Als ik mezelf moet omschrijven in vier woorden dan
doe ik dat liever niet.
Maar als je blijft aandringen zal ik zeggen:
creatief, humoristisch, vegetariƫr en tweeling.
Daar zal je het mee moeten doen, je hebt tenslotte
om vier woorden gevraagd. Dan ga ik je er geen vijf geven.
Wie mij om vier woorden vraagt kan naar het vijfde
fluiten.
Ik moet beroemd worden, om voor de hand liggende
redenen.
Ten eerste wil ik dood, zo vroeg mogelijk, en een
vroege dood lijkt bovengemiddeld voor te komen in de algehele populatie van
bekende mensen en ten tweede wil ik verkering.
Met mijn onbekende kop wil dat niet zo vlotten dus
- redeneer ik - zal het misschien beter gaan als mensen (de vrouwelijke
verschijningsvorm) mij al kennen.
Dan moet die vervelende eerste stap niet meer gezet
worden, dan is die bij wijze van spreken al gezet.
Als ik heel lang wacht dan zal ik vanzelf beroemd
worden en zullen mensen mij naroepen: kijk daar, de laatste onbekende persoon
ter wereld.
Dat is de vreselijke consequentie van principes
hebben (in dit geval: niet beroemd willen worden): uiteindelijk zullen ze je er
ook bij lappen.
Zo lang ik niet beroemd ben blijft het aanmodderen
en mezelf omschrijven in vier woorden.
Er zijn maar weinig mensen die creatief, humoristisch,
vegetariƫr en tweeling zijn en niet beroemd zijn geworden.
Daar moet ik mij aan optrekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten