Vier woorden

Als ik mezelf moet omschrijven in vier woorden dan doe ik dat liever niet.

Maar als je blijft aandringen zal ik zeggen: creatief, humoristisch, vegetariër en tweeling.

Daar zal je het mee moeten doen, je hebt tenslotte om vier woorden gevraagd. Dan ga ik je er geen vijf geven.

Wie mij om vier woorden vraagt kan naar het vijfde fluiten.

Ik moet beroemd worden, om voor de hand liggende redenen.

Ten eerste wil ik dood, zo vroeg mogelijk, en een vroege dood lijkt bovengemiddeld voor te komen in de algehele populatie van bekende mensen en ten tweede wil ik verkering.

Met mijn onbekende kop wil dat niet zo vlotten dus - redeneer ik - zal het misschien beter gaan als mensen (de vrouwelijke verschijningsvorm) mij al kennen.

Dan moet die vervelende eerste stap niet meer gezet worden, dan is die bij wijze van spreken al gezet.

Als ik heel lang wacht dan zal ik vanzelf beroemd worden en zullen mensen mij naroepen: kijk daar, de laatste onbekende persoon ter wereld.

Dat is de vreselijke consequentie van principes hebben (in dit geval: niet beroemd willen worden): uiteindelijk zullen ze je er ook bij lappen.

Zo lang ik niet beroemd ben blijft het aanmodderen en mezelf omschrijven in vier woorden.

Er zijn maar weinig mensen die creatief, humoristisch, vegetariër en tweeling zijn en niet beroemd zijn geworden.

Daar moet ik mij aan optrekken.