Je hoort het weleens meer: het is vijf voor twaalf. Vandaag nog op de radio, letterlijk, iemand die professor was in de politiewetenschappen vond dat het vijf voor twaalf was, niet voor de politiewetenschappen, maar wel voor het object van zijn studie. Voor mij is het altijd vijf voor twaalf. Ik kom tijd te kort. Tijd, om alles te lezen, om alles gezien te hebben, om alles geschreven te krijgen, om zelf gezien te worden. En dan zou ik nog vrienden moeten hebben, trouwen, kinderen krijgen. Maar dat laat ik over aan de saaie mensen. Die hebben daar meer talent voor
Lezen, wat je allemaal niet gelezen moet hebben.In boek, in print, op het internet. De weekendkrant met al zijn bijlagen is tegenwoordig zo dik dat je al werkloos moet zijn om ze helemaal uitgelezen te krijgen. Het grappige is dat mensen die werkloos zijn geen geld hebben voor een krantenabonnement. Er wordt dus steeds meer geproduceerd voor mensen die steeds minder tijd hebben. Bij je krantenabonnement krijg je er zo ook nog (naast een ipad) gratis een schuldcomplex bij. Als ik een weekendkrant zie liggen voel ik me schuldig dat ik geen journalist ben (geworden). Straks, iedereen journalist, zo lezen we tenminste nog de artikels die we zelf geschreven hebben.
Ik ben bang om mijn tv-theek te openen. Door al die krantenbijlages en actualiteitsprogramma's vergeet ik zelf de programma's die ik met de digicorder heb opgenomen. En wanneer ik die tv-theek na een maand nog eens open staat er weer een volledig seizoen van Curb Your Enthousiasm op de harde schijf en tegen ik aan de tweede aflevering ben gekomen heeft iemand anders de resterende afleveringen al gewist omdat er nog maar 10 procent schijfruimte over is of gewoon om mij (weg) te pesten. En dan zijn er nog de programma's (denk 2BE rond middernacht, die programma's) waarvan je, telkens je ze in de tv-gids tegenkomt, denkt 'die moet ik eens opnemen' maar er door - wederom - tijdsgebrek nooit aan toekomt. Maar het is al vijf na twaalf, dus ben ik er van door.