Reuzen & rituelen

De kleine reuzin en de duiker. Op de VRT proberen ze ons weer tot het uiterste te drijven. Ze bouwen het gedurig op tot de dag waarop het allemaal zal gebeuren. Big fucking deal, een houten reus die door de straten van Antwerpen dwaalt en op zoek is naar een kleine reuzin die maar niet wil bewegen. Ongelooflijk, zijn ze er maanden mee bezig wil die kleine reus plotseling geen vin meer veroeren. Ik zat me te verkneukelen bij mijn radiotoestel waarop alles live(!) werd uitgezonden. In Kortrijk lopen er al jaren reuzen rond, heeft nog nooit een haan naar gekraaid en er is zeker geen radioploeg langsgekomen om het live van commentaar te voorzien.

Wat heeft iedereen met die verdomde rituelen. Is dat uit jaloezie op andere volkeren die een hele maand niet eten overdag en daar dan een groot feest voor organiseren? Ik heb absoluut niets met massa's, het is een gênante boel en bovendien ook nog eens horendol saai. Ik zie me daar al staan tussen die idoten. "Is hij daar?" "Nee, hij is daar nog niet maar ze zeggen..".

We moeten stoppen met die rituelen, hoe kunnen we anders ooit een vuist maken tegen die moslims en andere godsdienstwaanzinnigen. Zolang wij langs de weg staan uitkijken naar een reus als een stel peuters zullen moslims en co blijven zeggen: "Maar jullie hebben ook nood aan rituelen want jullie staan op de kijk voor reuzen, van jullie hoeven we geen lessen, insjallah."

En willen we dat?

Klaagzang van een inbreker (1)

Dit stuk is een gastbijdrage, het is iemand die anoniem wil blijven maar toch niet meer kan zwijgen. Hij doorbreekt de stitle, stilte, de trouwe bondgenoot die hem op vele rooftochten vergezelde. Leest u mee.

Bestaan er nog van die goeie ouwe inbrekers die nog leven voor hun stiel? Die nog weten hoe je een goeie koevoet zet zonder te veel lawaai te maken. Want tegenwoordig is het allemaal specialisatie en veel would-be uit Oost-Europa die het beroep devalueren. Ze pakken de glans van het metier af.

Vroeger hadden mensen respect voor een inbreker. Je kunt het je niet meer voorstellen. Inbrekers, dat waren echte gentlemens die trots waren op hun werk. Tegenwoordig is het allemaal lopende bandwerk zonder enige nuance. Zo gaan de finesses van het vak verloren. Wie weet nog hoe je een zaklamp moet vasthouden zonder opgemerkt te worden? Niemand! En dat is het grote probleem, geen technische beheersing meer.

Oh edele kunst van het sloten forceren. Nee hoor meneer, we stampen de deur zo wel in. En zo krijgen autochtone inbrekers een slechte naam bij de bevolking die enkel de schade ziet aangericht door een kleine groep gespecialiseerde Oost-Europeanen. Die specialisatie is nog een andere kwaal . Vroeger was een inbreker een goede allrounder die je overal kon inzetten. Vandaag de dag moet je al heel lang zoeken om zo iemand op de kop te tikken. Zo gaat een heleboel kennis verloren die vroeger van vader op zoon werd overgeleverd.

Vergeet het maar hoor als je nog een familie bussiness wil opzetten. De zitjes worden duur verkocht een de plaatsjes zijn zuur verdeeld, met familie of traditie wordt geen rekening meer gehouden.

Dit was het eerste deel van deze 'cri de coeur' van deze 'laatste der mohikanen' (sic). Binnenkort het tweede deel.

Privacy

Privacy is de nieuwe heilige koe... die geslacht moet worden. We zijn overgeleverd aan overheid, commercie en waarschijnlijk ook de maffia. Voor de huidige generatie is er geen hoop meer, maar we kunnen misschien nog de volgende redden. Onze kinderen zullen ons dan bezoeken in de gevangenis en wij zullen hen verzekeren: "Doe geen domme dingen, je hebt maar één privacy."

Leest niemand je twitter-account? Zoek een job en plotseling zullen mensen wel geïnteresseerd zijn in je 'bon mots'. Of zo stellen de doemdenkers het voor. Volgens hen heeft elk bedrijf tegenwoordig iemand permanent in dienst die al het internetverkeer van huidige en potentiële werknemers in de gaten houdt om bij de minste zwakte toe te slaan.

Ik stel het me voor: "Je hebt vijf diploma's? Jammer maar helaas, we kunnen je niet aannemen, want je vindt Rage Against The Machine een 'geweldig groepke' met 'rake teksten' en dat strookt niet met onze bedrijfsidealen. Het staat op Twitter jongen, kijk, hier, zwart op wit. Heeft ons mannetje uitgezocht."

