Zo was het vroeger

2010 - Het gat van Pico

Ik voel mij toch verplicht iets te schrijven want dat wordt 1) verwacht op het einde van het jaar, om iets beschouwend de wereld in te sturen én 2) omdat het kerstvakantie is en dan heb je massa's vrije tijd om iets te schrijven en creatief te wezen. Maar over wat kan je nu nog iets schrijven waar niemand anders al iets over heeft geschreven. Misschien een persoonlijke ervaring die uitwaaiert naar het grote nieuws? Of een fait divers die een onderstroom in de maatschappij weet te vangen. Wie zal het zeggen?

Wat zullen we onthouden van 2010? Als ik mijn blog overschouw dan zie ik Pico, pedopriesters, PVDM en privacy oplichten uit de prei, euh, brij. Vergeef me de fout, het komt door al die p's. Ja, we kunnen het gerust zo stellen: 2010 was het jaar van de p's. Het was ook het jaar dat iedereen weg moest. Pico moest vertrekken, liefst met zijn caravan. PVDM moest weg bij de VUM wegens teveel petten, weeral die verdomde 'p'. Ook pedopriesters verdwenen met de noorderzon en hun leider in bange dagen, Vangheluwe moest weg uit de abdij van West-Vleteren. En onze privacy, die is ook weg.

En nu ben ik ribbedebie tot 2011. Champagne gaan drinken met die andere Debie.

Je bent jong en je wil niets

In Nederland is een trend zichtbaar van jongeren (tussen de 20 en 24) die uit gegoede gezinnen komen en jarenlang niets doen, terwijl hun leeftijdsgenoten diploma’s bij de vleet halen zitten zij gewoon niets te doen, het liefst in combinatie met een zetel. De druk om te presteren is zo hoog dat ze er onder door gaan. Ze brengen hun dagen door met computer, televisie en sporten. Specialisten zien het blowen en het gamen niet als oorzaak van hun stilstand maar wel als een gevolg, om vervelende emoties tegen te gaan.

Dat het vandaag de dag zo moeilijk is om toe te geven dat je werkloos bent (en daar geen problemen mee hebt), komt door een maatschappij die alle heil verwacht van werk. Werk wordt als belangrijkste factor gezien van iemands identiteit. Zonder werk ben je niemand.

Het is als het ware een nieuwe godsdienst, met alle irrationele kenmerken van dien. Mensen die elke dag twee uur in de file staan en daar in berusten, bijvoorbeeld. Men doet alsof werken een mirakeloplossing is voor alle problemen. Daarbij is ambitie is het nieuwe toverwoord. Als je niet ambitieus bent, scheelt er iets met je en moet je naar een psychiater. Het is dan ook geen toeval dat ‘naar de psychiater gaan’ langzamerhand uit de taboesfeer aan het kruipen is. Het beeld van de werkloze die in de media opgang maakt is dan ook typerend: onverzorgd, aan de drank en meestal in de schulden zittend. Hij wordt m.a.w. gestigmatiseerd.

Vragen bij eindejaarsvraagjes

Deze week heb ik me zoveel geërgerd, niet normaal. Want ik ben normaal zo een positieven mens. Eindejaarsvraagjes zitten daar voor een deel tussen en natuurlijk Pascal Smet (afbeelding), die ridder van het derde bruinknopsgat, die altijd op zere tenen trapt, zo erg, dat het een hobby lijkt te worden. Iemand moet die man tegen zichzelf in bescherming nemen. "We moeten allemaal harder werken", wel, boodschap voor het Smetje: we're not all gay. Een demonstratie van mijn talenkennis, daar zal hij blij mee zijn.

Maar terug naar de Eindejaarsvraagjes, die in Humo wel te verstaan, waarin Herman Brusselmans weer de rol van oerconservatief op zich neemt en de laatste is die nog gelooft in de multiculturele droom omdat hij toevallig een sympathieke Turkse kapper/ ik weet niet wat die gasten nog allemaal uitspoken heeft in zijn Patershol. En dat valt me tegenwoordig telkens op bij de uitspraken van Hermie, hoe hij als een soort Moeder Theresa de zwakkere probeert af ts schermen door bijvoorbeeld te schimpen op de nieuwe generatie stand-up comedians en Herman Finckers (geeuw) op het schild te hesen.

Volgens mij kun je op twee manieren omgaan met de zwakkeren (dommeriken bedoel ik eigenlijk): ofwel pamper je ze en scherm je ze af van kritiek zodat ze verder stommiteiten kunnen uithalen of je laat je frustraties de vrije baan en begint ze in het wilde weg uit te schelden. Wel, ik sta voor de tweede school, ze radicaal op de feitjes wijzen.

Anders was ik niet geweest wie ik nu ben geworden (mystieke doom).

Zondermeer Zonhoven

Een steen des aanstoots die af en toe zijn lelijke kop opsteekt is 'city-marketing'. Laatst nog op een marketingblog:

"Een baseline is normaliter een slagzin oftewel pay off, die nà je merk wordt vermeld zoals Nike, just do it. Wij kozen in eerste instantie voor één kernwoord (en géén zin) en we kozen er speciaal voor om dit vòòr de gemeentenaam te plaatsen, zondermeer Zonhoven, waardoor je een verrassend straffe combinatie krijgt. En dat deze combinatie bovendien lekker bekt, moesten we u allicht niet meer vertellen. In voltallige eensgezindheid van een werkgroep en stuurgroep haalde deze insteek het van alle andere."

En daar heb je dus een werkgroep én een stuurgroep voor nodig om dat te bedenken. Is er iemand die "zondermeer zonhoven" een straffe combinatie vindt, behalve die werk- en stuurgroep? Maar daar stopt het niet mee, lees even mee:

"Zondermeer is bovendien geen bestaand Nederlands woord, wij hebben een spelling-technische aanpassing gedaan en ‘zonder meer’ samengevoegd tot één woord, maar behouden graag haar betekenis."

'Een spelling-technische aanpassing gedaan.' Die zal ik onthouden als iemand mij nog eens durft te wijzen op een dt-fout. "Ja, nee, ik heb een spelling-technische ingreep gepleegd, stommerik, heb jij misschien geen marketing gestudeerd dat je mij zo durft te verbeteren?"

De Grote Oorlog, daar zwijg je beter over

Ik heb een probleem, dat hadden jullie waarschijnlijk al opgemerkt. En ik vind het tijd om er nu maar mee naar buiten te komen. Als iedereen zijn kaarten op tafel legt, kan ik niet achterblijven. Dus hier, de naakte waarheid: zolang Sergio in een tv-programma zit vindt ik dat tv-programma goed maar als hij eruit weg is dan kan het me geen moer meer boeien. Voilà, het is eruit. Het is me nu al twee keer overkomen: bij 'Expeditie Robinson' en 'Ergens Onderweg'. Volgens mij was het dan ook geen toeval dat Sergio als eerste aan de beurt kwam in de reeks vaders die met hun kind drie dagen op reis gaan in 'Ergens Onderweg'. Met Sergio erbij is het namelijk altijd recht in de roos. Denken we ook maar aan zijn vele passages in 'De Laatste Show', die man weet hoe hij zichzelf en show moet verkopen.

Met 'Ergens Onderweg' komt het wel nog goed als 'programma zonder Sergio', maar voor Expeditie Robinson is het schip jammer genoeg direct ten onder gegaan na het vertrek van Kapitein Sergio. Zelfs Iwein Segers, onze favoriete stand-up comedian, kon iweing aan de situatie veranderen en moest zich ook maar tussen het drijfhout en de drenkelingen zien te behelpen. Mensen die goed met elkaar overweg kunnen levert misschien eerlijke televisie op, maar met eerlijkheid zijn we in de geschiedenis van de mensheid nooit geen meter opgeschoten. Beeld je in dat Eva Braun haar gedacht had gezegd tegen haar Adolf en hem had toevertrouwd dat ze die Anschluss nu ook weer niet zo'n schitterend idee vond. Wel, dan zaten wij nu nog altijd over de Grote Oorlog door te bomen.

En de Grote Oorlog, dat weet iedereen, daar zwijg je beter over.

Duel: Schaatsen vs. Veldrijden

Eénmaal om de vier jaar kan schaatsen mij boeien. Want dan zijn het Olympische Winterspelen. Maar anders zap ik onverbiddelijk weg. Niet dat ik niet geprobeerd heb, maar het gaat echt niet. Dat urenlang gezeik van die commentatoren over die rondetijden, volgens mij draaien ze dat in Guatanamo als waterboarding niets uithaalt. Wat heb je aan een sport waar er geen rechtstreekse strijd is? Maar aangezien de NOS ùren zendtijd vrijmaakt is er voor dit schouwspel toch een publiek te vinden. Dat kan ik me zo moeilijk inbeelden, want ik kijk naar zowat alle sporten die af en toe eens het scherm passeren (behalve turnen, dressuur en kunstschaatsen), dus als ik het niet interessant vind dan zullen er maar weinigen zijn die het wel te pruimen vinden. Volgens mijn logica, that is.

Wat me het meest stoort aan schaatsen is de cleane omgeving waarin het zich afspeelt en die er elke keer opnieuw hetzelfde uitziet. Daar ga je toch niet eens lekker voor gaan zitten. Ook het publiek in de tribunes dat in de koude moet zitten levert geen mooie plaatjes op. Allemaal afknappers. Vergelijk dat eens met het veldrijden, onze nationale wintersport: dat duurt maar een uur, elke week zit je in een ander stuk van Vlaanderen (en soms zelf eens in Nederland) dat nog niet bebouwd is en bijna elke wedstrijd levert een spektakelstuk op. De toeschouwers hebben het ook koud, dat is waar, maar ze kunnen zich ten minste verwarmen aan de wedstrijd, terwijl de Hollanders kouwkleumend naar het scorebord zitten te turen. Leuk!. Tel daarbij nog eens de schitterende commentaren van Paul Herygers en Michel Wuyts en het schaatsen ligt uitgeteld in de touwen.

Bewijs van mijn stelling: de pas ingevoerde Dokter Bibber regel (dat je de lijn van je baan niet mag overschrijden). Als je dat al moet gaan invoeren om het spannend te maken dan scheelt er iets met je sport zou ik zo zeggen, zeg ik zo. Voor één keer is het niet Arm Vlaanderen maar Arm Holland.

Twittergernissen (2)

Met al die waterellende van afgelopen week zouden we bijna vergeten dat er ook nog belangrijke zaken zijn die deze aardkloot draaiende houden. Twitter bijvoorbeeld, die nooit stoppende eindeloos malende stroom van woorden en lettergrepen. Ja, u hoort mij al aankomen, als ware ik een bisschop met slechte gedachten en te veel vrije tijd: de twitt(er)ergernissen van dit semester.

1) 'Twexit': deze staande uitdrukking op Twitter werd aanvankelijk gebruikt om een stop aan te kondigen die zij het dan niet eeuwig toch een ruime tijdsperiode behelsde. Wordt nu te pas en te onpas gebruikt om gewoon mee te delen dat men gaat slapen slash zijn schuup afkuist. Mijn advies: wanneer je stopt met twitteren zullen we dat wel merken doordat er geen berichten meer verschijnen van uwer persoon, wij zijn niet debiel, anders zaten we wel op Facebook.

2) @googlebooks : deze moderne versie van 'Bond Zonder Naam' neemt citaten over uit oude boeken, maar slaagt er altijd in de meest sentimentele en overbodige krenten uit die pap te halen. Een voorbeeld? Ok: "When you blame others, you give up your power to change" of "It's easier to forgive an enemy than to forgive a friend". Dan loop je toch schreeuwend de kamer uit. Wedden dat Obama @googlebooks op de voet volgt?

3) Mensen die proberen het record twitteren te verbeteren als ware het een olympische discipline. Wie denk je wel dat je bent? "Ja, maar ik haal alles uit de kast, " hoor ik ze al roepen. Wel, laat ik ook eens een kijkje nemen in mijn kast. Ah, how convenient, een baseball bat!

Als u ook eens wil verschijnen in deze rubriek, doe dan gewoon verder.

Fout, fouter, foutst

De voorbije week heb ik me over de vraag gebogen waarom hedendaagse fenomenen als Geert Hoste, Clouseau en Youp van 't Hek zo populair zijn. Ze vullen zalen alsof ze professionele zakkenvullers, euh, zalenvullers zijn. Kwantiteit zonder kwaliteit. Terreur waar een publiek voor is. Waar ligt de oorzaak? Je zou kunnen beginnen met de constatatie dat de mens een sociaal dier is. Maar daar geloof ik niet in. Asociaal gedrag is all around, dan kan je moeilijk volhouden dat de mens contact wil met zijn medemens. Daarom hebben ze de intieme kring uitgevonden, klinkt beter dan schutskring. Nee, Geert Hoste en consorten zijn fout en fout is goed.

Er is namelijk niets leuker en verslavender dan gezamenlijk de fout in gaan. Denken we maar aan dat ander hedendaags fenomeen: de files. Vlees eten, in hetzelfde bedje ziek. Zo lang de meerderheid in de fout gaat is het lekker meehossen. Sterker nog, er gaat een bijna niet te weerstane aantrekkingskracht van uit (wat ook een makkelijk excuus geeft). Lemmingen zijn het, die naar de afgrond gezogen worden. Ik heb echt medelijden met toekomstige generaties, want met zo'n mentaliteit gaan we recht op de ondergang af. Geert Hoste zijt gezegend.

