8. Gij zult geen extra hoofdzonden uitvinden
Over de zeven hoofdzonden is heel zorgvuldig nagedacht, alle problemen die ons op onze levensweg vergezellen kunnen gecatalogiseerd worden onder één van de klassieke hoofdzonden. In onze moderne tijd zijn er meer verlangens, dat is zeker, maar als we er wat langer naar kijken zien we dat die verlangens niet zoveel verschillen van vroegere eenvoudige verlangens. Bovendien kan een mens maar zeven dingen na mekaar onthouden, dat is wetenschappelijk vastgesteld, extra hoofdzonden zullen altijd over het hoofd worden gezien, het geeft dus geen zin om ze dan ook uit te vaardigen. Maar het leven heeft geen zin dus bezondigen wij ons direct aan onze eigen bijzonde, en niet één keer, we gaan direct dubbel in de fout.
9. Gij zult uw gedachten niet wereldkundig maken
Als stelregel neem je beter aan: andere mensen zijn niet in mij geïnteresseerd. Op sociale netwerken kan de illusie ontstaan dat andere mensen op je zitten te wachten maar dat is gewoon puur eigen belang. Ze accepteren jouw onzin omdat ze zelf zoveel onzin uit te kramen hebben. Die sociale netwerken zijn een soort moderne zelfhulpgroepen geworden voor mensen die denken dat ze interessant zijn maar in het gewone leven niet meer aan de bak komen. Ze worden zelf gemeden en daarom kruipen ze allemaal achter hun computer omdat hun stinkende adem dan minder opvalt. Op Twitter bijvoorbeeld heeft iedereen boter op zijn hoofd. Ik heb er mij eens in verdiept en volgens mij kan je er vier groepen onderscheiden: een kwart nerds, een kwart lolbroeken en een kwart mensen die tout court hun gevoelsleven tentoonspreiden (en dat kan gaan van op komst zijnde examens tot een mislukte spaghetti, altijd in dezelfde paniekerige toon). De vierde groep combineert dan weer elementen van de andere drie groepen en lijden niet zelden aan keuzestress waar ze je dan ook mededeelzaam aan maken. Sommige mensen kunnen zelf niet meer gewoon ademen zonder dat ze tweets versturen omdat het hun ademhalingsritme regelt.
Zoals in mijn vorige bijzonde gezegd is dit niet echt een nieuwe zonde want deze ‘nieuwe’ bijzonde kan makkelijk gekwalificeerd worden onder de goeie ouwe hoofdzonde ‘ijdelheid’. Inderdaad, ijdelheid, maar het is wel een hele speciale vorm van ijdelheid om je gedachten à la minute met de wereld te delen en te denken dat er ook maar één persoon er waarde zal aan hechten . Wanneer je er even met een afstand naar kijkt moet je toch zelf vaststellen dat het grenst aan de waanzin. Volgens mij is het enkel te verklaren doordat je omringd bent door andere gekken waardoor het iets normaal krijgt. Zoals lachen op een eindejaarsconference van Geert Hoste (ook voor hem geldt deze bijzonde). Wat is het toch heerlijk om samen in de fout te gaan. In groep durven we dingen die we alleen nooit voor mogelijk zouden houden.
Als tegenargument zou je kunnen opwerpen dat de mens een sociaal dier is en daarom maar in het wilde weg zijn gedachten kan rond werpen. Maar daar geloof ik niet in, in de mythe van het sociale dier. Asociaal gedrag is all around, dan kan je moeilijk blijven volhouden dat de mens nood heeft aan (wat voor) contact (dan ook) met zijn medemens. Daarom hebben ze de intieme kring uitgevonden, klinkt beter dan schutskring.
10. Nooit maar dan ook nooit mag men zich herhalen
Herhalen in de ruimste zin van het woord. Verkapt gezegd: u zal geen nageslacht uitstoten over deze al overbevolkte planeet. Velen zijn u voorgegaan en het heeft nooit iets goed opgeleverd. U zegt: computers, onze gezondheidszorg en de maanlandingen .Ik zeg: AIDS, de Islam en Pieter De Crem. Iedere generatie valt in herhaling, maakt telkens weer dezelfde fouten en bovendien is deze tijd gewoonweg niet meer waard geleefd te worden. We hebben er een grote knoeiboel van gemaakt dus lijkt het mij weer tijd voor de dieren om aan zet te komen en misschien krijgen we zo wel weer de dinosauriër terug op aarde.
Knappe koppen hebben dat al door en hebben zich er van weerhouden zich te herhalen. Een Herman van Molle, om maar iemand te noemen, die heeft al zoveel vragen gesteld dat hij het antwoord niet meer weet, maar als het op kinderen aankomt is het duidelijk NEE. Of een Herman Brusselmans, die stopt nog liever met pillen pakken dan een kind te maken terwijl hij keuze te over heeft – om te bezwangeren. Nog niet overtuigd van de autoriteit van voorgaande figuren, wel, dan geef ik u Etienne Vermeersch, naast moraalfilosoof professioneel grafdelver der godsdiensten. Als hij geen kinderen wil waarom zou ù er dan wel nog één willen. Ze hebben elk hun specifieke redenen maar één ding hebben ze gemeen – naast het feit dat het alle drie Oost-Vlamingen zijn met een ongelooflijke lelijke kop: ze hebben er over nagedacht. Ze zijn niet over één nacht ijs gegaan, of beter gezegd door de knieën gegaan toen bij hun respectievelijke eega die verdomde biologische klok begon te tikken en om maar de lieve vrede te bewaren toch een spermazoïde werd afgegeven. Deze bijzonde is dan ook deels inwisselbaar met het bekende gebod om niet (te veel) naar je vrouw te luisteren. Vrouwen zijn hysterisch en vallen altijd in herhaling, het beste kun je ze nog negeren.
Hoofdzonden of bijzonden uitvinden is natuurlijk gemakkelijk, oplossingen aandragen een ander. Mijn oplossing om deze bijzonde niet langer te overtreden is door een belasting op kinderen te heffen. Zo geef je mensen een duwtje in de rug om het rechte pad te volgen. Iedereen die een document ondertekend waarin hij/zij verklaart geen kinderen te verwekken krijgt een premie die zal worden gefinancierd door een taks op het uitstoten van kinderen. Die zal betaald worden door de uitstoter van het kwaad en de verwekker de facto. De eersten die zullen overgaan tot het tekenen van een desbetreffend document zullen de zwakkeren / minderbedeelden / marginalen zijn die geld geroken hebben. Maar dat mag geen probleem vormen voor deze maatregel want het is bewezen dat hoe rijker mensen worden – hoe meer welvaart er is in een maatschappij – hoe minder kinderen ze maken.En zo lost het probleem zichzelf op.