Zo gaat dat tegenwoordig, echt waar.

F.C. De Kampioenen: een analyse (2)

F.C. De Kampioenen wordt vaak afgedaan als hersenloos entertainment, mede veroorzaakt door de vele herhalingen tijdens de zomer. Maar daarbij worden oorzaak en gevolg omgedraaid, misschien worden die afleveringen zoveel herhaald om de kijker de kans te geven de verschillende lagen te ontdekken die het verhaal structureren. Ook in onze tweede aflevering 'Het volkstuintje' kunnen we dieper graven dan we op het eerste zicht denken.

Fernand, de aartsvijand van onze vrienden kampioenen, krijgt het gewestplan onder ogen en ziet dat het veld van de kampioenen oorspronkelijk (gedeeltelijk) bestemd was als landbouwgrond. Fernand ziet zijn kans schoon om een lang gekoesterde droom te laten uitkomen: zijn eigen groenten kweken. Dat het strafschopgebied daarvoor als grond moet dienen, tant pis. Hij krijgt hiervoor de zegen van voorzitter Balthazar Boma. Dit om Fernand te laten verzwijgen dat hij homo is - ook al is dit niet zo.

Nadat trainer Pol, de week voordien, een tent op het veld had gezet wordt het veld wederom getransformeerd zodat de kijker aan het denken wordt gezet. Is onze ruimtelijke ordening een eeuwig gegeven of eerder een dynamisch proces tussen trekken en duwen, hangen en wurgen?

Verder moeten we bewondering hebben voor het spel dat de makers spelen met de velerlei betekenissen van het woord 'homo'. Zit in elke hetero geen homo die om aandacht schreeuwt, bewonderd wil worden? Hoe zit het met onze eigenste 'ruimtelijke ordening', lijken de acteurs ons te vragen. Door de narratieve ontwikkeling wordt de kijker duidelijk gemaakt dat een homo ook maar een mens is: een natuurlijk evolutief gegeven.

Tot de volgende!

Het gat in de markt

Mensen die voor 'een eigen zaak' kiezen, dat is het ideaal beeld van elke politicus. Mij valt het telkens op dat wanneer zo'n vrije ondernemer in de krant of het tijdschrift verschijnt, je negen van de tien keer je hoofd er op kan verwedden dat het om iets immens dwaas zal gaan. Die 10 percent die overblijft zijn nerds die hun eigen stukje software hebben ontwikkeld en de debiliteit daarvan kan ik moeilijk inschatten. In De Standaard van vorige week dinsdag was het weer zo ver. Drie starters werden aan het woord gelaten.

De eerste had een eigen software applicatie uitgedacht en had daarrond een bedrijfje uit de grond gestampt. Die valt dus binnen de 10 percent 'aanvaardbaar', alhoewel een toepassing die 'Caredoc' heet en zich richt op documentmangement, echt spannend klinkt het niet. De tweede, Francis Tilborghs, had het lumineuze idee om een fotostudio op te starten, in 2010! En het ergste was nog dat Francis 'voor lag op het businessplan'.

Maar dan moest de derde nog komen, niet toevallig een vrouw. Het begint goed: 'Kristel Roemens putte uit eigen ervaring, een Amerikaans voorbeeld toonde haar de weg.' Uit Amerika, dat belooft en vervolgens de verzuchtig: "Was ik hier maar 10 jaar geleden mee begonnen". Dan denk je, nu gaan we het krijgen, de 'magic' spat ervan af. En dan komt het (dodelijke) zinnetje: "Ik verhuur kleding aan mensen die van gewicht veranderen". De interviewer spartelt nog wat tegen en vraagt of die markt wel groot genoeg is waarop Kristel verontwaardigd antwoordt: "We verhuren niet alleen aan mensen die vermageren, maar ook aan mensen die zwaarder worden door een hormoonbehandeling". I rest my case.

Mocht u toch interesse hebben: http://www.almostperfect.be/

F.C. De Kampioenen: een analyse.

Om aan te tonen dat F.C. De Kampioenen geen oppervlakkige sitcom is, maar wel een meerlagige tekst zal ik een paar afleveringen van het laatste seizoen analyseren, als betroffe het een voetbalmatch. We beginnen met de aflevering 'Rode Kaart'.

We zien Pol en Doortje die een nummertje aan het maken zijn. Pol zegt "yes" wanneer hij via een sms verneemt dat het '0-1' (de camera zoomt in op het beeldscherm van de gsm) is, uit een eerdere scène weten we dat het hier de match Barcelona - AC Milan betreft. Pol is een verstokte supporter van AC Milan of hij moet een aardige som ingezet hebben bij één of ander online gokkantoor. Doortje - in volle concentratie - denkt daarentegen aan een voortijdige ejaculatie. Spanning verzekert want terwijl Doortje denkt dat Pol seksuele problemen heeft, denkt Pol op zijn beurt dat Doortje het over zijn gokpraktijken heeft. Misverstanden verzekert.

In deze aflevering zagen we ook een mooie intertekstuele referentie naar 'Chinatown', het klassieke meesterwerk van regisseur Roman Polanski. Pol heeft namelijk een verband rond zijn neus na een accident met een ridderuitrusting (vangen we daar een glimp op van het magisch realisme?). Net zoals Robert De Niro, de bandiet van dienst in 'Chinatown'. Dit maakt het nog spannender. Wordt Pol misschien afgeperst door de gokmaffia die hem verplicht in ridderuitrustig rond te lopen wanneer hij zijn schulden niet aflost? Allemaal vragen die de kijker moet proberen verwerken in die toch korte tijdspanne.

De VRT moet meer bieden dan het commerciële net. Door gelaagdheid en dubbele bodems die de kijker wegwijs maakt in het diverse culturele aanbod. F.C. De Kampioenen is daarvoor het ideale vlagschip. Tot de volgende aflevering!

Twitterergernissen

Ik zit nu al een paar maanden op twitter en in die tijd heb ik me al een aantal keren goed geërgerd. Hier is mijn top-5 twitterergernissen van deze maand:

1) mensen die heel trots melden dat hun nieuwbouw opgetrokken zal zijn uit natuursteen, en daar maar over blijven dooremmeren. We weten dat je rijk bent, het is goed.

2) communicatie-advisseurs in het algemeen, hoe overtuigd die mensen zijn van hun grote gelijk ('alles is communiceerbaar'). Dat veruitwendigt zich in tweets met jobaanbiedingen bij reclamebureau's allerhande. "Pak je kans, want 't is een fantatastische stiel, heel afwisselend ook". James, een nekschot graag.

3) het interessert ons niet waar uw supermarkt/electronicaketen/ hondenkapsalon gelegen is. Echt niet.

4) het teveel aan nerdtopics waar ik zelden iets van afweet. Zijn o.a. de revue gepasseerd: het nieuwe Apple-trackpad, wat dat ook moge betekenen, het androïd-besturingsysteem van Google, next, het einde van Google Wave, next. En dan heb je altijd die ene nerd die Google Wave wel geadopteerd heeft en totaal in paniek slaat. Rustig blijven ademen en we zullen wel een oplossing vinden, vriendje. "Maar ik moet en zal mijn ultra-interessante e-mailconversaties overzichtelijk houden". Ja, 't is goe manneke, ga maar gaan slapen.

5) vrouwen. Vrouwen die het allemaal niet meer zien zitten. "Zit weer met zichzelf in de knoop". Op facebook kan dat er nog mee door, op twitter word dit genadeloos afgestraft (ik weet wel niet door wie). In dezelfde categorie: studenten die zagen over herexamens. Daar is je moeder voor, laat ons met rust.

Volgende maand zijn we terug met een nieuwe round-up, of misschien al vroeger.

Wat doe je dan als je zo hele dagen thuis zit?

In de reeks 'Vragen waar ik een mond vol tanden van krijg' : "Wat doe je dan als je zo hele dagen thuis zit?" Wel, ik heb er vandaag eens op gelet dus zal ik het maar vlug uit de doeken doen.

Opstaan rond 11u30, Senseo in gang zetten en koffie drinken, vervolgens krant van gisteren lezen in de woonkamer. Naar boven vluchten rond 12u30 want daar zijn de huisbazen, thee drinken (heb waterkoker in mijn slaapkamer) en wat in humo bladeren en radio luisteren. Wanneer huisbaas terug naar het werk is, 13u45 stipt, verder de krant lezen van gisteren. Tussendoor de kat eten geven, wat kan die kat eten, waarover straks meer. De krant uitbladeren en wat op de driesnarige gitaar tokkelen om dan terug de krant in te duiken voor de opiniestukken, let op, dit is nog altijd de krant van gisteren. Om wat frisse lucht te happen, even in de tuin gaan wandelen en kijken of het dwergkonijn zich nog in leven houdt. In de garage opmerken dat je die band nog moet opblazen en vervolgens met vuile handen de kat opnieuw, ik had je gewaarschuwd, eten geven.

Na handen wassen eens kijken of ze toch niet ergens de ronde van Polen uitzenden, Eurosport2!, op die mannen kan je altijd rekenen. Denk je. Juist voor de sprint schakelen ze zonder enige waarschuwing over op de Australische rugby league die duidelijk enkel toegankelijk is voor bruine ridders. En het ging dan nog maar over een heruitzending van de rit van gisteren. Na dit doldwaas avontuur toch nog eens de krant erbij pakken om in de tv-gids te kijken wat er gisteren allemaal op tv was.

Toen bleek dat de computerkamer vrij gekomen was en heb ik nog wat domme dingen getwitterd en nu zit ik dus te bloggen uit schuldgevoel omdat andere mensen veel productiever zijn. Daarom ook de bedenkelijke kwaliteit van dit stuk.

Waarom willen mensen dit toch weten?

Hoe vlees de plaats innam van God

"Hoe noem je iemand die geen vlees en vis eet? Een vegetariër. Ok, en hoe noem je dan iemand die wel vlees en vis eet. Euh, normaal."

Op vrijwillige basis zal ik geen vlees eten en zelden zul je mij een stuk vis zien klaarmaken. Waarom vragen mensen dan altijd. Hoeveel keer ik er ook al over nagedacht heb telkens sta ik weer met mijn mond vol tanden. Het komt doordat ik verwacht dat iedereen me zal feliciteren met mijn moed en zelfopoffering (in hun ogen) en dat ik in de plaats daarvan getrakteerd wordt op een kruisverhoor. De meest gebruikte strategie daarbij is - raar genoeg - om paardenvlees in de strijd te werpen. "Mmm, zo nen goeien gebakken paardenbiefstuk die nog saignant is. Er is niets beter." (vrij naar het plaatselijk dialect). Ben je dan al niet sprakeloos vallen al je tanden uit je bek . Om de mensen gerust te stellen en de gemoederen te bedaren zeg je dan maar dat je gewoon geen vlees lust. "Ok, goed doen, we dachten al dat je het uit dierenliefde deed."

Ik moest hieraan denken toen ik een opiniestuk van Geert Wilders las over verrassing, verrassing, de islam. Daarin zegt hij dat hij een agnosticus is en bij die term krijg ik hetzelfde gevoel als bij termen als pescotariër, vegetariër en veganist. Omdat ze de absurditeit (in een god geloven/vlees eten) tot de norm verheffen en de normaliteit aan die schaal beginnen meten.

Zo, heb ik mijn uitleg eens uitgeschreven en kan ik voortaan iedereen doorverwijzen naar mijn weblog als ik weer eens met mijn mond vol tanden sta en kunnen we onbezorgd lekker verderbabbelen over , oh nee, koetjes en kalfjes.

Schrijven voor de eeuwigheid

Wat zou ik geraag echt kunnen schrijven. Maar dan echt schrijven, met plotwendingen en zinnen en zo. Met schrijven voor de eeuwigheid heb ik dan weer niets. Schrijvers die dat zeggen moet je niet geloven. Die hebben dat gestolen van literaire journalisten die gefrustreerd zijn dat ze zelf niet echt kunnen schrijven.

Waarom zou je schrijven voor de eeuwigheid als je kunt schrijven voor je brood? Dat is toch al meer dan genoeg, iemand wil betalen voor jouw onzin, dat is in mijn ogen het hoogst haalbare in dit leven. Je ontrekt je aan de realiteit door hele dagen in je fantasiewereldje rond te zwerven en je wordt er nog voor beloond ook. Menig druggebruiker kan hier alleen maar van dromen. Dus door te schrijven manipuleer je twee keer de realiteit: in je verhalen en in het feit dat je niet moet meedraaien in de maatschappij. En dat sociaal isolement, dat pak je er toch gewoon bij.

De eenzame fietser

Wat is dat toch met al die wielertoeristen die beginnen joggen. Michel Wuyts en Karl Vanieuwkerke voorop. Persoonlijk vind ik fietsen veel leuker dan lopen en joggers vinden dat eigenlijk ook maar hun credo is dat je geen plezier mag hebben in je hobby. Je moet presteren, naar een doel toewerken, aan je conditie werken. Daarom is 'start to run' zo populair en zal er nooit een 'start to cycle' komen. Uit interviews weet ik dat geen enkele jogger graag gaat lopen en dat er altijd een drempel moet overwonnen worden vooraleer men zich naar buiten waagt. Bij wielertoeristen heb ik dat nog nooit gehoord, die staan te springen om weer naar buiten te mogen.

Volgens mij ligt de verklaring erin dat er geen geschikte term is voor iemand die zich met een koersvélo door de openbare ruimte begeeft. Wielertoerist is te denigrerend, cyclosportief te jaren '80, fietser te algemeen. Terwijl als je loopt ben je een jogger, punt aan de lijn. Dat is goed voor de duidelijkheid en schept direct een band tussen al die met lycra beklede lichamen. En dan allemaal lekker op elkaar die 20km marathon lopen: wij, te saem, als joggers! Terwijl de cyclotoerist eenzaam verder fietst.