Waar ik me tomeloos kan aan ergeren zijn verkiezingen, of ze
zich nu afspelen in Egypte of in Congo, het bloed van onder mijn nagels krijgen
ze gegarandeerd. Die obligate gesprekken
aan de stembus, die verslagen over chaotische verkiezingen, de waarnemers, de
regen, de opkomst. Woest wordt ik er van. Het kan mij gestolen worden hoe die
mensen zich voelen voor, tijdens of na ze gestemd hebben! Waar ik me nog aan
erger als het niet over de verkiezingen in Congo of Egypte gaat zijn de liedjes
van Van Morrison, altijd diezelfde driekwartsmaat, ook al weet ik totaal niet
wat ik daarmee wil zeggen maar het is het gevoel dat telt en dat half opgewekte
sfeertje van jongens onder mekaar. Het doet dingen met een mens die niet goed
voor hem zijn. Verder op de schaal van ergernis vinden we de onderwerpen in
Peeters & Pichal terug, zo kleinburgerlijk elke keer weer. Nu eens over ‘funny
t-shirts’, dan weer over een IQ-test en als die onderwerpen dreigen uitgeput te
raken is er nog altijd wel iemand die na één biertje positief blaast bij een
alcoholcontrole en dat toch wel eens wil aanklagen op de nationale radiozender.
Ga godverdomme met de fiets dan! Het is
van een hemeltergende detailzucht, van
een zo lang we over deze onderwerpen kunnen kakelen kan de situatie toch niet
zo erg zijn als iedereen constant zit te beweren gehalte. Nog iets verder ten
zuiden van de onderwerpen in #PePi treffen we Jeroen Maris, de sterreporter van
de HUMO, aan die maar blijft midscheeps getroffen worden door allerhande zaken
en er op zo’n manier kond van doet dat al ons haar er van gaat recht staan, en
niet op die manier die hij voor ogen heeft. Kan het een ons minder alsjeblieft? En The
Black Keys is een kutgroep van het elfde knoopsgat die in hun eigen dampende
blues rock gekookt zouden moeten worden. Voor echte muziek ga naar: Big Deal, Warpaint,
EMA en (beter laat dan nooit) de laatste platen van The Hickey Underworld en -
bij alle Meurissen – Monza.
Dat lucht op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten