Ik ben tegen de oortjes. De roep om oortjes is een teken des tijds. Een teken aan de wand. Professionalisering is het codewoord. Alles dat naar toeval ruikt moet uitgeschakeld worden. Noël Slangen is hier een exponent van. Communicatie, het toverwoord. Op radio 1 hoor ik Noël slangen tips geven aan Charlie Sheen. En hij verdient er nog geld mee, mensen zijn bereid tonnen duiten te betalen om het advies te aanhoren van een Limburger, over communicatie. Ben ik nu gek of snap ik het niet.
Ik ben dus voor tegen die oortjes. Afschaffen die handel. Tegen de verdere professionalisering van het wielrennen. Angsthazen zijn het geworden. Door die oortjes worden toch alleen maar vuile moppen getapt en blonde babes langs de weg gesignaleerd. Als de UCI voor de verandering eens iets goed doet mag het ook gezegd worden.
Het doet me denken aan andere hedendaagse fenomenen als sollicitatietraining waarbij er nu ook al gewerkt wordt met audiovisuele hulpmiddelen. 'Een sollicitatie simuleren is nog niet erg genoeg, laten we het ook nog eens filmen,' moet ongeveer de gedachte geweest zijn. Om achteraf te analyseren met de sollicitant in spe. In het bijzijn van de andere sollicitanten in spe, om het extra pijnlijk te maken. Misschien kunnen ze in de toekomt, in navolging van de renners, oortjes gaan gebruiken om mensen te begeleiden bij hun sollicitatie. Het is maar een ideetje hé.
Ik heb er een term voor uitgevonden: 'Georganiseerde ongemakkelijkheid'. Zo zal dit tijdperk later bekend raken: 'De era van georganiseerde ongemakkelijkheid'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten