De Grote Oorlog, daar zwijg je beter over

Ik heb een probleem, dat hadden jullie waarschijnlijk al opgemerkt. En ik vind het tijd om er nu maar mee naar buiten te komen. Als iedereen zijn kaarten op tafel legt, kan ik niet achterblijven. Dus hier, de naakte waarheid: zolang Sergio in een tv-programma zit vindt ik dat tv-programma goed maar als hij eruit weg is dan kan het me geen moer meer boeien. Voilà, het is eruit. Het is me nu al twee keer overkomen: bij 'Expeditie Robinson' en 'Ergens Onderweg'. Volgens mij was het dan ook geen toeval dat Sergio als eerste aan de beurt kwam in de reeks vaders die met hun kind drie dagen op reis gaan in 'Ergens Onderweg'. Met Sergio erbij is het namelijk altijd recht in de roos. Denken we ook maar aan zijn vele passages in 'De Laatste Show', die man weet hoe hij zichzelf en show moet verkopen.

Met 'Ergens Onderweg' komt het wel nog goed als 'programma zonder Sergio', maar voor Expeditie Robinson is het schip jammer genoeg direct ten onder gegaan na het vertrek van Kapitein Sergio. Zelfs Iwein Segers, onze favoriete stand-up comedian, kon iweing aan de situatie veranderen en moest zich ook maar tussen het drijfhout en de drenkelingen zien te behelpen. Mensen die goed met elkaar overweg kunnen levert misschien eerlijke televisie op, maar met eerlijkheid zijn we in de geschiedenis van de mensheid nooit geen meter opgeschoten. Beeld je in dat Eva Braun haar gedacht had gezegd tegen haar Adolf en hem had toevertrouwd dat ze die Anschluss nu ook weer niet zo'n schitterend idee vond. Wel, dan zaten wij nu nog altijd over de Grote Oorlog door te bomen.

En de Grote Oorlog, dat weet iedereen, daar zwijg je beter over.

Duel: Schaatsen vs. Veldrijden

Eénmaal om de vier jaar kan schaatsen mij boeien. Want dan zijn het Olympische Winterspelen. Maar anders zap ik onverbiddelijk weg. Niet dat ik niet geprobeerd heb, maar het gaat echt niet. Dat urenlang gezeik van die commentatoren over die rondetijden, volgens mij draaien ze dat in Guatanamo als waterboarding niets uithaalt. Wat heb je aan een sport waar er geen rechtstreekse strijd is? Maar aangezien de NOS ùren zendtijd vrijmaakt is er voor dit schouwspel toch een publiek te vinden. Dat kan ik me zo moeilijk inbeelden, want ik kijk naar zowat alle sporten die af en toe eens het scherm passeren (behalve turnen, dressuur en kunstschaatsen), dus als ik het niet interessant vind dan zullen er maar weinigen zijn die het wel te pruimen vinden. Volgens mijn logica, that is.

Wat me het meest stoort aan schaatsen is de cleane omgeving waarin het zich afspeelt en die er elke keer opnieuw hetzelfde uitziet. Daar ga je toch niet eens lekker voor gaan zitten. Ook het publiek in de tribunes dat in de koude moet zitten levert geen mooie plaatjes op. Allemaal afknappers. Vergelijk dat eens met het veldrijden, onze nationale wintersport: dat duurt maar een uur, elke week zit je in een ander stuk van Vlaanderen (en soms zelf eens in Nederland) dat nog niet bebouwd is en bijna elke wedstrijd levert een spektakelstuk op. De toeschouwers hebben het ook koud, dat is waar, maar ze kunnen zich ten minste verwarmen aan de wedstrijd, terwijl de Hollanders kouwkleumend naar het scorebord zitten te turen. Leuk!. Tel daarbij nog eens de schitterende commentaren van Paul Herygers en Michel Wuyts en het schaatsen ligt uitgeteld in de touwen.

Bewijs van mijn stelling: de pas ingevoerde Dokter Bibber regel (dat je de lijn van je baan niet mag overschrijden). Als je dat al moet gaan invoeren om het spannend te maken dan scheelt er iets met je sport zou ik zo zeggen, zeg ik zo. Voor één keer is het niet Arm Vlaanderen maar Arm Holland.

Twittergernissen (2)

Met al die waterellende van afgelopen week zouden we bijna vergeten dat er ook nog belangrijke zaken zijn die deze aardkloot draaiende houden. Twitter bijvoorbeeld, die nooit stoppende eindeloos malende stroom van woorden en lettergrepen. Ja, u hoort mij al aankomen, als ware ik een bisschop met slechte gedachten en te veel vrije tijd: de twitt(er)ergernissen van dit semester.