Lookalikes

Interessant

Léonard: de verdediging

Bisschop Léonard is langzamerhand in een duivel aan het veranderen, althans in de ogen van zijn vijanden én vrienden (Torfs en co). Wel, laat mij dan advocaat van de duivel zijn. Want als iedereen a zegt dan zeg ik b.

Tegen de beschuldigde worden de volgende uitspraken ten laste gelegd: 1) AIDS is een vorm van immanente gerechtigheid en 2) pedofiele priesters die van hun pensioen genieten moeten met rust gelaten worden.

1) AIDS is een vorm van immanente gerechtigheid

Kan je het een oude man kwalijk nemen dat hij na 50 jaar celibaat eens uitvliegt naar al die lichtekooien en hun mannelijke gelijken. En als AIDS geen vorm van gerechtigheid is, wat is het dan wel? Het is een normale menselijke reactie op iets dat hij niet kan bevatten. Zoals wanneer we een voetballer zien met een gebroken been en direct denken 'hij zal het wel zelf gezocht hebben' om het vreselijke beeld weg te redeneren. Verschoning gevraagd, dus.

2) pedofiele priesters die op pensioen zijn moeten met rust gelaten worden

Iedereen die al zo lang zaagt achter excuses van de kerk over het kindermisbruik moet toch blij zijn met deze uitspraak? Want met deze uitspraak neemt Leonard de volledige schuld van het pedofilie schandaal op zich (Léonard = de kerk). Het systeem heeft ervoor gezorgd dat al die paters hun boekje te buiten gingen, zij treffen geen schuld, laat ze dus met rust. Die oude paters deden gewoon mee omdat de kerk het toen toeliet. Als er niemand de belastingen controleerde wie zou er dan nog belastingen betalen? Ik vraag het u!

Kortom, niemand moet katholieker zijn dan de paus. Er zit een Léonard in ieder van ons.

Je meerdere erkennen

In al de kunsten die ik min of meer beoefen (neem dit niet te strikt of serieus) heb ik al mijn meerdere gevonden, is het gras al voor mijn voeten afgereden. Muziek: NIRVANA. Geen enkel groep heeft het eenvoudiger gedaan zonder ooit maar één keer vervelend te worden. Strips: URBANUS. Absurder kan ik het niet bedenken en als ik het wel zou proberen, het is al eens gedaan, door Urbanus & Linthout. En by the way waarom is er geen enkele hedendaagse striptekenaar die nog een conventionele strip wil maken en eens niet een 'graphic novel', daar zijn er al zoveel van. Cartoons: JEROOM. Jeroom is altijd grappig, dat kan toch niet? En zijn tekstballonnetjes zijn de beste die er zijn. Boeken: ARNON GRUNBERG. Herman Brusselmans zonder de vervelende reflexiviteit. Wel moet gezegd worden dat sedert 'Tirza' ik afgehaakt ben. Ik hou het bij 'De asielzoeker' en 'Fantoompijn', al lijkt zijn nieuwe boek 'Huid en haar' weer die richting uit te gaan. SITCOM (serieus): FRASIER. Seinfeld maar dan zonder die vervelende buur. SITCOM (van de pot gerukt): THE SARAH SILVERMAN PROGROM. Niets leuker dan met Joden en de Holocaust lachen.

Wat blijft er dan nog over? Bloggen en Twitteren, daar kan je nog het verschil maken. Daar heb ik mijn gading nog niet helemaal gevonden dus moet ik het zelf maar doen.

Karaktermoord deel 327 - Wim Delvoye

Wim Delvoye is een kunstenaar die vooral bekend raakte met stront en getatoeëerde varkens. Dit trok de aandacht van menig persmuskiet die dacht een glimp van 'interessantigheid' op te merken. Wim Delvoye ging hier gretig op in en begon allerlei theorieën te verzinnen om het journaille aan zich te binden. Zijn laatste stoot is het beginnen van een nieuwe godsdienst. Dit kan raar klinken maar past in de 'profiling' van de betreffende kunstenaar: zijn werk kan namelijk samengevat worden als een aaneenrijging van flauwe moppen. In de volksmond noemt men zo iemand 'ne flauwen plezanten', iemand waar je in een normale setting met een wijde boog om heen loopt, en maar hopen dat hij jou niet gezien heeft. Of je hebt hem weer de hele avond aan je been, zo iemand.

Als iemand mij op een feestje komt vertellen dat hij een strontmachine aan het bouwen is of varkens wil tatoeëren of gasflessen beschildert in Delfst blauw dan denk je toch die man is niet zo goed bij zijn hoofd en moet dringend geholpen worden. En dan bedoel ik niet financieel.

Korfbal lijkt mij een spannendere bezigheid dan een bezoek brengen aan een tentoonstelling van Wim Delvoye.

Solomon Bwurk

Nederlanders en muziek, zal dat ooit nog goed komen? Bettie Serveert en Shocking Blue, dat zijn de enigste groepen uit Nederland die iets acceptabel hebben neergezet. Het is dan ook niet toevallig dat de zangeressen van beide groepen niet afkomstig zijn van Nederland (respectievelijk Canada en Spanje). In Nederland lijken ze alleen maar in hokjes te kunnen denken als het op muziek aankomt. En die hokjes moeten mooi ingericht worden met alle clichés die voor handen zijn. Jazz, dan moeten er een paar leuke zwarte meneren op een trompet blazen en die ritmisch van links naar rechts laten bewegen. Rock, dan moeten er veel drugs genomen worden en groepsleden ontslaan worden. En ga zo maar door.

Zo een groep als Direct, daar krijg je toch het plaatsvervangend schijt van. Of Anouk, Ilse de Lange, Moke, Lucky Fonz III, Waylon, Krezip, de horror lijkt niet te stoppen. En in 'De Wereld Draait Door' hoor je daar nooit een kritisch geluid over, ze willen het niet gezien hebben. Want Nederland is toch zo'n perfect land, dan zullen we toch ook wel leuke muziek maken? Het is toch ongelooflijk dat in die vijf jaar dat DWDD Nederlandse muzikanten uitnodigt ik geen enkele keer de moeite heb gedaan om iets meer te weten te komen over de desbetreffende muzikant/groep. Integendeel, wanneer het muzikale intermezzo zich aandient weet ik dat ik mij naar de frigo kan begeven: ik zal niets missen.

De aanleiding voor deze klaagzang kwam er naar aanleiding van de dood van Solomon Burke. Ik weet dat het niet mooi is maar ik was oprecht blij toen ik dat bericht las. Wat een vervelende vent was me dat! En hoe de Nederlanders daar mee opliepen. Niet alleen maken Nederlanders slechte muziek, ze importeren ze nog eens er bovenop.

Vrouwen tegen het plafond

Laten we eens beginnen met een understatement : vrouwen durven nogal rap klagen. Er moet maar een rapport verschijnen over vrouwen & emancipatie en gelijk wat de uitkomst is van dat rapport, daar beginnen ze alweder te goochelen met begrippen als gender, glazen plafond en andere dooddoeners. Dan begin je toch begrip te krijgen voor onze islambroeders die dat beter lijken geregeld te hebben. Geef je vrouwen gelijke rechten dan moet je er wel de gevolgen van dragen. De wereld wordt omgetoverd in één groot shoppingparadijs en de panden die overblijven worden ingepalmd door jobkantoren waar onhandelbare vrouwen tewerkgesteld worden. En dan nog durven ze klagen.

Waarom hebben wij dat dan allemaal toegelaten? Omdat vrouwen werkpaarden zijn! Ze zijn gehoorzaam, ze staan vroeg op, ze zijn van nature sociaal en ze hebben enorm veel geld nodig om al hun luxe-artikelen te bekostigen. Dat onze islambroeders dat niet inzien. Binnen vijftig jaar moeten mannen in de westerse wereld niet meer werken omdat vrouwen alles overgenomen hebben (want enkele softe jobs zullen nog overblijven). Mannen aan de haard, dus. Misschien daarom dat moslims vrouwen onderdrukken, ze willen niet voor de haard eindigen, want in die landen is het al warm genoeg.

Dit is geen reclame voor de reclame

Reclame, marketing, de mortierbrigade, het zegt me allemaal niets meer. Vroeger hing daar nog een zekere romantiek rond maar die lijkt een beetje verdwenen. Ook al die sites van jonge gedreven reclamemakers zijn zo zielig. Met al hun online social viral marketing, als het maar Engels is, zitten ze zichzelf te prostitueren voor het groot kapitaal. Schouderophalend aanhoor je al de verhalen over gerichte reclamecampagnes die doelgroepen doorverwijzen naar sites met een leuk filmpje en daar gevraagd worden om te interageren. En dan krijg je dingen als dit:

“Naast een heel gerichte DM-campagne (via e-mailing), vormt een uitgekiend seedingplan met onder andere een leuk filmpje de basis van de mediastrategie. In het filmpje krijgen we een aantal dramatische ICT noodsituaties, waar de held van IT een passend antwoord op heeft. Enkele gerichte advertenties ondersteunen de campagne.”

Daar wordt je toch ontzettend moe van. Creativiteit die geld moet opbrengen, dat is zaad op de rotsen.

Moslims en krakers

"De kogel is door de kerk" is zelden beter op zijn plaats geweest nu het duo Koppejan & Ferrier zijn fiat heeft gegeven om zo de regering Wilders in het zadel te helpen. De kogel slaat dan op Wilders en de kerk, wel ja, op de CDA. Dit is goed nieuws voor de dieren en wat minder goed nieuws voor moslims en krakers. Alhoewel, in een opiniestuk (http://weblogs.nrc.nl/expertdiscussies/files/2010/09/Artikel-PVV-is-goed-voor-islam.pdf) konden we lezen dat het partijprogramma van Wilders een gecondenseerde versie van de Koran is en dus wat goed is voor Wilders, goed is voor moslims. En bovendien is het de gedroomde vijand: neem Wilders weg en binnen een paar jaar spreken we niet meer over de moslims in Nederland. Ergo, wil wilders echt de islam terugdringen in Nederland, dan moet hij zelf van het toneel verdwijnen, maar hij heeft nu eenmaal ook een gezin te onderhouden en een andere job vinden is nogal moeilijk als in je slipstream zich telkens een gezelschap van 4 kleerkasten ophoudt.

Die andere groep die zich ernstige zorgen moet maken zijn de krakers. Ze zijn nu al de kop van jut met het krakersverbod en dat zal er niet beter op worden onder de regering Wilders. Repressie zal het ordewoord zijn. Misschien komt er zelf een minister van kraken. Maar je kan het ook anders bekijken. Krakers die ongemoeid worden gelaten, dat zijn toch gewoon huurders die niet betalen. Daar is niets spannends aan, over krakersrellen worden romans geschreven. Ze moeten dankbaar zijn dat de overheid weer aan ze denkt, het had niet langer mogen duren of het waren salonsocialisten geworden.

Over geluk in kleine huisjes

Het geluk zit in de kleine dingen. Wel Jay Shafer heeft dit wel heel letterlijk opgevat. Hij ontwerpt en bouwt kleine huizen die ongeveer de oppervlakte hebben van de slaapkamer waar u, ingebeelde lezer, zich in bevindt. Ga eens naar www.tumbleweedhouses.com als je me niet gelooft. Tenzij je claustrofobisch bent, ik wil niet dat je vannacht nachtmerries krijgt. Wel jammer dat mensen die eerst enthousiast reageren (op andere sites die hierover berichten) zich direct zorgen maken over de grond waar dat kleine huis zijn eindbestemming moet vinden. Terwijl zo’n huis juist aantoont dat wij veel te geobsedeerd zijn door een eigen lapje grond. Het zou toch beter zijn als we allemaal zigeuners waren in plaats van vast te houden aan die ene plaats.

Die kleine huisjes zijn toch de ideale oplossing voor al die eenzame vrijgezellen en kinderloze koppels die nu in een treurig appartement moeten resideren. ’t Zou een mensenrecht moeten zijn: "dat geen enkele mensch zijn toevlucht moet zoeken in hoogbouw". We halen al die appartementsblokken naar beneden en op de vrijgekomen ruimte kunnen dan die kleine huisjes staan. Bovendien staan die huisjes op wielen, dus als je last hebt van burengerucht kan je gewoon vertrekken, terwijl dit in een appartementsblok meestal eindigt met een assisenproces.

Persoonlijk doe ik het liever met weinig, het is een bijna een levensfilosofie, ware het niet dat ik hiermee een miljard mensen zou beledigen (die hun gevoeg moeten doen in een zakje, die mensen). Ik zou direct mijn intrek willen nemen in zo'n huis, ik droom al jaren om in een tuinhuis te wonen en dit lijkt me de comfortabelere versie daarvan.

Den Besten

Hoe twee programma's van dezelfde makers zo kunnen verschillen. En dan heb ik het over 'Komen Eten' en 'Zo zijn we getrouwd', beiden uitgezonden op VT4.

