Hoe vlees de plaats innam van God

"Hoe noem je iemand die geen vlees en vis eet? Een vegetariër. Ok, en hoe noem je dan iemand die wel vlees en vis eet. Euh, normaal."

Op vrijwillige basis zal ik geen vlees eten en zelden zul je mij een stuk vis zien klaarmaken. Waarom vragen mensen dan altijd. Hoeveel keer ik er ook al over nagedacht heb telkens sta ik weer met mijn mond vol tanden. Het komt doordat ik verwacht dat iedereen me zal feliciteren met mijn moed en zelfopoffering (in hun ogen) en dat ik in de plaats daarvan getrakteerd wordt op een kruisverhoor. De meest gebruikte strategie daarbij is - raar genoeg - om paardenvlees in de strijd te werpen. "Mmm, zo nen goeien gebakken paardenbiefstuk die nog saignant is. Er is niets beter." (vrij naar het plaatselijk dialect). Ben je dan al niet sprakeloos vallen al je tanden uit je bek . Om de mensen gerust te stellen en de gemoederen te bedaren zeg je dan maar dat je gewoon geen vlees lust. "Ok, goed doen, we dachten al dat je het uit dierenliefde deed."

Ik moest hieraan denken toen ik een opiniestuk van Geert Wilders las over verrassing, verrassing, de islam. Daarin zegt hij dat hij een agnosticus is en bij die term krijg ik hetzelfde gevoel als bij termen als pescotariër, vegetariër en veganist. Omdat ze de absurditeit (in een god geloven/vlees eten) tot de norm verheffen en de normaliteit aan die schaal beginnen meten.

Zo, heb ik mijn uitleg eens uitgeschreven en kan ik voortaan iedereen doorverwijzen naar mijn weblog als ik weer eens met mijn mond vol tanden sta en kunnen we onbezorgd lekker verderbabbelen over , oh nee, koetjes en kalfjes.