Warpaint

Ik wou deze blog oorspronkelijk 'De Goede Smaak' laten heten omdat ik er van overtuigd ben dat ik in een paar seconden het goede van het slechte kan onderscheiden. Je zou kunnen gewag maken van een talent maar ik noem het liever een gave of een gedoe. En die goede smaak wou ik met iedereen delen, ik zag het als en soort plicht (zendingsdrang) om het internetvolkje te gidsen door het oerwoud aan keuze's die het op zijn internetreis tegenkomt. Het overgrote deel van de mensheid heeft namelijk zichtbaar problemen met het beoordelingsvermogen (Lady Gaga, to speak the least) meestal omdat het in de weg wordt gezeten door emoties zoals daar zijn: melancholie, meligheid en, laten we zeggen, algehele ontreddering.

Maar het werd het debielere 'De Zone van de Waarheid' en verder dan wat homo- en vrouwenbashing ben ik tot nu toe niet gekomen dus probeer ik dat nu goed te maken door een groep voor te stellen die oorspronkelijk 'Word War Four' heette en voor die reden alleen al uw aandacht waard is. Uiteindelijk kozen ze voor het poëtischer klinkende 'Warpaint' waarin de 'war' wel bleef behouden. De groep bestaat alleen maar uit vrouwen en dat is altijd een pluspunt geweest in de popgeschiedenis. Zei Kurt Cobain niet ooit eens dat vrouwen de toekomst waren van de ro(c)kmuziek? Het gelijk is aan zijn zijde als je naar Warpaint luistert. Warpaint maakt slaapmuziek zonder dat je erbij in slaap valt, beter kan ik het niet omschrijven.

Waarom draaien ze deze muziek dan niet op de radio? Omdat sommige muziek te goed is om op de radio gedraaid te worden. Het zou mensen enkel afleiden van hun dagtaak en dat is niet de bedoeling van de hedendaagse radio die als soundtrack dient bij de hedendaagse mallemolen.

Solomon Bwurk

Nederlanders en muziek, zal dat ooit nog goed komen? Bettie Serveert en Shocking Blue, dat zijn de enigste groepen uit Nederland die iets acceptabel hebben neergezet. Het is dan ook niet toevallig dat de zangeressen van beide groepen niet afkomstig zijn van Nederland (respectievelijk Canada en Spanje). In Nederland lijken ze alleen maar in hokjes te kunnen denken als het op muziek aankomt. En die hokjes moeten mooi ingericht worden met alle clichés die voor handen zijn. Jazz, dan moeten er een paar leuke zwarte meneren op een trompet blazen en die ritmisch van links naar rechts laten bewegen. Rock, dan moeten er veel drugs genomen worden en groepsleden ontslaan worden. En ga zo maar door.

Zo een groep als Direct, daar krijg je toch het plaatsvervangend schijt van. Of Anouk, Ilse de Lange, Moke, Lucky Fonz III, Waylon, Krezip, de horror lijkt niet te stoppen. En in 'De Wereld Draait Door' hoor je daar nooit een kritisch geluid over, ze willen het niet gezien hebben. Want Nederland is toch zo'n perfect land, dan zullen we toch ook wel leuke muziek maken? Het is toch ongelooflijk dat in die vijf jaar dat DWDD Nederlandse muzikanten uitnodigt ik geen enkele keer de moeite heb gedaan om iets meer te weten te komen over de desbetreffende muzikant/groep. Integendeel, wanneer het muzikale intermezzo zich aandient weet ik dat ik mij naar de frigo kan begeven: ik zal niets missen.

De aanleiding voor deze klaagzang kwam er naar aanleiding van de dood van Solomon Burke. Ik weet dat het niet mooi is maar ik was oprecht blij toen ik dat bericht las. Wat een vervelende vent was me dat! En hoe de Nederlanders daar mee opliepen. Niet alleen maken Nederlanders slechte muziek, ze importeren ze nog eens er bovenop.