Tijdsgebrek, de ziekte van deze tijd

Je hoort het weleens meer: het is vijf voor twaalf. Vandaag nog op de radio, letterlijk, iemand die professor was in de politiewetenschappen vond dat het vijf voor twaalf was, niet voor de politiewetenschappen, maar wel voor het object van zijn studie. Voor mij is het altijd vijf voor twaalf. Ik kom tijd te kort. Tijd, om alles te lezen, om alles gezien te hebben, om alles geschreven te krijgen, om zelf gezien te worden. En dan zou ik nog vrienden moeten hebben, trouwen, kinderen krijgen. Maar dat laat ik over aan de saaie mensen. Die hebben daar meer talent voor 

Lezen, wat je allemaal niet gelezen moet hebben.In boek, in print, op het internet. De weekendkrant met al zijn bijlagen is tegenwoordig zo dik dat je al werkloos moet zijn om ze helemaal uitgelezen te krijgen. Het grappige is dat mensen die werkloos zijn geen geld hebben voor een krantenabonnement. Er wordt dus steeds meer geproduceerd voor mensen die steeds minder tijd hebben. Bij je krantenabonnement krijg je er zo ook nog (naast een ipad) gratis een schuldcomplex bij. Als ik een weekendkrant zie liggen voel ik me schuldig dat ik geen journalist ben (geworden). Straks, iedereen journalist, zo lezen we tenminste nog de artikels die we zelf geschreven hebben. 

Ik ben bang om mijn tv-theek te openen. Door al die krantenbijlages en actualiteitsprogramma's vergeet ik zelf de programma's die ik met de digicorder heb opgenomen. En wanneer ik die tv-theek na een maand nog eens open staat er weer een volledig seizoen van Curb Your Enthousiasm op de harde schijf en tegen ik aan de tweede aflevering ben gekomen heeft iemand anders de resterende afleveringen al gewist omdat er nog maar 10 procent schijfruimte over is of gewoon om mij (weg) te pesten. En dan zijn er nog de programma's (denk 2BE rond middernacht, die programma's) waarvan je, telkens je ze in de tv-gids tegenkomt, denkt 'die moet ik eens opnemen' maar er door - wederom - tijdsgebrek nooit aan toekomt. Maar het is al vijf na twaalf, dus ben ik er van door.

De te kort(e) lijst

Ik heb ooit iemand gekend die bij het woord 'allusie' het hoorde donderen in Keulen, ook al zal ze die uitdrukking ook wel niet kennen. En als ik tegenwoordig allusies maak op het woord 'allusie' tegen haar denkt ze nog altijd dat ik het heb over illusies. En na vele gestreden en verloren veldslagen laat ik haar maar die illusie. Tot zover deze parabel over tekorten. Tekort aan herseninhoud, dus.

Tekorten, overal tekorten. En als we zo blijven doordoen zullen de tekorten alleen maar oplopen. "Geef deze onheilsprofeet een kans" zongen De Kreuners profetisch, nu ook weer niet zo lang geleden. Nieuw deze week binnengekomen in de te kort lijst naast het eeuwig durend tekort aan verplegend en zorgpersoneel: de politieagent. Meer blauw op straat, ik dacht het niet. Hadden we reeds op onze boterham gehad, het is ten slotte september geweest: de onderwijzers. Straks zullen de kinderen zichzelf les moeten geven, de slimste van de klas dan aan de rest. Tik het woordje 'tekort' in op Google en je krijgt geen tekort aan zoekresultaten, dat kan ik je verzekeren. Maar er zijn lichtpuntjes, meer en meer studenten volgen de opleiding huisarts, na jaren van noodkreten en alarmbellen hebben ze eigenlijk hun weg gevonden naar dat oude ambacht van weleer. Blijkbaar werkt het dus, al die onheilstijdingen over tekorten, dus verwacht je de komende maanden maar aan een hete herfst met vele tekorten want iedereen vindt de te kort lijst te kort en wil er daarom best zijn tekort aan toevoegen.