Een goed continuïteitsjaar op z’n tijd is ook niet mis

Wat zal ik van dit jaar onthouden? De betoging van de facebookgroep ‘Breng “F.C. De Kampioenen” terug op het scherm’ , natuurlijk, waar er meer cameramensen op afkwamen dan  betogers terwijl er toch twintig duizend mensen online hun steun hadden betuigd en langs hun neus weg beloofd hadden aanwezig te zijn op de bijbehorende betoging. Wat hadden we dan nog ? Ah ja, het West-Vlaams in ‘Het Goddelijke Monster’.  De meest gehoorde kritiek was ‘Zo spreken ze West-Vlaams in Antwerpen’.  Gevolgd door  ‘Zo spreken ze Antwerps in West-Vlaanderen’. Wetenschappers zijn nu aan het onderzoeken welke kritiek het dichtst de waarheid benaderd. Voor mij is dat goed zo lang er maar niet over de reeks zelf wordt gebabbeld. De overname van VT4 door Woestijnvis is ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. De eerste beleidsbeslissing van het nieuwe management was  het afschaffen van het dagelijkse nieuwsmagazine ‘Vlaanderen Vandaag’.  Ik begrijp die beslissing van Wouter Vandenhaute volledig maar al bij al  vind ik het toch veel geld om Dirk Tieleman van het scherm te halen.  De herdenking van 1O jaar 9/11 kreeg ook veel media-aandacht. Ik heb zelf een reportage gezien over tweelingen die vertelden over het trauma dat ze opliepen toen ze de Twin Towers in elkaar zagen storten. Om maar te zeggen dat we er weer voor 10 jaar tegen kunnen. In de nationale politiek zagen we de leegloop van de CD&V, de één na de ander verliet het zinkende schip met als top of the bill natuurlijk Yves Leterme die zijn overstap naar de OESO aankondigde.  Wouter Beke heeft zich toen het hoofd gebroken over wie o wie Yves Leterme moest vervangen in geval van uiterste nood. Omdat Inge Vervotte ook al andere oorden had opgezocht werd er een partijkaart aangemaakt voor een rekenmachine, dit na enkele aanpassingen in de statuten.  

Wat me persoonlijk het meest is opgevallen en iets wat elk jaar lijkt terug te komen zijn ‘brandende voertuigen  langs de weg’.  Het blijft een plaag. Hoeveel keer dat je dat op een dag niet gehoord. ‘Pas op uw snelheid, er staat een brandend voertuig langs de weg’. Dan denk ik altijd: van waar komen die brandende voertuigen? Een auto vliegt toch niet zo maar in brand.  En waarom moet er op de radio  voor gewaarschuwd worden, ook zo’n mysterie. Je hoort toch ook nooit een nieuwslezer zeggen: ‘Er staat een koe langs de weg, matig uw snelheid’. Een brandend voertuig in de file, daar kan je voor waarschuwen, want dan kan de brand over slaan maar anders is dat toch behoorlijke overbodige informatie.  Volgens mij zijn die brandende voertuigen gewoon voertuigen die langs de weg geparkeerd staan maar wordt dat gezegd om de verkeersinformatie wat spannender te maken voor de thuisblijvers.  Er gaat bovendien meer urgentie uit van een brandend voertuig waardoor de thuisblijver niet denkt van ‘zijn ze nu weer het programma aan het onderbreken voor zo maar een voertuig langs de weg’.

Maar terug naar de actualiteit.

Voor de rest is er niet echt veel gebeurd. De leegloop van de CD&V , de mislukte facebookgroepbetoging en het West-Vlaams in ‘Het Goddelijke Monster’, dat zal het zo ongeveer geweest zijn. Grote trends vielen niet te ontwaren of het moet de terugkeer van uitlachtelevisie zijn. Toch een heugelijk feit om het jaar mee af te sluiten, de vaststelling dat we nog niet uitgelachen zijn.

Het kan niet elk jaar een knaljaar zijn, natuurlijk. Een goed continuïteitsjaar op z’n tijd is ook niet mis.

Ergernissen

Waar ik me tomeloos kan aan ergeren zijn verkiezingen, of ze zich nu afspelen in Egypte of in Congo, het bloed van onder mijn nagels krijgen ze gegarandeerd.  Die obligate gesprekken aan de stembus, die verslagen over chaotische verkiezingen, de waarnemers, de regen, de opkomst. Woest wordt ik er van. Het kan mij gestolen worden hoe die mensen zich voelen voor, tijdens of na ze gestemd hebben! Waar ik me nog aan erger als het niet over de verkiezingen in Congo of Egypte gaat zijn de liedjes van Van Morrison, altijd diezelfde driekwartsmaat, ook al weet ik totaal niet wat ik daarmee wil zeggen maar het is het gevoel dat telt en dat half opgewekte sfeertje van jongens onder mekaar. Het doet dingen met een mens die niet goed voor hem zijn. Verder op de schaal van ergernis vinden we de onderwerpen in Peeters & Pichal terug, zo kleinburgerlijk elke keer weer. Nu eens over ‘funny t-shirts’, dan weer over een IQ-test en als die onderwerpen dreigen uitgeput te raken is er nog altijd wel iemand die na één biertje positief blaast bij een alcoholcontrole en dat toch wel eens wil aanklagen op de nationale radiozender. Ga godverdomme met de fiets dan!  Het is van een hemeltergende detailzucht,  van een zo lang we over deze onderwerpen kunnen kakelen kan de situatie toch niet zo erg zijn als iedereen constant zit te beweren gehalte. Nog iets verder ten zuiden van de onderwerpen in #PePi treffen we Jeroen Maris, de sterreporter van de HUMO, aan die maar blijft midscheeps getroffen worden door allerhande zaken en er op zo’n manier kond van doet dat al ons haar er van gaat recht staan, en niet op die manier die hij voor ogen heeft.  Kan het een ons minder alsjeblieft? En The Black Keys is een kutgroep van het elfde knoopsgat die in hun eigen dampende blues rock gekookt zouden moeten worden.  Voor echte muziek ga naar: Big Deal, Warpaint, EMA en (beter laat dan nooit) de laatste platen van The Hickey Underworld en - bij alle Meurissen – Monza.

Dat lucht op.

Supporter Superfan

Ik ben fan van superfans. Ik vind superfans super. Mijn persoonlijke favorieten zijn de K3-fans, de Christoff-fans en de Nys-fan. Die steken er toch echt bovenuit, vooral de Nys-fan. Van exotische liefde was ik niet zo wild maar van superfans ben ik echt grote fan. Zo erg dat ik het moeilijk heb om al die fans niet te gaan achtervolgen in de hoop een handtekening los te wrikken en misschien zelf mijn liefde te verklaren. Die ene Natalia-fan vind ik wel maar niets, dat moet ik er wel bij zeggen, veel te normaal, volgens mij is dat geen echte fan. Ik zie geen liefde voor het idool. Ik vind ofwel ben je fan van Natalia ofwel studeer je, maar niet allebei. Een superfan studeert niet, tenzij op de erelijst of het repertoire van het object van zijn begeerte.

 In de volgende reeks van superfans zal ik te bewonderen zijn terwijl ik op de hoek van een straat de Nys-fan sta op te wachten in de hoop een glimp op te vangen van deze sprankelende persoonlijkheid. Dus als Nys er in 2014 mee stopt weet die Nys-fan wat ze met haar leven moet aanvangen: zich ten volle wijden aan mijn fandom. Ik heb mijn dekbedovertrek met real-life foto al besteld. Ja, dubbelzijdig bedrukt.

Boekenhouders

Wie is Thomas Verbogt, wie is Peter de Boer, wie is Stefan Praet? Nee, ik kan er niet zo direct een hoofd op plakken. Wel een naam, die heb ik wel. 

Ook al bevalt het nummer dat op mijn wekkerradio speelt toch draai ik het weg, een voorzorgsmaatregel. Maar zo beland ik van de regen in de dop. De toekomstige regen, wel te verstaan want nu heb ik nog niets tegen het nummer maar daar zou dra verandering in kunnen komen, zo heeft mijn boekhouder me gewaarschuwd. En die man kent iets van muziek, naast zijn uitmuntende kennis van boekenhouders natuurlijk. 'Het probleem van nummers op de radio,' doceerde hij, 'is dat ze durven te gaan vervelen.' Hij had dit terloops opgemerkt terwijl hij mijn boekenhouders aan het inspecteren was. Aangezien ik niet zo veel boeken in mijn bezit heb, ik ben niet zo'n bibliofiel, was zijn werk rap gedaan en kon hij nog een tijdje babbelen over zijn tweede grote passie: muziek en specifiek nummers op de radio. Daar was hij, wist hij me te vertellen, op gedoctoreerd. De titel van zijn eindwerk was "De repercussies van muziek op de radio" geweest en in dat eindwerk had hij uitgevogeld dat het probleem van nummers op de radio is dat ze durven te gaan vervelen en die kennis deelde hij nu met mij, zovele jaren later, tijdens en na het inspecteren van mijn boekenhouders. Omdat ik zo gedwee naar zijn prachtige uiteenzetting had zitten luisteren gaf hij mij een fikse korting op het bedrag voor het geleverde werk, wat toch een serieuze meevaller was geweest voor het totale kostenplaatje die maand.

Een dag is lang als je vroeg bent opgestaan, op de radio kwijlt er iemand dat hij bang is dat hij, een man veronderstel ik maar met sommige vrouwen weet je het nooit zeker, dat hij dus bang is dat hij iemand zijn druiven heeft opgegeten. Zo zou je het inderdaad kunnen verwoorden en ik besluit mijn probleem zo te verwoorden de volgende keer ik bij een psychiater binnenstap. 'Ik heb constant het gevoel dat ik iemand zijn druiven heb opgegeten'. Die psychiater zou het natuurlijk horen donderen in Keulen (en denken 'Niet nog één') maar hij zou me begrijpend aankijken omdat dat nu eenmaal zijn taakomschrijving is. 

Tijdsgebrek, de ziekte van deze tijd

Je hoort het weleens meer: het is vijf voor twaalf. Vandaag nog op de radio, letterlijk, iemand die professor was in de politiewetenschappen vond dat het vijf voor twaalf was, niet voor de politiewetenschappen, maar wel voor het object van zijn studie. Voor mij is het altijd vijf voor twaalf. Ik kom tijd te kort. Tijd, om alles te lezen, om alles gezien te hebben, om alles geschreven te krijgen, om zelf gezien te worden. En dan zou ik nog vrienden moeten hebben, trouwen, kinderen krijgen. Maar dat laat ik over aan de saaie mensen. Die hebben daar meer talent voor 

Lezen, wat je allemaal niet gelezen moet hebben.In boek, in print, op het internet. De weekendkrant met al zijn bijlagen is tegenwoordig zo dik dat je al werkloos moet zijn om ze helemaal uitgelezen te krijgen. Het grappige is dat mensen die werkloos zijn geen geld hebben voor een krantenabonnement. Er wordt dus steeds meer geproduceerd voor mensen die steeds minder tijd hebben. Bij je krantenabonnement krijg je er zo ook nog (naast een ipad) gratis een schuldcomplex bij. Als ik een weekendkrant zie liggen voel ik me schuldig dat ik geen journalist ben (geworden). Straks, iedereen journalist, zo lezen we tenminste nog de artikels die we zelf geschreven hebben. 

Ik ben bang om mijn tv-theek te openen. Door al die krantenbijlages en actualiteitsprogramma's vergeet ik zelf de programma's die ik met de digicorder heb opgenomen. En wanneer ik die tv-theek na een maand nog eens open staat er weer een volledig seizoen van Curb Your Enthousiasm op de harde schijf en tegen ik aan de tweede aflevering ben gekomen heeft iemand anders de resterende afleveringen al gewist omdat er nog maar 10 procent schijfruimte over is of gewoon om mij (weg) te pesten. En dan zijn er nog de programma's (denk 2BE rond middernacht, die programma's) waarvan je, telkens je ze in de tv-gids tegenkomt, denkt 'die moet ik eens opnemen' maar er door - wederom - tijdsgebrek nooit aan toekomt. Maar het is al vijf na twaalf, dus ben ik er van door.

De te kort(e) lijst

Ik heb ooit iemand gekend die bij het woord 'allusie' het hoorde donderen in Keulen, ook al zal ze die uitdrukking ook wel niet kennen. En als ik tegenwoordig allusies maak op het woord 'allusie' tegen haar denkt ze nog altijd dat ik het heb over illusies. En na vele gestreden en verloren veldslagen laat ik haar maar die illusie. Tot zover deze parabel over tekorten. Tekort aan herseninhoud, dus.

Tekorten, overal tekorten. En als we zo blijven doordoen zullen de tekorten alleen maar oplopen. "Geef deze onheilsprofeet een kans" zongen De Kreuners profetisch, nu ook weer niet zo lang geleden. Nieuw deze week binnengekomen in de te kort lijst naast het eeuwig durend tekort aan verplegend en zorgpersoneel: de politieagent. Meer blauw op straat, ik dacht het niet. Hadden we reeds op onze boterham gehad, het is ten slotte september geweest: de onderwijzers. Straks zullen de kinderen zichzelf les moeten geven, de slimste van de klas dan aan de rest. Tik het woordje 'tekort' in op Google en je krijgt geen tekort aan zoekresultaten, dat kan ik je verzekeren. Maar er zijn lichtpuntjes, meer en meer studenten volgen de opleiding huisarts, na jaren van noodkreten en alarmbellen hebben ze eigenlijk hun weg gevonden naar dat oude ambacht van weleer. Blijkbaar werkt het dus, al die onheilstijdingen over tekorten, dus verwacht je de komende maanden maar aan een hete herfst met vele tekorten want iedereen vindt de te kort lijst te kort en wil er daarom best zijn tekort aan toevoegen.

Lof der Luiheid

Ja, ik ben lui. Maar op een goede manier. Luiheid kan de wereld redden. Daar ben ik van overtuigd maar te lui om het uit te brengen (tenzij via deze weg). Een rijbewijs heb ik niet, te dom om de theorie te blokken, te lui om een praktisch rijexamen af te leggen. Maar de motivatie ontbreekt ook, ik heb geen zin om het milieu te vervuilen, om files nog langer te maken dan ze al zijn. Stel dat de droom van werkgevend Vlaanderen uitkomt en die 250.000 werklozen een baan vinden en de baan opgaan ... met een auto, zoals de rest van werkend Vlaanderen. Van een verkeersinfarct gesproken. Of rekenen ze erop dat die arme luizen allemaal de trein zullen nemen? Is dat de zieke logica achter al die uitspraken over activeringsbeleid. Ze zullen ze graag zien afkomen bij de NMBS. De vertragingen die ze nu kennen zullen als adempauzes lijken in vergelijking met wat hen in Vlaanderen 2.0 te wachten staat. 

Daarom een pleidooi voor luiheid. Ik ben te lui om vlees te kopen, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt enige tijd te verspillen voor een koelvak vol lijken. Niet goed, zal de Boerenbond zeggen, u zet uw gezondheid op het spel en uw veroordeelt een eerbare sector als de vleesverwerkende industrie tot de bedelstaf. Maar wat ziet mijn lodderige oog daar in de krant van vrijdag: knelpuntberoep (de spellingscontrole suggereert 'knelpuntennota', 'knelpuntenpot' en 'knelpuntenanalyse', een linkse spellingscontrole, maak dat mee)  nummer één: slager. Afgestudeerden: 79, vacatures: 739 of maar liefst een tekort van 89 % aan kandidaten. De enigste oplossing: minder vlees eten, want slagers opleiden doe je niet op één twee drie. En raadt eens wie dan het vuile werk mag doen: de allochtoon. Die doen dat toch thuis dus kunnen ze het even goed even verderop doen in het slachthuis om de hoek. Voor de slechte verstaander: ik heb niets tegen allochtonen hoor, ze moeten alleen met hun handen van onze dieren blijven. Ik heb liever een luie allochtoon dan een vleesverwerkende allochtoon, laat ik het zo eens zeggen.Een duivels dilemma voor al die Vlaams-Nationalisten: minder vlees eten of meer allochtonen importeren. Aan u de keuze. Knelpuntenpot nog aan toe.

Het oordopjesdebat

Moet ik weeral bloggen? Ik wil mijn drie volgers niet teleurstellen natuurlijk. Eens kijken wat ik op mijn lijstje 'to blog' vind? 'Oordopjesdebat' lees ik. Dat ging over een uitspraak van Bart de Wever in het nieuwe DeMorgen Magazine waarin het gebruik van koptelefoons en oordopjes allerhande werd aangeklaagd als een sign 'o times . So what, kun je denken, dat mag hij toch vinden. Maar ik kan toch drie goeie redenen verzinnen om je wel af te sluiten van de omgeving (in mijn geval: de trein) door middel van koptelefoons en oordopjes allerhande.

"De stilte in een treincoupé, daar kan ik verhalen over vertellen."

Ten eerste kan het zijn dat je naar de radio wil luisteren en aangezien door de intercom van de treinwagon enkel droge mededelingen worden doorgegeven ben je dan wel aangewezen op een mobiel apparaat dat een radiofunctie heeft. Ten tweede kan het een teken van eerbied zijn voor je medepassagier want het dragen van een koptelefoon/oordopjes voorkomt luistervinken. Ik ken genoeg mensen die eenmaal ze in een trein aanbeland zijn hun oren de kost geven door gesprekken van andere mensen af te luisteren. En een derde reden is escapisme, de stilte in een treincoupé, daar kan ik verhalen over vertellen. En als je ongeluk hebt en in zo'n trein van voor de val van de Muur (ooit zullen ze zeggen: zo'n trein van voor 9/11) beland komen die buitenwereldafschermende middelen ook wel van pas. Maar dan heb je wel het risico om met oorsuizingen van de trein te stappen. Daar zou Bart De Wever beter voor waarschuwen in plaats van sign 'o times te misbruiken voor zijn normen en waarden propaganda.

Vlaamse Filmpjes

Valt het jullie ook op, hoe de Vlaamse Film zijn ideeën iedere keer ietsje verder gaat zoeken. Wat hebben we het afgelopen jaar allemaal niet op onze cinematografische boterham gehad? Het gekste idee eerst lijkt het devies te zijn. Twee broers die Bijbels proberen te verslijten aan de deur, een Turk die in een fanfare gaat spelen omdat dat de droom was van zijn overleden vader, een paar mongolen die van Jozef en Maria gaan en dan nog een paar muco-patiënten die niet van elkaar kunnen afblijven omdat ze geen donor vinden die een long wil afstaan. De nieuwst telg in de familie maakt het helemaal te bond: Hasta La Vista over drie gehandicapten die zich bezondigen aan een mix van sekstoerisme en wijnproeverij. Ik verzin het niet, anderen wel. Het moet niet gekker worden. Worden er in Vlaanderen geen films meer gemaakt over normale mensen, waar er geen hoek af is, of die geen levensbedreigende ziekte hebben, niet als mongool geboren zijn, er niet uitzien als een rund?

"Ik verzin het niet, anderen wel."

Het zijn films over een niche maar voor een groot publiek, terwijl ik liever films zie over een groot publiek die bestemd zijn voor een nichepubliek. Bij al die gehandicapten, mongolen en allochtonen krijg ik altijd zo'n zendtijd voor derden gevoel. Op tv kijkt daar geen hond naar maar blijkbaar is het wel voldoende om geld te krijgen van allerhande fondsen die de Vlaamse film moeten ondersteunen en iets zegt mij dat dat niet toevallig is. Dus een tip voor toekomstige filmmakers die hun project gerealiseerd willen zien, hier de succesformule: verzin een clichéverhaaltje en verdeel de verschillende rollen over een mongool, een allochtoon, een gehandicapte en een godsdienstwaanzinnige of nog beter al die verschillende rollen in één personage verenigd omringd door allemaal verzuurde Vlamingen die hij/zij uiteindelijk toch kan charmeren  Succes gegarandeerd. Maar mij zul je er niet mee naar de cinema krijgen.

Verpletterend Pukkelpop

In Kiewit is het bewijs geleverd dat God niet van rock 'n roll houdt, als dat al bewezen moest worden. Een geluk bij een ongeluk: iedereen kon naar huis trekken en diezelfde avond nog de ontknoping van De Canvascrack bekijken. Een ongeluk bij een geluk bij een ongeluk: de supercrack in spe werd al bij de eerste tafel terug naar huis gestuurd nadat eerst zijn prijzengeld met de helft was gehalveerd. Die supercrack in spe kon het allemaal wel relativeren omdat hij het prijzengeld niet in euro's voor zich zag maar wel in punten. Maar toen het bedrag, of beter: het puntenaantal, effectief werd gehalveerd zag je de punten in pinten veranderen, als sneeuw voor de zon. Herman van Molle had de dag voordien nog opgeroepen om 'al uw afspraken af te zeggen'. Ze hebben de daad bij het woord gevoerd, me dunkt. Op Dour gebeuren zo'n dingen elk jaar maar dat haalt zelf de krant niet. Die ontknoping van De Canvascrack zou ik toch voor geen geld gemist willen hebben. Wel, nu kan ik daar een bedrag op plakken: de prijs van een combiticket voor Pukkelpop. Volgend jaar zullen er wel geen doden meer toegelaten worden op het festivalterrein.

Riep er daar iemand: 'Waar zijn die armen?'. De sentimentele tweets waren anders niet meer aan te slepen. 'Stop AUB met muziek draaien, Studio Brussel, daar hebben we absoluut geen boodschap aan, hoeveel doden, hoeveel zwaargewonden. De tol quoi, dat wil ik horen!' En zo zou ik er nog een honderdtal kunnen citeren. Zit het hem in die 140 tekens die onvermijdelijk leiden tot een gesmoorde, van elke vorm van humor gespeende reactie of is Twitter de moderne variant van Utopia, een oase van voorbeeldige burgers die te samen de polis besturen door middel van verdedelde sms'jes. De toekomst zal het uitwijzen.

De 10 hoofdzonden

8. Gij zult geen extra hoofdzonden uitvinden

Over de zeven hoofdzonden is heel zorgvuldig nagedacht, alle problemen die ons op onze levensweg vergezellen kunnen gecatalogiseerd worden onder één van de klassieke hoofdzonden. In onze moderne tijd zijn er meer verlangens, dat is zeker, maar als we er wat langer naar kijken zien we dat die verlangens niet zoveel verschillen van vroegere eenvoudige verlangens. Bovendien kan een mens maar zeven dingen na mekaar onthouden, dat is wetenschappelijk vastgesteld, extra hoofdzonden zullen altijd over het hoofd worden gezien, het geeft dus geen zin om ze dan ook uit te vaardigen. Maar het leven heeft geen zin dus bezondigen wij ons direct aan onze eigen bijzonde, en niet één keer, we gaan direct dubbel in de fout.

9. Gij zult uw gedachten niet wereldkundig maken

Als stelregel neem je beter aan: andere mensen zijn niet in mij geïnteresseerd. Op sociale netwerken kan de illusie ontstaan dat andere mensen op je zitten te wachten maar dat is gewoon puur eigen belang. Ze accepteren jouw onzin omdat ze zelf zoveel onzin uit te kramen hebben. Die sociale netwerken zijn een soort moderne zelfhulpgroepen geworden voor mensen die denken dat ze interessant zijn maar in het gewone leven niet meer aan de bak komen. Ze worden zelf gemeden en daarom kruipen ze allemaal achter hun computer omdat hun stinkende adem dan minder opvalt. Op Twitter bijvoorbeeld heeft iedereen boter op zijn hoofd. Ik heb er mij eens in verdiept en volgens mij kan je er vier groepen onderscheiden: een kwart nerds, een kwart lolbroeken en een kwart mensen die tout court hun gevoelsleven tentoonspreiden (en dat kan gaan van op komst zijnde examens tot een mislukte spaghetti, altijd in dezelfde paniekerige toon). De vierde groep combineert dan weer elementen van de andere drie groepen en lijden niet zelden aan keuzestress waar ze je dan ook mededeelzaam aan maken. Sommige mensen kunnen zelf niet meer gewoon ademen zonder dat ze tweets versturen omdat het hun ademhalingsritme regelt.

Zoals in mijn vorige bijzonde gezegd is dit niet echt een nieuwe zonde want deze ‘nieuwe’ bijzonde kan makkelijk gekwalificeerd worden onder de goeie ouwe hoofdzonde ‘ijdelheid’. Inderdaad, ijdelheid, maar het is wel een hele speciale vorm van ijdelheid om je gedachten à la minute met de wereld te delen en te denken dat er ook maar één persoon er waarde zal aan hechten . Wanneer je er even met een afstand naar kijkt moet je toch zelf vaststellen dat het grenst aan de waanzin. Volgens mij is het enkel te verklaren doordat je omringd bent door andere gekken waardoor het iets normaal krijgt. Zoals lachen op een eindejaarsconference van Geert Hoste (ook voor hem geldt deze bijzonde). Wat is het toch heerlijk om samen in de fout te gaan. In groep durven we dingen die we alleen nooit voor mogelijk zouden houden.

Als tegenargument zou je kunnen opwerpen dat de mens een sociaal dier is en daarom maar in het wilde weg zijn gedachten kan rond werpen. Maar daar geloof ik niet in, in de mythe van het sociale dier. Asociaal gedrag is all around, dan kan je moeilijk blijven volhouden dat de mens nood heeft aan (wat voor) contact (dan ook) met zijn medemens. Daarom hebben ze de intieme kring uitgevonden, klinkt beter dan schutskring.

10. Nooit maar dan ook nooit mag men zich herhalen

Herhalen in de ruimste zin van het woord. Verkapt gezegd: u zal geen nageslacht uitstoten over deze al overbevolkte planeet. Velen zijn u voorgegaan en het heeft nooit iets goed opgeleverd. U zegt: computers, onze gezondheidszorg en de maanlandingen .Ik zeg: AIDS, de Islam en Pieter De Crem. Iedere generatie valt in herhaling, maakt telkens weer dezelfde fouten en bovendien is deze tijd gewoonweg niet meer waard geleefd te worden. We hebben er een grote knoeiboel van gemaakt dus lijkt het mij weer tijd voor de dieren om aan zet te komen en misschien krijgen we zo wel weer de dinosauriër terug op aarde.

Knappe koppen hebben dat al door en hebben zich er van weerhouden zich te herhalen. Een Herman van Molle, om maar iemand te noemen, die heeft al zoveel vragen gesteld dat hij het antwoord niet meer weet, maar als het op kinderen aankomt is het duidelijk NEE. Of een Herman Brusselmans, die stopt nog liever met pillen pakken dan een kind te maken terwijl hij keuze te over heeft – om te bezwangeren. Nog niet overtuigd van de autoriteit van voorgaande figuren, wel, dan geef ik u Etienne Vermeersch, naast moraalfilosoof professioneel grafdelver der godsdiensten. Als hij geen kinderen wil waarom zou ù er dan wel nog één willen. Ze hebben elk hun specifieke redenen maar één ding hebben ze gemeen – naast het feit dat het alle drie Oost-Vlamingen zijn met een ongelooflijke lelijke kop: ze hebben er over nagedacht. Ze zijn niet over één nacht ijs gegaan, of beter gezegd door de knieën gegaan toen bij hun respectievelijke eega die verdomde biologische klok begon te tikken en om maar de lieve vrede te bewaren toch een spermazoïde werd afgegeven. Deze bijzonde is dan ook deels inwisselbaar met het bekende gebod om niet (te veel) naar je vrouw te luisteren. Vrouwen zijn hysterisch en vallen altijd in herhaling, het beste kun je ze nog negeren.

Hoofdzonden of bijzonden uitvinden is natuurlijk gemakkelijk, oplossingen aandragen een ander. Mijn oplossing om deze bijzonde niet langer te overtreden is door een belasting op kinderen te heffen. Zo geef je mensen een duwtje in de rug om het rechte pad te volgen. Iedereen die een document ondertekend waarin hij/zij verklaart geen kinderen te verwekken krijgt een premie die zal worden gefinancierd door een taks op het uitstoten van kinderen. Die zal betaald worden door de uitstoter van het kwaad en de verwekker de facto. De eersten die zullen overgaan tot het tekenen van een desbetreffend document zullen de zwakkeren / minderbedeelden / marginalen zijn die geld geroken hebben. Maar dat mag geen probleem vormen voor deze maatregel want het is bewezen dat hoe rijker mensen worden – hoe meer welvaart er is in een maatschappij – hoe minder kinderen ze maken.En zo lost het probleem zichzelf op.

Warpaint

Ik wou deze blog oorspronkelijk 'De Goede Smaak' laten heten omdat ik er van overtuigd ben dat ik in een paar seconden het goede van het slechte kan onderscheiden. Je zou kunnen gewag maken van een talent maar ik noem het liever een gave of een gedoe. En die goede smaak wou ik met iedereen delen, ik zag het als en soort plicht (zendingsdrang) om het internetvolkje te gidsen door het oerwoud aan keuze's die het op zijn internetreis tegenkomt. Het overgrote deel van de mensheid heeft namelijk zichtbaar problemen met het beoordelingsvermogen (Lady Gaga, to speak the least) meestal omdat het in de weg wordt gezeten door emoties zoals daar zijn: melancholie, meligheid en, laten we zeggen, algehele ontreddering.

Maar het werd het debielere 'De Zone van de Waarheid' en verder dan wat homo- en vrouwenbashing ben ik tot nu toe niet gekomen dus probeer ik dat nu goed te maken door een groep voor te stellen die oorspronkelijk 'Word War Four' heette en voor die reden alleen al uw aandacht waard is. Uiteindelijk kozen ze voor het poëtischer klinkende 'Warpaint' waarin de 'war' wel bleef behouden. De groep bestaat alleen maar uit vrouwen en dat is altijd een pluspunt geweest in de popgeschiedenis. Zei Kurt Cobain niet ooit eens dat vrouwen de toekomst waren van de ro(c)kmuziek? Het gelijk is aan zijn zijde als je naar Warpaint luistert. Warpaint maakt slaapmuziek zonder dat je erbij in slaap valt, beter kan ik het niet omschrijven.

Waarom draaien ze deze muziek dan niet op de radio? Omdat sommige muziek te goed is om op de radio gedraaid te worden. Het zou mensen enkel afleiden van hun dagtaak en dat is niet de bedoeling van de hedendaagse radio die als soundtrack dient bij de hedendaagse mallemolen.

Wat is de zin van op café gaan als je niet meer mag roken?

We zijn eind juni en het kan mij allemaal gestolen worden. Iedereen mag van mij scheiden hoor, behalve de ouders van een Siamese tweeling, dat kun je ze niet aandien, zo nog een scheiding.

Ik ben dit weekend niet op café geweest wegens omstandigheden (geen vrienden) maar volgens welingelichte bronnen kon je geen twee centimeter voor je ogen zien van de tabakswalmen.Het voorbije weekend was namelijk het laatste weekend dat je hier, in deze kleine uithoek van de wereld, nog mocht roken op café. Sommige zouden dit dan ook bestempelen als een historisch weekend, maar zo'n woorden neem ik liever niet in de mond, niet als er nog een sigaret in bungelt.

Het laatste schuiloord van de roker wordt hem nu ook afgepakt. Eerst mocht hij niet meer roken op het werk om vervolgens thuis het huis uit te worden gejaagd, want ja, die rook blijft in de muren hangen en in de zetels én in de longen van de kinderen, natuurlijk. En nu moet hij, als klap op de vuurpijl, in zijn favoriete stamcafé het portiek opzoeken om zijn nicotineshot te zetten.

Uit onderzoek in opdracht van het longkankerfonds moet blijken dat een merendeel van de Belgen het niet erg vindt dat er een volledig rookverbod komt in de horeca. Wat me logisch lijkt want uit een deur-aan-deur peiling gehouden door een groep hevige astmalijders zijn ongeveer dezelfde resultaten naar voren gekomen. En dan zwijgen we nog over de bevindingen van een telefonische enquête uitgevoerd door de longpatiënten van de afdeling pneumatologie te Gasthuisberg.

Nu de sigaret verbannen is moeten we ook onze definitie van wat een café is gaan bijstellen. Een café is een plek waar mensen verzamelen om ongelooflijk veel geld te betalen voor iets waar ze er thuis gemakkelijk vier van kunnen hebben om, ja wat, te kunnen babbelen. Vroeger was dat roken, nu wordt het babbelen. Binnenkort zal luide muziek dan ook verboden worden : slecht voor de oren, slecht voor de gesprekken.

Het café was nog het laatste oord der verderf, huis van ongezondheid. Die ongelooflijke prijzen voor allerhande dranken betaalde je met de glimlach omdat je bij die herbergier binnen mocht roken, in zijn huiskamer. Nu vervalt die reden. Dat ze hun prijzen maar serieus verlagen.

Het kwiskanaal

Wat biedt digitale televisie ons, buiten een hoop overbodige buitenlandse zenders? (Turkse staatstelevisie, iemand?). Laten we daarom onze blik richten op het binnenlandse aanbod. Ik soms ze voor het gemak nog eens in numerologische volgorde op: Njam!, Exqi, Acht, Stories, Life!tv, Vitaliteit, ActuaTV en voor de tv-verslaafden reken ik er OnzeTv ook nog bij. Welke behoeften worden vervuld door deze zenders? Of moeten we eerder spreken van behoeftencreatie?

Njam! leert ons koken, Exqi doet ons opera verzoenen met sport, Acht! toont ons het beste uit het buitenland, Stories vertelt verhalen van de gewone man, Life!tv bedient de man in al zijn noden, Vitaliteit maakt ons gezonder, ActuaTv kijkt naar de politiek en OnzeTv bericht over onze buren die we alleen nog binnenlaten via het veilige tv-scherm.

Het lijstje leest als een opsomming van hedendaagse aanklachten tegen het medium televisie: te veel kookprogramma's, te veel sport, te veel human interest, te veel politiek ('we zouden ze beter doodzwijgen') en te veel welness. En dan doen die digitale zenders er nog een schepje bovenop. Er is altijd wel een doelgroep voor handen die niet genoeg kan krijgen van waar anderen te veel aan hebben.

Als er dan al eens een werkelijk unieke zender erbij komt zoals GunkTv (spreek uit: junktv) die een onbeantwoorde doelgroep weet aan spreken moet die er als eerste de brui aan geven. Misschien waren ze in het businessplan vergeten dat hun doelgroep wegens hun specifieke kenmerken meer achter hun computer te vinden is dan voor het kleine scherm. Een klein detail, dat makkelijk over het hoofd kan gezien worden, maar met grote gevolgen. Toch niet zo verslavend als de naam beloofde. Waarom zou je ook op tv kijken naar mensen die gamen als je het op dat eigenste moment zelf kunt doen.

Zijn er nog gaten in de digitale televisiemarkt, opportuniteiten? Wel laten we eens kijken: om succesvol te zijn als digitale zender moet je programma's uitzenden waarvan er al een overaanbod op de traditionele zenders te zien zijn en er moet sprake zijn van een onbeantwoorde doelgroep. Ik stel u voor: een kwiskanaal. Er is genoeg archiefmateriaal voor handen uit het buitenland en zeker uit Vlaanderen, bovendien ben je verzekerd van een constante stroom nieuwe afleveringen want zoveel vragen, zoveel antwoorden er zijn. En kijkers gegarandeerd want met het toenemende aantal quizzen op de Vlaamse buis en steeds strenger wordende selectiecriteria wil de toekomstige quizkandidaat goed voorbereid op de afspraak komen in de vele voorrondes die voorafgaan aan de eigenlijke tv-quiz. Ik heb ook al een goeie naam: 'Pas!'.

De twistaardappel

Nu het stof weer is neergedaald op Wetterse velden neem ik de hete aardappel over (als iedereen hem doorschuift).

Terroristen zijn de nieuwe helden van deze tijd. Ook al betekent dat soms: aardappelen trekken. Mijn probleem is dat ik niet weet waar te beginnen. My hate is to big. Nieuwbakken luxe-studentekoten, suv's, slachthuizen. Het rijtje is eindeloos. Als men buitenkomt wordt men er door overvallen. Tot er gewenning optreedt. En dan sta je op een morgen als de eerste de beste seizoenarbeider ggo-aardappelen uit de grond te trekken op een Wetters proefveld. Zijn mensen verbaasd!

Diploma's, jobkantoren, reclamebureau's VIND IK NIET LEUK

Apathie, daar moet je voor waarschuwen als Vlaams minister-president. En niet janken over innovatiebeleid dat in de kiem wordt gesmoord. Mijn analyse van deze zogenaamde onbezonnen actie is dat vrijheid een illusie is geworden in ons kapitalistisch koninkrijk. Omdat vrijheid naast toenemende vrijheid ook toenemende professionalisering met zich meebrengt. Universiteiten zijn daar toevallig een mooi voorbeeld van. Ze geven ons de illusie dat we alles kunnen worden wat we maar willen maar dan kappen ze de examenperiode in twee, wegens professionele redenen, en heb je geen tijd meer om na te denken over andere dingen dan de lesstof. Zo wordt je (met een beetje geluk) wat je wil zijn maar laat je de maatschappij met rust. En ja, dan ben ik bij dat er nog jongeren zijn die zich zorgen maken om patatten en de handen uit de mouwen steken. Ook al kan ik een miljoen ergere dingen verzinnen, je moet ergens beginnen.

Driekwartsbroeken, sollicitatietrainingen, nertsenkwekerijen VIND IK NIET LEUK

Welkom in smurfenland, het land van pracht en praal

Het smurfendorp is niet meer. Een bomaanval veras(s)te vroeg deze morgen de nog slapende smurfen. We sprokkelden de eerste reacties bij de verbouwereerde fans.

Het ondenkbare is gebeurd. Vanmorgen, 6 am lokale smurfentijd, is het smurfendorp gebombardeerd. Twee scutraketten lieten geen spaander heel van wat ooit een smurfenparadijs op aarde is geweest. Wat er van het dorp overblijft is enkel een hoopje smeulende as waar vervaarlijk blauwe rook uit wegcirkelt. Het nieuws komt hard aan als we de die hard smurfenverzamelaars en tevens levensgezellen Stef en Ria opbellen. Ze zijn er het hart van in. “Je mag er niet aan denken dat het bij je eigen smurfendorp gebeurd,” zegt een aangeslagen Stef Vervaecke.

Wie kan er achter deze gruwelijke daad verscholen gaan? Gargamel? “Dat zou mij verbazen want Gargamel wil de smurfen levend vangen om ze dan te koken en in goud te veranderen. Hij heeft er geen enkel belang bij dat dit gebeurd. Het smurfendorp bombarderen betekent de facto dat je ook de smurfen verast en daar heeft Gargamel niets bij te winnen, met een hoopje blauwe as kan hij niets aanvangen hoor. Dus, het kan zeker Gargamel niet zijn, dat is uitgesloten,” besluit Stef Vervaecke ferm.

Zijn vrouw, Ria, oppert dat het misschien een wraakactie van zijn kat Asraël kan zijn, omdat Gargamel te veel bezig was met het vangen van de smurfen en zijn kat daarom begon te verwaarlozen. Stef beaamt: “Ja, dat zou zomaar wel eens kunnen. Dat Asraël een mannetje heeft ingehuurd om dat smurfendorp naar de verdoemenis te helpen (wordt emotioneel). Bolle Gijs bijvoorbeeld, die draait zijn hand daar niet voor om.”

Ria: “En die Bolle Gijs heeft ook nog een heleboel rekeningen openstaan met Gargamel. Maar het evil brain is Asraël, daar ben ik zeker van, die wil atijd te ver gaan en sleurt Gargamel nu ongewild mee in zijn duivelse plannen. Vergelijk het met Dutroux en Martin: Dutroux wou gewoon wat met die meisjes spelen maar die Martin stond er op om die meisjes geen eten te geven. Ik heb meermaals tegen Stef gezegd dat dit slecht moest aflopen. Katten, poezen, ik moet er niets van weten. ”

Stef die zich weer heeft weten te herpakken komt terug aan de lijn. “Dat zo’n dingen in het echt kunnen gebeuren daar kan ik nog mee leven, maar toch niet het smurfendorp, je hoofd staat daar bij stil.” En dan wordt het plotseling stil aan de andere kant van de lijn.

Sociaal Verkeer

Ik moet dringend eens een cursus ‘Hoe omgaan met oude bekenden in de supermarkt' volgen. Wanneer ik nu iemand tegenkom die valt onder de categorie ‘ooit gekend/nooit gekend’ begint mijn hartslag te verhogen, mijn adem te stokken en krijg ik de neiging om me achter een constructie van opgestapelde blikken te verstoppen. Jammer genoeg vind je die enkel terug in supermarkten die bevolkt worden door acteurs en filmploegen met op de achtergrond een handvol figuranten.

In je hoofd begint het te kolken, al je acties voltrekken zich in slow-motion, het gevoel dat je hebt als er zich plots een spin voor je bevindt bij het aanfloepen van de lamp in het toilet. Maar met dit verschil dat je nooit een gesprek moet aanknopen met die spin. Je zoekt een tijdschrift dat in de buurt ligt en je kan weer rustig verder plassen. In het echte leven komt het erop aan de confrontatie te vermijden. Wanneer er oogcontact heeft plaatsgevonden ben je verloren. Dan kan je nog enkel hopen op een onverwacht telefoontje of een binnenlopende sms bij de tegenstander om je uit de voeten te maken. Voor elk item in je winkelkarretje zit je intussen een excuus of een half geslaagde grap te bedenken om toch maar iets van gesprekstof klaar te hebben mocht er in het verdere verloop van het winkelen toch nog een confrontatie met de vroeger kennis zich voordoen.

Plots begrijp ik het nut van diploma’s, wanneer ik de uitgang van de supermarkt ternauwernood bereikt heb. Diploma’s geven je de zelfzekerheid om oude bekenden tegemoet te treden, want diploma’s geven je een identiteit die je kan inwisselen met de identiteit van die oude bekende waarna beide partijen vredig weer hun gang kunnen verder zetten. Daarom noemen ze het ‘sociaal verkeer’ waarbij diploma's de rijbewijzen vervangen.

Mijn antwoord (‘Ik ben creatief’) klinkt als een schuldbekentenis, een leugen om niet te zeggen dat ik werkloos ben.

Brief van een Matuvu (2)

Met deze brief zou ik graag een misverstand uit de wereld helpen: ik ben niet ziek! Sommige mensen besluiten op basis van mijn uiterlijke kenmerken dat ik aan één of andere erfelijke ziekte moet lijden, maar dat is zeker niet het geval!

Dat verwijt heb ik al veel gekregen, dat ik met mijn lelijke kop niets te zoeken hebben op de mensen hun scherm. Dat ik een aasgier ben en dat ik er ook zo uitzie. Maar ik trek het mij niet aan, dat zijn mensen die jaloers zijn en mij het succes misgunnen. Die nijd komt ook voort uit onwetendheid. Je wordt niet zomaar matuvu, je moet er een heleboel voor laten en goed in vorm zijn. Daarom is het niet toevallig dat ik eruit zie als een afgetrainde atleet. Anders hou je het niet vol.

Velen voelen zich geroepen, weinig zijn er uitverkoren. Dat heb ik door de jaren meerdere malen mogen meemaken. Ze zien mij achter de renners staan en ze denken: "Dat ziet er niet moeilijk uit, dat kan ik toch ook?!". Maar ze komen van een koude (kermis)koers terug eenmaal ze zich in mijn zog hebben gevoegd.

Hopelijk kunnen jullie nu beter mijn werk appreciëren als ik weer achter één of andere rennersrug verschijn want van mij zijn jullie nog niet af hoor.

Ziektes die eindigen op -a

Mensen waar ik mij aan erger: radiomensen (vooral als ze zichzelf zo benoemen, "Ik ben een radiomens"). Vooral zo'n sven pichal, met zo'n naam waarbij je denkt nu gebruik ik even geen hoofdletters, hangt het nogal uit de laatste tijd. Die denkt omdat we homo's niet meer aan de hoogste boom opknopen dat alles dan maar toegelaten is. Dingen zeggen als "Ik haat het wanneer ik door niemand geliefd wordt". Ik ben van plan deze spreuk boven mijn bed te hangen in de hoop dat het een heleboel nachtmerries in de kiem zal smoren. Misschien dat ik de heer pichal niet honderd percent correct heb geciteerd maar laat dat voor hem een meevaller zijn.

Wat ik wel apprecieer aan de sven is dat hij de trein neemt als hij naar het werk spoort. Homo's nemen beter af en toe de trein ter bevordering van hun emancipatie, zo zien ze nog eens hetero's. Want altijd binnen je eigen clubje ronddobberen, voor je het weet heb je weer een stigma te pakken en ze hebben zo al genoeg af te rekenen met ziektes die eindigen op -a. En begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen homo's, sommige van mijn beste vrienden zijn gestorven aan aids.

Homo's doen mij meer en meer denken aan moslims. Hoe ze zich eerst gedeisd houden om vervolgens, uit het niets, een moskee te voorschijn te toveren en in de slag ook hun vrouw aan het zicht hebben ontrokken door een half gelukte goocheltruc. Wat de moskee's betreft gaat de vergelijking niet echt op (of je moet een heel ruime interpretatie van darkrooms hanteren) maar ik ben er zeker van als homo's een vrouw ter beschikking hadden het niet lang zou duren voor het arme schaap gesluierd de straat zou worden opgestuurd.

Vrijheid kent tenslotte zijn grenzen; aan de vooordeur

Brief van een Matuvu (1)

Halo, misschien ken je mij, ik ben het hoofd dat verschijnt als er coureurs worden geïnterviewd. In de achtergrond bedoel ik , ik ben natuurlijk geen coureur, ook al had ik dat wel willen worden. Maar dat is een ander verhaal, voor straks. Ik ben de kale, je hebt ook nog de misvormde (die met de scheve mond en te groot gezicht), maar die is niet altijd op post, zoals ik. Soms moet hij naar de dokter om zich te laten onderzoeken, nee, dat is een grapje dat de ronde doet onder de andere matuvu's. Zo worden wij genoemd in de media, en intussen is het een geuzennaam geworden. Die naam komt van de franse uitdrukking 'M'as tu vu?' en betekent niets meer en niets minder dan 'Heb je mij gezien?'. Omdat je ons altijd reikhalzend in de camera ziet kijken, vandaar.

Ik schrijf deze brief omdat - misschien komt het doordat ik altijd in beeld verschijn als er iemand geïnterviewd wordt - mensen mij altijd overvallen met vragen. Blijkbaar wekt mijn verschijning nieuwsgierigheid op bij de gewone mens. Ze herkennen zichzelf in mij. Ik ben hun vertegenwoordiger op het kleine scherm.

Maar laten we beginnen met de meest gestelde vraag: waarom doe je het?

Wel, om eerlijk te zijn, ik heb altijd al beroemd willen zijn. Van jongs af aan ben ik gefascineerd geweest door beroemdheden en dan vooral in het sportgebeuren. Vroeger was ik een grote fan van Lucien van Inmpe. Hij heeft bij mij het heilige vuur doen ontbranden. Net als Lucien ben ik maar een gewone volksjongen van simpele komaf. Eerst wou ik het dan ook proberen als coureur on my way to become famous maar hoewel ik er de kop voor heb had ik niet het lijf om op een koersvélo te zitten. Ik reed altijd rond op te kleine fietsen omdat mijn ouders geen geld hadden om mij een fiets met extra large kader aan te schaffen. Ik draaide wel mee in het jeugdpeleton maar op het einde kreeg ik altijd krampen omdat mijn benen op een onnatuurlijke manier de pedalen rond draaiden. Die piste om bekend te worden moest ik dus al vlug afsluiten.

Maar ik had wel de smaak te pakken van het wereldje dat zich rond de kermiskoersen afspeelde . Daarom was mijn volgende sprong naar beroemdheid een poging om wielerjournalist te worden. Ik hing na de wedstrijd rond de wielerjournalisten staan die een quote probeerden te ontlokken aan de uitgeputte renners. In de hoop zo de stiel te leren. Soms deed ik dan alsof ik een wielerjournalist van een lokale krant was en viel ik in die hoedanigheid een mindere god lastig met vragen die ik had gestolen van de professionals.

Dat idee heb ik ook laten varen omdat ik een nieuwe weg had ontdekt om bekend te worden, één die minder inspanningen vergde dan al mijn voorgaande pogingen. Het waren de vroege jaren '90 en de regionale televisie werd overal in Vlaanderen opgestart. En plots stonden er ook camera's aan de meet. Beeld! Dat was iets nieuws en iedereen probeerde dan ook in beeld te komen. Het werd een sport op zich. En zo ben ik er ook langzamerhand ingerold.

De professor van de week.

Deze week: de lachprofessor over het verschil tussen haha en hahaha of De lach in de gedrukte media

P(rofessor): Wanneer een jounalist ‘haha’ opschrijft mogen we er van uitgaan dat hij het voorgaande gezegde wel degelijk grappig vindt.

J(ournalist): Maar ‘hahaha’ dan weer niet

P: Nee, 3* ha wijst op een ironische ondertoon die een meewarigheid probeert uit te drukken jegens de lezer.

J: Het speciale is wel dat ‘hahahaha’ wel weer een oprechte lach moet weergeven.

P: Dat kan op het eerste gezicht vreemd klinken maar dat is het niet. Dat wil ik hier toch eens benadrukken. ‘Hahahaha’ is wel degelijk een uitdrukking van oprechte gelukzaligheid.

J: Maar wat is dan het verschil tussen ‘haha’ en ‘hahahaha’, als ze allebei oprecht een lach uitdrukken?

P: Een beetje een domme vraag maar ik zal ze toch proberen te beantwoorden. ‘Haha’ kan je gelijkstellen met (lacht) waarmee je eerder goedkeuring uitdrukt, op het beleefde af. ‘Hahahaha’ is dan (hilariteit). Hier is geen twijfel meer, dit is grappig, wil de jounalist het lezerspubliek voorhouden.

J: Ok, dan ku voor het kader dat u ons heeft gegeven om de lach in de gedrukte media beter te begrijpen.

P: Zonder drank (lachend af)

Hoe (schijn)heilig ben jij?

Vangheluwe houdt ons een spiegel voor en het is geen mooi gezicht. Aan de reacties te zien.

Hoe hij zijn daden probeert te verschonen door te verwijzen naar zijn vele goede daden voor het bisdom Brugge doet me denken aan hoe de gewone mens zijn kleine kantjes onder de kast probeert te schuiven door te verwijzen naar het feit 'dat hij er toch voor gewerkt heeft'.

De grote 4x4 die te veel diesel slurpt? "Ja , ik heb er toch voor gewerkt zeker. dan mag ik mezelf toch eens trakteren op een cadeautje zeker."

Met je handen in de broek van je neef zitten? "Ja, en? Het bisdom heeft er toch niet onder geleden, of wel?"

Dat andere mensen honger lijden om jouw stukje vlees te produceren? "Ja, maar ik werk er toch voor, met wat bemoei jij je?"

Kortom, als je werkt ben je moreel verlicht van je zonden. Vroeger moest je gaan biechten, nu alleen gaan werken en we zullen geen vragen meer stellen.

Het andere zinnetje waar je het altijd mee kunt halen 'Heb jij geen kinderen misschien?' komt ook van pas om de hele heisa op twitter en in de media te duiden. Kinderen zijn de totempalen van deze tijd. Op hen kun je al je verlangens en frustraties botvieren. Ze zijn heilig en als je aan hen raakt zul je nog eens iets meemaken. Omdat we de wereld niet kunnen veranderen proberen we het op kleine schaal door een een familie rond ons te verzamelen waar we het beste mee voor hebben. Een utopia'tje in de woordenschat van Vangheluwe waarin kinderen als goden worden aanschouwd, want voor hen doen we het toch allemaal. Als er dan een vuile bisschop op de proppen komt die zijn pedofiele handen niet kan thuishouden en geen berouw toont slaken we allen 'Halleluja!' want we hebben weer een gezamenlijke zondebok waar we ons lekker rond kunnen verzamelen. En hebben we weer even de illusie dat wij wel moeten goed zijn tegenover zoveel slechtheid.

Briefgeheim

Beste,

April is er aan begonnen omdat Maart zijn beste tijd heeft gehad. Het was tijd voor iets nieuws, iets pril: Ah, pril ... April!

Maartse buien, Aprilse grillen. We schieten te kort op zoveel vlakken, als mensheid. Kernenergie is een hot topic.

Soms sta ik in de winkel en denk ik: "Ja schrijf s'avonds maar brieven naar niemand in het bijzonder terwijl je hier in je sjofele kloffie een paprika staat af te wegen." Ik schaam me voor mijn digitale leven. Terwijl het iets zou moeten zijn om trots op te zijn. De buitenwereld, het is me wat.

Maart was een maat voor niets. Het is weer die woordspellingsperiode van het jaar. Ik ben door mijn bed gezakt. Mijn eerste bed. Ik dacht dat het alleen in de films gebeurde maar het gebeurt ook in het echt. Misschien moet ik er een documentaire over maken: "Mijn bed is waar mijn pispot staat". Ja, ik kan ook grappig zijn.

Het beste, Beste!

Zou het niet kunnen ...

Waarom hebben wij verstand gekregen? Het bewustzijn is wat ons onderscheidt van andere dieren want ja, apen kunnen zichzelf herkennen in een spiegel, dat maakt ons dus niet uniek, misschien alleen de tijd die we spenderen voor die spiegel. Maar dus bewustzijn, daar is iedere wetenschapper het over eens, is echt iets uniek voor de mens. Voor de meeste godsdiensten is dat bewustzijn een teken van hun god om de zaken van ons aards onderkomen goed te beheren.

Maar je zou dat, als je van slechte wil bent - zoals ik, even goed kunnen uitleggen als een teken van diezelfde god om er boudweg een einde aan te maken. Dat god met de schepping eens iets wilde uitproberen maar uiteindelijk toch had besloten dat het beter niets was dan iets. Zeker toen de dinosauriërs uitgestorven bleken na die beruchte meteorietinslag was het sop van de kool. Dus dacht hij: ik geef die apen verstand zodat ze zich bewust worden van de situatie en tot de vernietiging van de schepping overgaan. Want niemand vermoordt graag zelf zijn eigen kind - hoe lelijk het ook is.

Maar wat doen die slimme apen? Ze beginnen die schepping te verheerlijken. Zien ze dan niet in hoe zinloos alles is? Zelfs Hitler kan hen niet op andere gedachten brengen. Ok, er is iets gebroken, na WOII, maar we blijven lustig verder doen. De mens zal pas rust kennen als hij het langst leeft van alle dieren uit het dierenrijk.

Wielerterrorisme

Daar is de lente, daar zijn de wielertoeristen. Zelf durf ik ook wel eens het stalen ros te bestijgen. Dit stalen ros kan zowel de vorm aannemen van een mountainbike als dat van een echte koersfiets. En dan kan het al eens gebeuren dat op één van die tochten er een andere wielertoerist mijn weg kruist. Enkele aanbevelingen:

1) Draag geen merktruitjes. Het zorgt ervoor dat voorbijgangers of automobilisten direct de neiging hebben om je te vergelijken met de echte profs en dan ben je bij voorbaat hun respect verloren. Er zijn echter wel uitzonderingen op deze regel, als de merktrui te mooi is en/of een icoon is geworden (zoals dat van Molteni)

2) Geen zadeltasjes onder het zadel van een koersvélo hangen. Dit werkt als een tang op een varken of een merktruitje op een wielertoerist. Enkel voor de mountainbike te gebruiken.

3) Bierbuiken blijf bij je leest. Jullie maken ons ten schande, wij, moderne wielertoeristen, die zich liever associëren met de Hausller's en Pozatto's van deze wereld. Wij willen niet geconfronteerd worden met het verval terwijl we ons escapisme bedrijven. Zo lang bierbuiken hun wielerterrorisme blijven doordrijven (er zijn bovendien al genoeg gaten in de weg) zullen wij ons een beetje blijven schamen voor onze hobby. Je wordt zo rap over dezelfde kam gescheerd.

De roep om oortjes

Ik ben tegen de oortjes. De roep om oortjes is een teken des tijds. Een teken aan de wand. Professionalisering is het codewoord. Alles dat naar toeval ruikt moet uitgeschakeld worden. Noël Slangen is hier een exponent van. Communicatie, het toverwoord. Op radio 1 hoor ik Noël slangen tips geven aan Charlie Sheen. En hij verdient er nog geld mee, mensen zijn bereid tonnen duiten te betalen om het advies te aanhoren van een Limburger, over communicatie. Ben ik nu gek of snap ik het niet.

Ik ben dus voor tegen die oortjes. Afschaffen die handel. Tegen de verdere professionalisering van het wielrennen. Angsthazen zijn het geworden. Door die oortjes worden toch alleen maar vuile moppen getapt en blonde babes langs de weg gesignaleerd. Als de UCI voor de verandering eens iets goed doet mag het ook gezegd worden.

Het doet me denken aan andere hedendaagse fenomenen als sollicitatietraining waarbij er nu ook al gewerkt wordt met audiovisuele hulpmiddelen. 'Een sollicitatie simuleren is nog niet erg genoeg, laten we het ook nog eens filmen,' moet ongeveer de gedachte geweest zijn. Om achteraf te analyseren met de sollicitant in spe. In het bijzijn van de andere sollicitanten in spe, om het extra pijnlijk te maken. Misschien kunnen ze in de toekomt, in navolging van de renners, oortjes gaan gebruiken om mensen te begeleiden bij hun sollicitatie. Het is maar een ideetje hé.

Ik heb er een term voor uitgevonden: 'Georganiseerde ongemakkelijkheid'. Zo zal dit tijdperk later bekend raken: 'De era van georganiseerde ongemakkelijkheid'.

Adieu Kampioenen: een laatste eresaluut

Vijftien seizoenen te laat zijn F.C. De Kampioenen er eindelijk mee opgehouden. Welke erfenis zal deze serie achterlaten? Ik denk eerder aan een schuldenberg. Zoals sommigen zeggen "We moeten een tweede Irak voorkomen", zou ik zeggen "We moeten een tweede F.C. De Kampioenen voorkomen". Een openbare omroep moet zich niet richten op het gehele gezin, dat doen de commerciële zenders wel. Wat een belediging en onderschatting van de kijker om van F.C. De Kampioenen een kinderprogramma te maken (of was dat een strategische zet om tegemoet te komen aan het toenemende aantal bejaarden?). Alhoewel het niet pleit voor diezelfde kijker dat ze pas het schip verlieten - en dan nog met mondjesmaat - bij het twintigste seizoen.

Zoals gezegd hadden ze als het aan mij had gelegen al mogen stoppen toen Pico uit de reeks werd geschreven wegens onwelvoeglijk gedrag op de set. Die afleveringen (v.P.)(voor Pico) mogen ze blijven herhalen tot in den treure toe. Daar valt niet op af te dingen. Laat daar geen misverstand over bestaan, nudge nudge wink wink. Die volgende vijftien seizoen, dat was pas een misverstand. Is er ooit al een sitcom, reeks, serie geweest die wel nog op peil bleef na zoveel seizoenen? (antwoorden kan hieronder). Andere reeksen vermeden het uitmelken door een spin-off te maken, denken we maar aan ( het niet zo denderende) Cheers waaruit (de beste sitcom ooit) Frasier uit voorkwam.