Na een dipje ergens vorig jaar ben ik weer helemaal mee met 'Komen Eten' en dat mag grotendeels op het conto van 'den besten' (foto) geschreven worden, die dan ook zijn bijnaam niet gestolen heeft. Wat in de gespecialiseerde pers ook beweerd mag worden. Wie nu denkt, 'den besten', daar heb ik nog nooit van gehoord, wel die mist iets. Ik kan geen aflevering meer van 'Komen Eten' bekijken zonder even te denken aan 'den besten'. Dan beeld ik me in hoe hij de geflambeerde coquille's of de pangasius in papillot in één welgemikte quote spreekwoordelijk terug naar de keuken stuurt. Vooral zijn vaste uitspraak "Doe ta nie!" (met Gents accent) zal bijgezet worden in het Vlaamse Pantheon der memorabele uitspraken.

'Komen Eten' is een programma dat je weer eventjes doet verzoenen met je Vlaamse medemens. Mensen die graag koken hebben namelijk een zekere graad van beschaving, dit in tegenstelling tot mensen die trouwen. Deze kunnen we bewonderen in 'Zo zijn we getrouwd' en je wordt er niet vrolijker van. Het bevestigt je in al je vermoedens en vooroordelen over de gewone Vlaming en mijn daaruit vloeiende terughoudendheid om de arbeidsmarkt te betreden. Na één aflevering had ik genoeg gezien en uit zelfbescherming (om nog niet meer misantroop te worden) zal ik verzaken aan verdere trouwpartijen.

Als ik toch ooit zelfmoord overweeg zal ik terugdenken aan de woorden van 'den besten': "Doe Ta Nie!".

PVDM

Waar ik het met jullie nog eens over wou hebben: PVDM, de marketeer van De Standaard die nu verkast is naar Nederland waar hij de leiding van het NRC Handelsblad zal overnemen.

Al die verheven ideeën over wat een krant moet zijn, ik wordt daar niet warm van. En laat PVDM daar nu eens toevallig het exponent van zijn. Volgens hem moet een kwaliteitskrant hard nieuws bevatten maar moet er ook plaats zijn voor ontspanning. Het is niet omdat iemand alles van de verkiezingen in Pakistan wil weten dat hij niet geïnteresseerd zou zijn in de verkleedpartijen van Lady Gaga. Dat klinkt aanvaardbaar maar is dat wel zo? Ik lees ook alleen maar Dag Allemaal als hij toevallig in de buurt ligt maar hem kopen? Nog in geen honderd jaar. Dus waarom zou ik het dan in de krant willen lezen?

Daarnaast wordt PVDM ook veel te veel gefêteerd alsof hij een genie is die alles wat hij aanraakt in goud verandert. Mensen, het gaat hier om een krant: een hoop achterhaalde berichten die al op het web zijn verschenen, opinies die als je een beetje zoekt ook op het internet te vinden zijn en interviews die slappe afkooksels zijn van wat er in HUMO verschijnt. Wat zou één manspersoon daar nu aan kunnen veranderen? De enigste reden voor zijn ophemeling is dan het feit dat hij zo'n vod toch verkocht krijgt aan 80.000 man. Waarvoor proficiat, het ga je goed Peter, in den vreemden.

Kappen met de kerk

De bisschoppen hebben een kans gemist. Op hun gezamenlijke persconferentie hadden ze kunnen aankondigen dat de kerk in België ermee zou ophouden. In plaats daarvan hebben ze een paar nieuwe geboden opgesteld die ooit nog eens zullen uitgevoerd worden (lees: in het hiernamaals zullen ze zich daar wel mee bezighouden, ze hebben daar toch tijd genoeg). Stoppen met de kerk, het lijkt absurd, maar zei men dat enige tijd geleden ook niet over de boedelscheiding van België ... en kijk nu, zelf de Walen hebben al een plan B.

En er zijn redenen genoeg om met de kerk te stoppen, ga vooreerst maar eens op een zondagmorgen bij een kerk gaan staan. De lijkgeur is amper uit te houden wanneer de meute de mis verlaat en nog wat staat na te praten. Over pakweg tien jaar schiet er daar niets meer van over en blijven de kerken leeg achter. Daarnaast, als de bisschoppen hun woord houden, worden alle rotte appels uit de mand geplukt, wat wil zeggen dat alle priesters met een pedofiel verleden op pensioen worden gestuurd. De goeie appels zullen op een hand te tellen zijn en het gapende gat in het priesterbestand zal niet opgevuld raken met nieuwe geroepenen, denk ik zo. Ergo, niet alleen zal er een lege kerk zijn , er zal ook niet voor gepreekt worden. Ergo ergo, dan houdt het een keer op hé.

En als dat geen voldoende argument is om er mee te kappen, ik denk niet dat wij nog veel zin zullen hebben om onze belastingen te verspelen aan een instituut dat decennialang pedofielen heeft voortgebracht. Geen gelovigen, geen priesters en geen geld, waar wachten die bisschoppen nog op?

Hulde aan Pico

Waarom grijpt het verhaal van Pico ons allemaal toch zo aan? Die man heeft hoogstens 4 seizoenen meegespeeld in F.C. De Kampioenen en daarna nooit meer iets van zich laten weten. En toch staat zijn ongelukkig geplaatste caravan op de voorkant van alle kranten en de bovenkant van websites. Het zou kunnen dat dit gewoon past in de 'news flow' die op gang werd gebracht door de lustige kampeerders van Vie et Lumière, maar volgens mij is er iets anders aan de gang.

Volgens mij zit er in ieder van ons een Pico Coppens. Ooit zijn wij ook eens populair geweest en hebben we geproefd van de vruchten der succesboom. We waanden ons onaantastbaar en we aten ons buikje vol. Tot we diarree kregen en enkel nog tweederangs stroop uitkakten. Daarom haakt dat beeld van Pico die zijn broek afsteekt zich vast in ons collectief geheugen. Vooral die blauwe plek - die rood uitslaat - valt daarbij op. Steekt daar zijn naalden die hem terugbrengen naar de hoogdagen.

Het zou een scène kunnen zijn uit F.C. De Kampioenen. Carmen komt het café binnenlopen en roept het uit: "Pico is terug! Hij staat met zijn caravan op het dorpsplein en Ria de Stekker is nog altijd bij hem." En uit erkenning voor de vele verdiensten die Pico voor de club geleverd heeft laten ze hem op het veld kamperen en uiteindelijk wordt hij weer de superspits van weleer.

Ja, zo zou F.C. De Kampioenen moeten eindigen.

Het nieuwe tv-seizoen, beter bekeken.

Iedereen zit weer aan mijn kop te zagen wat ik van het nieuwe tv-seizoen vindt. Blijkbaar als je niet over internet kan beschikken wordt je plots geacht een tv-expert te zijn. Wel hier is mijn conclusie na een goeie week tv-kijken: er zijn geen genre's meer. Nee, dat was een vraag op het examen ("Er zijn geen televisiegenre's meer, leg uit."). Als er niets op televisie te zien is kan je er nog altijd over leren. Terug naar het lopende tv-seizoen. Wat me vooral verheugde: de terugkeer van Sergio. De Juiste Prijs zou zonder hem maar een flauw en smaakloos programma zijn, maar de aanwezigheid van Sergio geeft het een licht postmoderne toets die het boven de middelmaat doet uitstijgen.

Een ander markant figuur is Peter van Asbrouck die opduikt in Bananasplit. Deze man is gewoon gemaakt om op te duiken in verborgen camera grappen. Hij hoeft zelfs niets te zeggen, gewoon een halve minuut blikken trekken is al genoeg om het verbouwereerde slachtoffer nog dieper te vernederen, als dat al mogelijk is. Een vakman, quoi.

Een andere opmerkelijke comeback - naast die van Sergio - is die van Goedele Liekens, wat kan die zuchten zeggen. Ze doet me altijd denken aan de moeder waarvan de zoon/dochter het constant uitroept: "Maar, maamaa!." Zo zitten ze waarschijnlijk ook voor het scherm. Net zoals wij. Het zou een betere tittel voor haar programma kunnen zijn: 'Maar, Goedele!', alleszins beter dan Goedele Nu. Jammer zijn komma's niet echt gewenst in programmatitels (let er maar eens op). Een gemiste kans.

Reuzen & rituelen

De kleine reuzin en de duiker. Op de VRT proberen ze ons weer tot het uiterste te drijven. Ze bouwen het gedurig op tot de dag waarop het allemaal zal gebeuren. Big fucking deal, een houten reus die door de straten van Antwerpen dwaalt en op zoek is naar een kleine reuzin die maar niet wil bewegen. Ongelooflijk, zijn ze er maanden mee bezig wil die kleine reus plotseling geen vin meer veroeren. Ik zat me te verkneukelen bij mijn radiotoestel waarop alles live(!) werd uitgezonden. In Kortrijk lopen er al jaren reuzen rond, heeft nog nooit een haan naar gekraaid en er is zeker geen radioploeg langsgekomen om het live van commentaar te voorzien.

Wat heeft iedereen met die verdomde rituelen. Is dat uit jaloezie op andere volkeren die een hele maand niet eten overdag en daar dan een groot feest voor organiseren? Ik heb absoluut niets met massa's, het is een gênante boel en bovendien ook nog eens horendol saai. Ik zie me daar al staan tussen die idoten. "Is hij daar?" "Nee, hij is daar nog niet maar ze zeggen..".

We moeten stoppen met die rituelen, hoe kunnen we anders ooit een vuist maken tegen die moslims en andere godsdienstwaanzinnigen. Zolang wij langs de weg staan uitkijken naar een reus als een stel peuters zullen moslims en co blijven zeggen: "Maar jullie hebben ook nood aan rituelen want jullie staan op de kijk voor reuzen, van jullie hoeven we geen lessen, insjallah."

En willen we dat?

Klaagzang van een inbreker (1)

Dit stuk is een gastbijdrage, het is iemand die anoniem wil blijven maar toch niet meer kan zwijgen. Hij doorbreekt de stitle, stilte, de trouwe bondgenoot die hem op vele rooftochten vergezelde. Leest u mee.

Bestaan er nog van die goeie ouwe inbrekers die nog leven voor hun stiel? Die nog weten hoe je een goeie koevoet zet zonder te veel lawaai te maken. Want tegenwoordig is het allemaal specialisatie en veel would-be uit Oost-Europa die het beroep devalueren. Ze pakken de glans van het metier af.

Vroeger hadden mensen respect voor een inbreker. Je kunt het je niet meer voorstellen. Inbrekers, dat waren echte gentlemens die trots waren op hun werk. Tegenwoordig is het allemaal lopende bandwerk zonder enige nuance. Zo gaan de finesses van het vak verloren. Wie weet nog hoe je een zaklamp moet vasthouden zonder opgemerkt te worden? Niemand! En dat is het grote probleem, geen technische beheersing meer.

Oh edele kunst van het sloten forceren. Nee hoor meneer, we stampen de deur zo wel in. En zo krijgen autochtone inbrekers een slechte naam bij de bevolking die enkel de schade ziet aangericht door een kleine groep gespecialiseerde Oost-Europeanen. Die specialisatie is nog een andere kwaal . Vroeger was een inbreker een goede allrounder die je overal kon inzetten. Vandaag de dag moet je al heel lang zoeken om zo iemand op de kop te tikken. Zo gaat een heleboel kennis verloren die vroeger van vader op zoon werd overgeleverd.

Vergeet het maar hoor als je nog een familie bussiness wil opzetten. De zitjes worden duur verkocht een de plaatsjes zijn zuur verdeeld, met familie of traditie wordt geen rekening meer gehouden.

Dit was het eerste deel van deze 'cri de coeur' van deze 'laatste der mohikanen' (sic). Binnenkort het tweede deel.

Privacy

Privacy is de nieuwe heilige koe... die geslacht moet worden. We zijn overgeleverd aan overheid, commercie en waarschijnlijk ook de maffia. Voor de huidige generatie is er geen hoop meer, maar we kunnen misschien nog de volgende redden. Onze kinderen zullen ons dan bezoeken in de gevangenis en wij zullen hen verzekeren: "Doe geen domme dingen, je hebt maar één privacy."

Leest niemand je twitter-account? Zoek een job en plotseling zullen mensen wel geïnteresseerd zijn in je 'bon mots'. Of zo stellen de doemdenkers het voor. Volgens hen heeft elk bedrijf tegenwoordig iemand permanent in dienst die al het internetverkeer van huidige en potentiële werknemers in de gaten houdt om bij de minste zwakte toe te slaan.

Ik stel het me voor: "Je hebt vijf diploma's? Jammer maar helaas, we kunnen je niet aannemen, want je vindt Rage Against The Machine een 'geweldig groepke' met 'rake teksten' en dat strookt niet met onze bedrijfsidealen. Het staat op Twitter jongen, kijk, hier, zwart op wit. Heeft ons mannetje uitgezocht."

Zo gaat dat tegenwoordig, echt waar.

F.C. De Kampioenen: een analyse (2)

F.C. De Kampioenen wordt vaak afgedaan als hersenloos entertainment, mede veroorzaakt door de vele herhalingen tijdens de zomer. Maar daarbij worden oorzaak en gevolg omgedraaid, misschien worden die afleveringen zoveel herhaald om de kijker de kans te geven de verschillende lagen te ontdekken die het verhaal structureren. Ook in onze tweede aflevering 'Het volkstuintje' kunnen we dieper graven dan we op het eerste zicht denken.

