De sentimentele samenleving kristalliseert zich rond het
voetbalveld. Recentste voorbeeld: voetbalclub KV Kortrijk zal wegens het
overlijden van erevoorzitter X gedurende het verdere verloop van de competitie
een zwarte band dragen. Ooit heb ik bedacht, toen men mij naar een
toekomstvisie vroeg, dat in de toekomst voor iedere voetbalwedstrijd standaard
een minuut stilte zal worden gehouden. Omdat er altijd wel een nicht van een
neef van een materiaal meester te vinden is die er het bijltje bij heeft
neergelegd, of een been heeft gebroken, of door een ingegroeide teennagel de
wedstrijd niet kan bij wonen. Ook al is het verzinsel nog zo snel, de realiteit
achterhaalt haar wel. De vraag stelt zich wat er zal gebeuren mocht er zich nog
een calamiteit voordoen rond de velden van KV Kortrijk of anders in de wijde
geburen rond Kortrijk. Dan zal men waarschijnlijk een extra zwarte band
aantrekken om het rouwen omtrent de overleden erevoorzitter niet te
minimaliseren. Omdat dit toch niet echt praktisch te noemen is, zal het pakje
van volgend jaar behept zijn met twee zwarte mouwen. Om op het ergste
voorbereid te zijn.
Ander voorbeeld van de SS (Sentimentele Samenleving): het
breed uitgesmeerde verhaal van het verzonken cruiseschip. In de krant van maandag
de volgende kop op de voorpagina: passagiers
cruiseschip aan veel ergere ramp ontsnapt. Alsof het nog niet erg genoeg
was! Als er een boot met asielzoekers op de klippen loopt bij Lampedusa een klein kolommetje onder de hoofding ‘KORT’
bij het buitenlandse nieuws. Daar moeten ze niet rekenen op een reddingssloep
want ze ZITTEN ER AL IN! Het ergste gevolg van de ramp met het cruiseschip? Een
dame die zei waarschijnlijk nooit meer met een cruiseschip te zullen reizen. Dat
valt zeker te betreuren want door de crisis staat het hele cruisegebeuren al
genoeg op de helling. Als mensen moeten besparen, wat is het eerste dat dan
wegvalt? De reis met het cruiseschip, je zal het altijd zien. En dan gebeurt
DIT! De doodslag, let op mijn woorden, voor dat hele cruisegebeuren.
Of nog: het wedervaren van Rudi Vranckx in den verre. Aan de
dood ontsnapt, uit de doden herrezen, live interventie op de radio bij de
thuiskomst van het heldenpaar Vranckx/Franssens op de luchthaven in Zaventem. Gelukkig
dat Rudi geen kinderen heeft, of toch niet waar de media weet van heeft, anders
werden die er ook nog eens bij gesleurd. Andere journalisten gingen zo in
overdrive dat Rudi Vranckx hen persoonlijk tot kalmte moest aanmanen. Het waren
maar een paar granaten, zei hij en niets in vergelijking met wat je soms op je
kop kan krijgen als je op een bus staat te wachten te midden een plein in Luik.
Laten we het alsjeblieft allemaal een beetje in het licht van het perspectief
zien. Alsjeblieft.
De SS is onder ons.