Ja , u hoort mij al afkomen, ze hadden Pico moeten volgen (zijn leven is een soap) en er was ons vijftien jaar miserie gespaard gebleven.

De snor van Martine Tanghe

Er is commotie ontstaan rond de baard van Koen Fillet. Hij groeit deze baard uit een soort burgerlijke ongehoorzaamheid tot er een regering komt. Ik had het akkefietje zien aankomen maar ik heb het stil gehouden omdat alleen b-politici zoals Carl Decaluwé zich hier mee bezighouden. Blijkbaar moeten journalisten van eender welke omroep 'politiek neutraal' zijn en die baard drukt de mening uit van de desbetreffende radiomaker. Ik snap niet wat er mis is met een journalist die een mening heeft. Dat radio- en televisiejournalisten juist de beroepsgroep zijn die wettelijk geen mening mogen hebben, zelfs niet in de vorm van een baard, wie verzint het? Zo'n forum van mediakanalen ter beschikking hebben en toch je mond moeten houden, het moet een kwelling zijn. En als je dan toch je mond voorbij praat krijg je Carl Decaluwé achter je aan die je baard wil afscheren.

Mij kan het niet schelen als Wim de Vilder het journaal zou openen al vendelzwaaiend met een Vlaamse Leeuw, dan zou er tenminste iets gebeuren. En het zou niets overlaten aan de duidelijkheid. Het is toch beter dat je weet waar een journalist zich bevindt in het politieke spectrum. Dat maakt het alleen maar spannender. En zo kan Wim de Vilder nog een tweede keer uit de kast komen. Iemand die geen mening heeft daar moet je pas voor oppassen.

En die snor van Martine Tanghe, wanneer zal daar eens een parlementaire vraag over gesteld worden?

De Ronde van de Waarheid

Het is al lang geleden dat ik mijn pen heb laten glijden over het televisielandschap, dus laat ik in dit verloren moment daar eens werk van maken. Fasten your seatbelts!

Hoe durven mensen kritiek hebben op 'De Ronde' als ze iedere week als koeien in de wei naar 'Witse' zitten te kijken? In 'The Killing' wordt één moord uitgesponnen over twintig afleveringen, in 'Witse' hebben ze al moeite één aflevering te vullen per moord. En dan een beetje kritiek hebben op 'De Ronde'. Dat is toch de schaamte ver voorbij. Een welgemeende 'Da meendje nie' in hun richting. In dezelfde categorie: mensen op twitter die al na één aflevering genoeg gezien hebben van 'De ronde', terwijl het om circa tien verhaallijnen gaat waarvan je de afloop onmogelijk kunt voorspellen. Pas na drie afleveringen kan je dan misschien al een beetje commentaar hebben bij 'die wirwar van verhalen'. Willen we dat afspreken?

En voor de rest kunnen er niet genoeg kookprogramma's op de buis verschijnen voor mijn part. Ik snap niet wat iedereen heeft tegen kookprogramma's. Van welke andere televisieprogramma's kan je zeggen dat je er iets van geleerd hebt, iets aan gehad hebt. Geestelijk misschien wel maar praktisch? Misschien is het omdat ik geen vlees eet (en ook geen melk drink) en zo wat creatiever moet zijn in de keuken dat ik wel inspiratie haal uit kookprogramma's. Dus voor al die zeurpieten die zich ergeren aan keukenpieten, één advies: stop met vlees eten en al uw bezwaren zullen smelten als sneeuw voor de zon, of beter, als een klontje boter (Solo) in de pan (van Piet Huysentruyt).

Slacht Thuis!

Stel nu dat je in de supermarkt een levend dier kon kopen, om te slachten wel te verstaan. Een kip, een konijn, eventueel een varken. Zou er dan nog veel vlees gegeten worden? 't Zou alleszins een pak eerlijker zijn. Of een duif, een blinde vink, een kalkoen! Voor ze in de vleesmolen verdwijnen zijn dat nog mooie beesten geweest hoor. Met andere woorden Tom & Co en Delhaize moeten samengaan ter bevrijding van de dieren. Nieuwe naam: Tom & Delhaize want die Co dat schept alleen maar verwarring in de top-down communicatie (of bottom-up, dat moet ik nog eens uitzoeken).

Omdat kalf Willy en zijn kameraad Barabas niet voor niets zijn blijven leven.

(Bijna) iedereen krijgt zo ook een excuus om met een 4x4 de straten onveilig te maken. "Ah ja, dat is omdat ze vlees nu levend verkopen en dan heb je een aanhangwagen nodig om die dieren naar huis te vervoeren, hé." En als iedereen zijn dieren zelf slacht kunnen slachthuizen ook hun deuren sluiten en is er geen reden meer om allochtonen hierheen te importeren. Want het enigste voor wat dat zootje ongeregeld hier nog getolereerd wordt is omdat ze onze beesten willen slachten. Als dat excuus wegvalt kunnen we eindelijk eens deftig werk maken van die deportatie, euh, integratie. Een grondige kuis houden. De augiasstal uitmesten. Alléé, u snapt wel wat ik bedoel.

Waar wachten we nog op? Ik heb zelf al een slogan bedacht: 'Slacht Thuis!'.

Leve de richtlijn, leve de lijn!

Mensen die in een bus zitten zijn voortaan beschermd door Europa: Halleluja! Leve Europa! Hoeveel keer heb ik al niet met knikkende knieën aan de bushalte gestaan omdat de gedachte aan het niet beschermd zijn mijn achterhoofd terroriseerde. Maar dat is nu voltooid verleden tijd.

We moeten wel nog twee jaar wachten (voor de richtlijn in werking treedt) maar aan dat wachten zijn we intussen gewend geraakt door de goede zorgen van dat zelfde openbare vervoer. En het wordt alleen maar beter, hoera!

Maar wat houdt die richtlijn nu precies in? Tegen wat zijn de arme busreizigers voortaan beschermd?

Dronken buschauffeurs? Bejaarden die hun plek opeisen?Marginalen (euh sorry: autisten)? Mensen die te luid in hun gsm praten? Debielen die op de groene knop drukken maar niet uitstappen?

Eerlijk, heeft er ooit iemand op een bus gezeten en gedacht: "'t Is maar te hopen dat ik beschermd ben? En zo niet, dat Europa daar dan dringend werk van maakt!' Nee, want voor de gewone forens die gedachte kan afmaken is hij al afgeleid geraakt door (schrap wat niet past): een dronken buschauffeur/ een autist/een allochtoon/ een debiel.

De mens, de enigste (over)beschermde diersoort die (jammer genoeg) niet met uitsterven bedreigd is.

Onderwijs overgewaardeerd

Al die mensen die zo hoog oplopen met het onderwijs, zijn die zelf naar school geweest? Ik toevallig wel en buiten een paar formules (die ik nooit gebruik) heb ik daar niet bijster veel van opgestoken. Als het over besparingen gaat dan is de natuurlijke rangorde bij politici eerst cultuur dan gezondheidszorg en als het echt niet anders meer kan: onderwijs. Want onderwijs is superbelangrijk! Als er geen onderwijs is dan gaat de wereld naar de knoppen. Terwijl, in de werkelijkheid, de rol van het onderwijs (en dan heb ik het voornamelijk over het middelbaar) niets anders is dan die van de veredelde babysit. Een vervelende babysit bovendien waarvan je niets mag en alles moet. En die veel te veel betaald wordt (en stiekem geld steelt wanneer je even onoplettend bent (metafoor voor de twee maanden zomervakantie)).

Dingen waar mijn school nooit over gerept heeft: vegetarisme, belastingbrieven, vdab, ziekteverzekering, economie, rijbewijs, hoe omgaan met marginalen (euh sorry: autisten). Allemaal dingen die praktisch van pas zouden komen en vakkundig worden weggewerkt in het leerplan. Dit ten voordele van nutteloze vakken waarvan 1% van de leerlingenpopulatie later nog iets zal hebben. Zodat wij, die andere 99%, als makke lammeren naar de slachtbank worden geleid waar de messen worden gescherpt door die ene percent. Een groep die bestaat uit dierenbeulen, bankdirecteurs, traders, loopbaanbegeleiders en andere ceo's van deze wereld.

Het wordt tijd dat het onderwijs weer boven-wijs wordt. Niet door meer geld maar juist door minder middelen waardoor de bijzaken van de hoofdzaken zullen worden gescheiden. De economische crisis zal zo een duivel baren die toch nog voor gerechtigheid zal zorgen.