Fernand, de aartsvijand van onze vrienden kampioenen, krijgt het gewestplan onder ogen en ziet dat het veld van de kampioenen oorspronkelijk (gedeeltelijk) bestemd was als landbouwgrond. Fernand ziet zijn kans schoon om een lang gekoesterde droom te laten uitkomen: zijn eigen groenten kweken. Dat het strafschopgebied daarvoor als grond moet dienen, tant pis. Hij krijgt hiervoor de zegen van voorzitter Balthazar Boma. Dit om Fernand te laten verzwijgen dat hij homo is - ook al is dit niet zo.

Nadat trainer Pol, de week voordien, een tent op het veld had gezet wordt het veld wederom getransformeerd zodat de kijker aan het denken wordt gezet. Is onze ruimtelijke ordening een eeuwig gegeven of eerder een dynamisch proces tussen trekken en duwen, hangen en wurgen?

Verder moeten we bewondering hebben voor het spel dat de makers spelen met de velerlei betekenissen van het woord 'homo'. Zit in elke hetero geen homo die om aandacht schreeuwt, bewonderd wil worden? Hoe zit het met onze eigenste 'ruimtelijke ordening', lijken de acteurs ons te vragen. Door de narratieve ontwikkeling wordt de kijker duidelijk gemaakt dat een homo ook maar een mens is: een natuurlijk evolutief gegeven.

Tot de volgende!

Het gat in de markt

Mensen die voor 'een eigen zaak' kiezen, dat is het ideaal beeld van elke politicus. Mij valt het telkens op dat wanneer zo'n vrije ondernemer in de krant of het tijdschrift verschijnt, je negen van de tien keer je hoofd er op kan verwedden dat het om iets immens dwaas zal gaan. Die 10 percent die overblijft zijn nerds die hun eigen stukje software hebben ontwikkeld en de debiliteit daarvan kan ik moeilijk inschatten. In De Standaard van vorige week dinsdag was het weer zo ver. Drie starters werden aan het woord gelaten.

De eerste had een eigen software applicatie uitgedacht en had daarrond een bedrijfje uit de grond gestampt. Die valt dus binnen de 10 percent 'aanvaardbaar', alhoewel een toepassing die 'Caredoc' heet en zich richt op documentmangement, echt spannend klinkt het niet. De tweede, Francis Tilborghs, had het lumineuze idee om een fotostudio op te starten, in 2010! En het ergste was nog dat Francis 'voor lag op het businessplan'.

Maar dan moest de derde nog komen, niet toevallig een vrouw. Het begint goed: 'Kristel Roemens putte uit eigen ervaring, een Amerikaans voorbeeld toonde haar de weg.' Uit Amerika, dat belooft en vervolgens de verzuchtig: "Was ik hier maar 10 jaar geleden mee begonnen". Dan denk je, nu gaan we het krijgen, de 'magic' spat ervan af. En dan komt het (dodelijke) zinnetje: "Ik verhuur kleding aan mensen die van gewicht veranderen". De interviewer spartelt nog wat tegen en vraagt of die markt wel groot genoeg is waarop Kristel verontwaardigd antwoordt: "We verhuren niet alleen aan mensen die vermageren, maar ook aan mensen die zwaarder worden door een hormoonbehandeling". I rest my case.

Mocht u toch interesse hebben: http://www.almostperfect.be/

F.C. De Kampioenen: een analyse.

Om aan te tonen dat F.C. De Kampioenen geen oppervlakkige sitcom is, maar wel een meerlagige tekst zal ik een paar afleveringen van het laatste seizoen analyseren, als betroffe het een voetbalmatch. We beginnen met de aflevering 'Rode Kaart'.

We zien Pol en Doortje die een nummertje aan het maken zijn. Pol zegt "yes" wanneer hij via een sms verneemt dat het '0-1' (de camera zoomt in op het beeldscherm van de gsm) is, uit een eerdere scène weten we dat het hier de match Barcelona - AC Milan betreft. Pol is een verstokte supporter van AC Milan of hij moet een aardige som ingezet hebben bij één of ander online gokkantoor. Doortje - in volle concentratie - denkt daarentegen aan een voortijdige ejaculatie. Spanning verzekert want terwijl Doortje denkt dat Pol seksuele problemen heeft, denkt Pol op zijn beurt dat Doortje het over zijn gokpraktijken heeft. Misverstanden verzekert.

In deze aflevering zagen we ook een mooie intertekstuele referentie naar 'Chinatown', het klassieke meesterwerk van regisseur Roman Polanski. Pol heeft namelijk een verband rond zijn neus na een accident met een ridderuitrusting (vangen we daar een glimp op van het magisch realisme?). Net zoals Robert De Niro, de bandiet van dienst in 'Chinatown'. Dit maakt het nog spannender. Wordt Pol misschien afgeperst door de gokmaffia die hem verplicht in ridderuitrustig rond te lopen wanneer hij zijn schulden niet aflost? Allemaal vragen die de kijker moet proberen verwerken in die toch korte tijdspanne.

De VRT moet meer bieden dan het commerciële net. Door gelaagdheid en dubbele bodems die de kijker wegwijs maakt in het diverse culturele aanbod. F.C. De Kampioenen is daarvoor het ideale vlagschip. Tot de volgende aflevering!

Twitterergernissen

Ik zit nu al een paar maanden op twitter en in die tijd heb ik me al een aantal keren goed geërgerd. Hier is mijn top-5 twitterergernissen van deze maand:

1) mensen die heel trots melden dat hun nieuwbouw opgetrokken zal zijn uit natuursteen, en daar maar over blijven dooremmeren. We weten dat je rijk bent, het is goed.

2) communicatie-advisseurs in het algemeen, hoe overtuigd die mensen zijn van hun grote gelijk ('alles is communiceerbaar'). Dat veruitwendigt zich in tweets met jobaanbiedingen bij reclamebureau's allerhande. "Pak je kans, want 't is een fantatastische stiel, heel afwisselend ook". James, een nekschot graag.

3) het interessert ons niet waar uw supermarkt/electronicaketen/ hondenkapsalon gelegen is. Echt niet.

4) het teveel aan nerdtopics waar ik zelden iets van afweet. Zijn o.a. de revue gepasseerd: het nieuwe Apple-trackpad, wat dat ook moge betekenen, het androïd-besturingsysteem van Google, next, het einde van Google Wave, next. En dan heb je altijd die ene nerd die Google Wave wel geadopteerd heeft en totaal in paniek slaat. Rustig blijven ademen en we zullen wel een oplossing vinden, vriendje. "Maar ik moet en zal mijn ultra-interessante e-mailconversaties overzichtelijk houden". Ja, 't is goe manneke, ga maar gaan slapen.

5) vrouwen. Vrouwen die het allemaal niet meer zien zitten. "Zit weer met zichzelf in de knoop". Op facebook kan dat er nog mee door, op twitter word dit genadeloos afgestraft (ik weet wel niet door wie). In dezelfde categorie: studenten die zagen over herexamens. Daar is je moeder voor, laat ons met rust.

Volgende maand zijn we terug met een nieuwe round-up, of misschien al vroeger.

Wat doe je dan als je zo hele dagen thuis zit?

In de reeks 'Vragen waar ik een mond vol tanden van krijg' : "Wat doe je dan als je zo hele dagen thuis zit?" Wel, ik heb er vandaag eens op gelet dus zal ik het maar vlug uit de doeken doen.

Opstaan rond 11u30, Senseo in gang zetten en koffie drinken, vervolgens krant van gisteren lezen in de woonkamer. Naar boven vluchten rond 12u30 want daar zijn de huisbazen, thee drinken (heb waterkoker in mijn slaapkamer) en wat in humo bladeren en radio luisteren. Wanneer huisbaas terug naar het werk is, 13u45 stipt, verder de krant lezen van gisteren. Tussendoor de kat eten geven, wat kan die kat eten, waarover straks meer. De krant uitbladeren en wat op de driesnarige gitaar tokkelen om dan terug de krant in te duiken voor de opiniestukken, let op, dit is nog altijd de krant van gisteren. Om wat frisse lucht te happen, even in de tuin gaan wandelen en kijken of het dwergkonijn zich nog in leven houdt. In de garage opmerken dat je die band nog moet opblazen en vervolgens met vuile handen de kat opnieuw, ik had je gewaarschuwd, eten geven.

Na handen wassen eens kijken of ze toch niet ergens de ronde van Polen uitzenden, Eurosport2!, op die mannen kan je altijd rekenen. Denk je. Juist voor de sprint schakelen ze zonder enige waarschuwing over op de Australische rugby league die duidelijk enkel toegankelijk is voor bruine ridders. En het ging dan nog maar over een heruitzending van de rit van gisteren. Na dit doldwaas avontuur toch nog eens de krant erbij pakken om in de tv-gids te kijken wat er gisteren allemaal op tv was.

Toen bleek dat de computerkamer vrij gekomen was en heb ik nog wat domme dingen getwitterd en nu zit ik dus te bloggen uit schuldgevoel omdat andere mensen veel productiever zijn. Daarom ook de bedenkelijke kwaliteit van dit stuk.

Waarom willen mensen dit toch weten?

Hoe vlees de plaats innam van God

"Hoe noem je iemand die geen vlees en vis eet? Een vegetariër. Ok, en hoe noem je dan iemand die wel vlees en vis eet. Euh, normaal."

Op vrijwillige basis zal ik geen vlees eten en zelden zul je mij een stuk vis zien klaarmaken. Waarom vragen mensen dan altijd. Hoeveel keer ik er ook al over nagedacht heb telkens sta ik weer met mijn mond vol tanden. Het komt doordat ik verwacht dat iedereen me zal feliciteren met mijn moed en zelfopoffering (in hun ogen) en dat ik in de plaats daarvan getrakteerd wordt op een kruisverhoor. De meest gebruikte strategie daarbij is - raar genoeg - om paardenvlees in de strijd te werpen. "Mmm, zo nen goeien gebakken paardenbiefstuk die nog saignant is. Er is niets beter." (vrij naar het plaatselijk dialect). Ben je dan al niet sprakeloos vallen al je tanden uit je bek . Om de mensen gerust te stellen en de gemoederen te bedaren zeg je dan maar dat je gewoon geen vlees lust. "Ok, goed doen, we dachten al dat je het uit dierenliefde deed."

Ik moest hieraan denken toen ik een opiniestuk van Geert Wilders las over verrassing, verrassing, de islam. Daarin zegt hij dat hij een agnosticus is en bij die term krijg ik hetzelfde gevoel als bij termen als pescotariër, vegetariër en veganist. Omdat ze de absurditeit (in een god geloven/vlees eten) tot de norm verheffen en de normaliteit aan die schaal beginnen meten.

Zo, heb ik mijn uitleg eens uitgeschreven en kan ik voortaan iedereen doorverwijzen naar mijn weblog als ik weer eens met mijn mond vol tanden sta en kunnen we onbezorgd lekker verderbabbelen over , oh nee, koetjes en kalfjes.

Schrijven voor de eeuwigheid

Wat zou ik geraag echt kunnen schrijven. Maar dan echt schrijven, met plotwendingen en zinnen en zo. Met schrijven voor de eeuwigheid heb ik dan weer niets. Schrijvers die dat zeggen moet je niet geloven. Die hebben dat gestolen van literaire journalisten die gefrustreerd zijn dat ze zelf niet echt kunnen schrijven.

Waarom zou je schrijven voor de eeuwigheid als je kunt schrijven voor je brood? Dat is toch al meer dan genoeg, iemand wil betalen voor jouw onzin, dat is in mijn ogen het hoogst haalbare in dit leven. Je ontrekt je aan de realiteit door hele dagen in je fantasiewereldje rond te zwerven en je wordt er nog voor beloond ook. Menig druggebruiker kan hier alleen maar van dromen. Dus door te schrijven manipuleer je twee keer de realiteit: in je verhalen en in het feit dat je niet moet meedraaien in de maatschappij. En dat sociaal isolement, dat pak je er toch gewoon bij.

De eenzame fietser

Wat is dat toch met al die wielertoeristen die beginnen joggen. Michel Wuyts en Karl Vanieuwkerke voorop. Persoonlijk vind ik fietsen veel leuker dan lopen en joggers vinden dat eigenlijk ook maar hun credo is dat je geen plezier mag hebben in je hobby. Je moet presteren, naar een doel toewerken, aan je conditie werken. Daarom is 'start to run' zo populair en zal er nooit een 'start to cycle' komen. Uit interviews weet ik dat geen enkele jogger graag gaat lopen en dat er altijd een drempel moet overwonnen worden vooraleer men zich naar buiten waagt. Bij wielertoeristen heb ik dat nog nooit gehoord, die staan te springen om weer naar buiten te mogen.

Volgens mij ligt de verklaring erin dat er geen geschikte term is voor iemand die zich met een koersvélo door de openbare ruimte begeeft. Wielertoerist is te denigrerend, cyclosportief te jaren '80, fietser te algemeen. Terwijl als je loopt ben je een jogger, punt aan de lijn. Dat is goed voor de duidelijkheid en schept direct een band tussen al die met lycra beklede lichamen. En dan allemaal lekker op elkaar die 20km marathon lopen: wij, te saem, als joggers! Terwijl de cyclotoerist eenzaam verder fietst.