1) 'Twexit': deze staande uitdrukking op Twitter werd aanvankelijk gebruikt om een stop aan te kondigen die zij het dan niet eeuwig toch een ruime tijdsperiode behelsde. Wordt nu te pas en te onpas gebruikt om gewoon mee te delen dat men gaat slapen slash zijn schuup afkuist. Mijn advies: wanneer je stopt met twitteren zullen we dat wel merken doordat er geen berichten meer verschijnen van uwer persoon, wij zijn niet debiel, anders zaten we wel op Facebook.

2) @googlebooks : deze moderne versie van 'Bond Zonder Naam' neemt citaten over uit oude boeken, maar slaagt er altijd in de meest sentimentele en overbodige krenten uit die pap te halen. Een voorbeeld? Ok: "When you blame others, you give up your power to change" of "It's easier to forgive an enemy than to forgive a friend". Dan loop je toch schreeuwend de kamer uit. Wedden dat Obama @googlebooks op de voet volgt?

3) Mensen die proberen het record twitteren te verbeteren als ware het een olympische discipline. Wie denk je wel dat je bent? "Ja, maar ik haal alles uit de kast, " hoor ik ze al roepen. Wel, laat ik ook eens een kijkje nemen in mijn kast. Ah, how convenient, een baseball bat!

Als u ook eens wil verschijnen in deze rubriek, doe dan gewoon verder.

Fout, fouter, foutst

De voorbije week heb ik me over de vraag gebogen waarom hedendaagse fenomenen als Geert Hoste, Clouseau en Youp van 't Hek zo populair zijn. Ze vullen zalen alsof ze professionele zakkenvullers, euh, zalenvullers zijn. Kwantiteit zonder kwaliteit. Terreur waar een publiek voor is. Waar ligt de oorzaak? Je zou kunnen beginnen met de constatatie dat de mens een sociaal dier is. Maar daar geloof ik niet in. Asociaal gedrag is all around, dan kan je moeilijk volhouden dat de mens contact wil met zijn medemens. Daarom hebben ze de intieme kring uitgevonden, klinkt beter dan schutskring. Nee, Geert Hoste en consorten zijn fout en fout is goed.

Er is namelijk niets leuker en verslavender dan gezamenlijk de fout in gaan. Denken we maar aan dat ander hedendaags fenomeen: de files. Vlees eten, in hetzelfde bedje ziek. Zo lang de meerderheid in de fout gaat is het lekker meehossen. Sterker nog, er gaat een bijna niet te weerstane aantrekkingskracht van uit (wat ook een makkelijk excuus geeft). Lemmingen zijn het, die naar de afgrond gezogen worden. Ik heb echt medelijden met toekomstige generaties, want met zo'n mentaliteit gaan we recht op de ondergang af. Geert Hoste zijt gezegend.

Lookalikes

Interessant

Léonard: de verdediging

Bisschop Léonard is langzamerhand in een duivel aan het veranderen, althans in de ogen van zijn vijanden én vrienden (Torfs en co). Wel, laat mij dan advocaat van de duivel zijn. Want als iedereen a zegt dan zeg ik b.

Tegen de beschuldigde worden de volgende uitspraken ten laste gelegd: 1) AIDS is een vorm van immanente gerechtigheid en 2) pedofiele priesters die van hun pensioen genieten moeten met rust gelaten worden.

1) AIDS is een vorm van immanente gerechtigheid

Kan je het een oude man kwalijk nemen dat hij na 50 jaar celibaat eens uitvliegt naar al die lichtekooien en hun mannelijke gelijken. En als AIDS geen vorm van gerechtigheid is, wat is het dan wel? Het is een normale menselijke reactie op iets dat hij niet kan bevatten. Zoals wanneer we een voetballer zien met een gebroken been en direct denken 'hij zal het wel zelf gezocht hebben' om het vreselijke beeld weg te redeneren. Verschoning gevraagd, dus.

2) pedofiele priesters die op pensioen zijn moeten met rust gelaten worden

Iedereen die al zo lang zaagt achter excuses van de kerk over het kindermisbruik moet toch blij zijn met deze uitspraak? Want met deze uitspraak neemt Leonard de volledige schuld van het pedofilie schandaal op zich (Léonard = de kerk). Het systeem heeft ervoor gezorgd dat al die paters hun boekje te buiten gingen, zij treffen geen schuld, laat ze dus met rust. Die oude paters deden gewoon mee omdat de kerk het toen toeliet. Als er niemand de belastingen controleerde wie zou er dan nog belastingen betalen? Ik vraag het u!

Kortom, niemand moet katholieker zijn dan de paus. Er zit een Léonard in ieder van ons.