Twijfel zaaien en paniek oogsten

In 2012 wil ik het waarmaken. 2013 lijkt me dan weer een mooi jaar om bekend te worden. In 2011 wil ik dus mijn onbekendheid achterlaten. Iedereen moet weten wie ik ben. Anders is het leven niet meer waard geleefd te worden. Als iedereen mij kent moet ik niet meer uitleggen wie ik ben. Ik ben het beu uit te leggen wie ik ben. Ik wil eenzaam sterven zodat er niemand op mijn begrafenis verschijnt. Maar daarvoor moet ik eerst bekend worden. Alleen wie bekend is kan echt eenzaam sterven. Ik laat hierbij de anonieme massa achter me. Het was er gezellig toeven maar ik ben de club ontgroeit.

In 2012 wil ik zelf mijn woorden verzinnen. Het vocabularium uitbreiden. Ik wil al stoeprokend een tentsletje swaffelen om het zo eens te zeggen.

In 2011 wil ik mijn angst achterlaten. De angst om bekend te worden, om nagestaard te worden. Om aan de andere kant te staan. Bekend zijn is een vak. Je moet de mensen aan de andere kant in de ogen kunnen kijken. Je moet ze leren kijken. Je moet ze de indruk geven dat jij het niet bent, dat ze misschien naar een wildvreemde zitten te staren. Een wildvreemde die misschien plannen heeft, omdat hij altijd aangestaard wordt omdat hij lijkt op die ene bekende persoon. Twijfel zaaien en dan paniek oogsten want ze moeten in beide gevallen ( hij is het niet/hij is het wel)  wegkijken wegens onaangepast gedrag.
All hands on deck! Alle hens aan dek!

Een goed continuïteitsjaar op z’n tijd is ook niet mis

Wat zal ik van dit jaar onthouden? De betoging van de facebookgroep ‘Breng “F.C. De Kampioenen” terug op het scherm’ , natuurlijk, waar er meer cameramensen op afkwamen dan  betogers terwijl er toch twintig duizend mensen online hun steun hadden betuigd en langs hun neus weg beloofd hadden aanwezig te zijn op de bijbehorende betoging. Wat hadden we dan nog ? Ah ja, het West-Vlaams in ‘Het Goddelijke Monster’.  De meest gehoorde kritiek was ‘Zo spreken ze West-Vlaams in Antwerpen’.  Gevolgd door  ‘Zo spreken ze Antwerps in West-Vlaanderen’. Wetenschappers zijn nu aan het onderzoeken welke kritiek het dichtst de waarheid benaderd. Voor mij is dat goed zo lang er maar niet over de reeks zelf wordt gebabbeld. De overname van VT4 door Woestijnvis is ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. De eerste beleidsbeslissing van het nieuwe management was  het afschaffen van het dagelijkse nieuwsmagazine ‘Vlaanderen Vandaag’.  Ik begrijp die beslissing van Wouter Vandenhaute volledig maar al bij al  vind ik het toch veel geld om Dirk Tieleman van het scherm te halen.  De herdenking van 1O jaar 9/11 kreeg ook veel media-aandacht. Ik heb zelf een reportage gezien over tweelingen die vertelden over het trauma dat ze opliepen toen ze de Twin Towers in elkaar zagen storten. Om maar te zeggen dat we er weer voor 10 jaar tegen kunnen. In de nationale politiek zagen we de leegloop van de CD&V, de één na de ander verliet het zinkende schip met als top of the bill natuurlijk Yves Leterme die zijn overstap naar de OESO aankondigde.  Wouter Beke heeft zich toen het hoofd gebroken over wie o wie Yves Leterme moest vervangen in geval van uiterste nood. Omdat Inge Vervotte ook al andere oorden had opgezocht werd er een partijkaart aangemaakt voor een rekenmachine, dit na enkele aanpassingen in de statuten.  

Wat me persoonlijk het meest is opgevallen en iets wat elk jaar lijkt terug te komen zijn ‘brandende voertuigen  langs de weg’.  Het blijft een plaag. Hoeveel keer dat je dat op een dag niet gehoord. ‘Pas op uw snelheid, er staat een brandend voertuig langs de weg’. Dan denk ik altijd: van waar komen die brandende voertuigen? Een auto vliegt toch niet zo maar in brand.  En waarom moet er op de radio  voor gewaarschuwd worden, ook zo’n mysterie. Je hoort toch ook nooit een nieuwslezer zeggen: ‘Er staat een koe langs de weg, matig uw snelheid’. Een brandend voertuig in de file, daar kan je voor waarschuwen, want dan kan de brand over slaan maar anders is dat toch behoorlijke overbodige informatie.  Volgens mij zijn die brandende voertuigen gewoon voertuigen die langs de weg geparkeerd staan maar wordt dat gezegd om de verkeersinformatie wat spannender te maken voor de thuisblijvers.  Er gaat bovendien meer urgentie uit van een brandend voertuig waardoor de thuisblijver niet denkt van ‘zijn ze nu weer het programma aan het onderbreken voor zo maar een voertuig langs de weg’.

Maar terug naar de actualiteit.

Voor de rest is er niet echt veel gebeurd. De leegloop van de CD&V , de mislukte facebookgroepbetoging en het West-Vlaams in ‘Het Goddelijke Monster’, dat zal het zo ongeveer geweest zijn. Grote trends vielen niet te ontwaren of het moet de terugkeer van uitlachtelevisie zijn. Toch een heugelijk feit om het jaar mee af te sluiten, de vaststelling dat we nog niet uitgelachen zijn.

Het kan niet elk jaar een knaljaar zijn, natuurlijk. Een goed continuïteitsjaar op z’n tijd is ook niet mis.

Ergernissen

Waar ik me tomeloos kan aan ergeren zijn verkiezingen, of ze zich nu afspelen in Egypte of in Congo, het bloed van onder mijn nagels krijgen ze gegarandeerd.  Die obligate gesprekken aan de stembus, die verslagen over chaotische verkiezingen, de waarnemers, de regen, de opkomst. Woest wordt ik er van. Het kan mij gestolen worden hoe die mensen zich voelen voor, tijdens of na ze gestemd hebben! Waar ik me nog aan erger als het niet over de verkiezingen in Congo of Egypte gaat zijn de liedjes van Van Morrison, altijd diezelfde driekwartsmaat, ook al weet ik totaal niet wat ik daarmee wil zeggen maar het is het gevoel dat telt en dat half opgewekte sfeertje van jongens onder mekaar. Het doet dingen met een mens die niet goed voor hem zijn. Verder op de schaal van ergernis vinden we de onderwerpen in Peeters & Pichal terug, zo kleinburgerlijk elke keer weer. Nu eens over ‘funny t-shirts’, dan weer over een IQ-test en als die onderwerpen dreigen uitgeput te raken is er nog altijd wel iemand die na één biertje positief blaast bij een alcoholcontrole en dat toch wel eens wil aanklagen op de nationale radiozender. Ga godverdomme met de fiets dan!  Het is van een hemeltergende detailzucht,  van een zo lang we over deze onderwerpen kunnen kakelen kan de situatie toch niet zo erg zijn als iedereen constant zit te beweren gehalte. Nog iets verder ten zuiden van de onderwerpen in #PePi treffen we Jeroen Maris, de sterreporter van de HUMO, aan die maar blijft midscheeps getroffen worden door allerhande zaken en er op zo’n manier kond van doet dat al ons haar er van gaat recht staan, en niet op die manier die hij voor ogen heeft.  Kan het een ons minder alsjeblieft? En The Black Keys is een kutgroep van het elfde knoopsgat die in hun eigen dampende blues rock gekookt zouden moeten worden.  Voor echte muziek ga naar: Big Deal, Warpaint, EMA en (beter laat dan nooit) de laatste platen van The Hickey Underworld en - bij alle Meurissen – Monza.

Dat lucht op.

Supporter Superfan

Ik ben fan van superfans. Ik vind superfans super. Mijn persoonlijke favorieten zijn de K3-fans, de Christoff-fans en de Nys-fan. Die steken er toch echt bovenuit, vooral de Nys-fan. Van exotische liefde was ik niet zo wild maar van superfans ben ik echt grote fan. Zo erg dat ik het moeilijk heb om al die fans niet te gaan achtervolgen in de hoop een handtekening los te wrikken en misschien zelf mijn liefde te verklaren. Die ene Natalia-fan vind ik wel maar niets, dat moet ik er wel bij zeggen, veel te normaal, volgens mij is dat geen echte fan. Ik zie geen liefde voor het idool. Ik vind ofwel ben je fan van Natalia ofwel studeer je, maar niet allebei. Een superfan studeert niet, tenzij op de erelijst of het repertoire van het object van zijn begeerte.

 In de volgende reeks van superfans zal ik te bewonderen zijn terwijl ik op de hoek van een straat de Nys-fan sta op te wachten in de hoop een glimp op te vangen van deze sprankelende persoonlijkheid. Dus als Nys er in 2014 mee stopt weet die Nys-fan wat ze met haar leven moet aanvangen: zich ten volle wijden aan mijn fandom. Ik heb mijn dekbedovertrek met real-life foto al besteld. Ja, dubbelzijdig bedrukt.

Boekenhouders

Wie is Thomas Verbogt, wie is Peter de Boer, wie is Stefan Praet? Nee, ik kan er niet zo direct een hoofd op plakken. Wel een naam, die heb ik wel. 

Ook al bevalt het nummer dat op mijn wekkerradio speelt toch draai ik het weg, een voorzorgsmaatregel. Maar zo beland ik van de regen in de dop. De toekomstige regen, wel te verstaan want nu heb ik nog niets tegen het nummer maar daar zou dra verandering in kunnen komen, zo heeft mijn boekhouder me gewaarschuwd. En die man kent iets van muziek, naast zijn uitmuntende kennis van boekenhouders natuurlijk. 'Het probleem van nummers op de radio,' doceerde hij, 'is dat ze durven te gaan vervelen.' Hij had dit terloops opgemerkt terwijl hij mijn boekenhouders aan het inspecteren was. Aangezien ik niet zo veel boeken in mijn bezit heb, ik ben niet zo'n bibliofiel, was zijn werk rap gedaan en kon hij nog een tijdje babbelen over zijn tweede grote passie: muziek en specifiek nummers op de radio. Daar was hij, wist hij me te vertellen, op gedoctoreerd. De titel van zijn eindwerk was "De repercussies van muziek op de radio" geweest en in dat eindwerk had hij uitgevogeld dat het probleem van nummers op de radio is dat ze durven te gaan vervelen en die kennis deelde hij nu met mij, zovele jaren later, tijdens en na het inspecteren van mijn boekenhouders. Omdat ik zo gedwee naar zijn prachtige uiteenzetting had zitten luisteren gaf hij mij een fikse korting op het bedrag voor het geleverde werk, wat toch een serieuze meevaller was geweest voor het totale kostenplaatje die maand.

Een dag is lang als je vroeg bent opgestaan, op de radio kwijlt er iemand dat hij bang is dat hij, een man veronderstel ik maar met sommige vrouwen weet je het nooit zeker, dat hij dus bang is dat hij iemand zijn druiven heeft opgegeten. Zo zou je het inderdaad kunnen verwoorden en ik besluit mijn probleem zo te verwoorden de volgende keer ik bij een psychiater binnenstap. 'Ik heb constant het gevoel dat ik iemand zijn druiven heb opgegeten'. Die psychiater zou het natuurlijk horen donderen in Keulen (en denken 'Niet nog één') maar hij zou me begrijpend aankijken omdat dat nu eenmaal zijn taakomschrijving is. 

Tijdsgebrek, de ziekte van deze tijd

Je hoort het weleens meer: het is vijf voor twaalf. Vandaag nog op de radio, letterlijk, iemand die professor was in de politiewetenschappen vond dat het vijf voor twaalf was, niet voor de politiewetenschappen, maar wel voor het object van zijn studie. Voor mij is het altijd vijf voor twaalf. Ik kom tijd te kort. Tijd, om alles te lezen, om alles gezien te hebben, om alles geschreven te krijgen, om zelf gezien te worden. En dan zou ik nog vrienden moeten hebben, trouwen, kinderen krijgen. Maar dat laat ik over aan de saaie mensen. Die hebben daar meer talent voor 

Lezen, wat je allemaal niet gelezen moet hebben.In boek, in print, op het internet. De weekendkrant met al zijn bijlagen is tegenwoordig zo dik dat je al werkloos moet zijn om ze helemaal uitgelezen te krijgen. Het grappige is dat mensen die werkloos zijn geen geld hebben voor een krantenabonnement. Er wordt dus steeds meer geproduceerd voor mensen die steeds minder tijd hebben. Bij je krantenabonnement krijg je er zo ook nog (naast een ipad) gratis een schuldcomplex bij. Als ik een weekendkrant zie liggen voel ik me schuldig dat ik geen journalist ben (geworden). Straks, iedereen journalist, zo lezen we tenminste nog de artikels die we zelf geschreven hebben. 

Ik ben bang om mijn tv-theek te openen. Door al die krantenbijlages en actualiteitsprogramma's vergeet ik zelf de programma's die ik met de digicorder heb opgenomen. En wanneer ik die tv-theek na een maand nog eens open staat er weer een volledig seizoen van Curb Your Enthousiasm op de harde schijf en tegen ik aan de tweede aflevering ben gekomen heeft iemand anders de resterende afleveringen al gewist omdat er nog maar 10 procent schijfruimte over is of gewoon om mij (weg) te pesten. En dan zijn er nog de programma's (denk 2BE rond middernacht, die programma's) waarvan je, telkens je ze in de tv-gids tegenkomt, denkt 'die moet ik eens opnemen' maar er door - wederom - tijdsgebrek nooit aan toekomt. Maar het is al vijf na twaalf, dus ben ik er van door.

De te kort(e) lijst

Ik heb ooit iemand gekend die bij het woord 'allusie' het hoorde donderen in Keulen, ook al zal ze die uitdrukking ook wel niet kennen. En als ik tegenwoordig allusies maak op het woord 'allusie' tegen haar denkt ze nog altijd dat ik het heb over illusies. En na vele gestreden en verloren veldslagen laat ik haar maar die illusie. Tot zover deze parabel over tekorten. Tekort aan herseninhoud, dus.

Tekorten, overal tekorten. En als we zo blijven doordoen zullen de tekorten alleen maar oplopen. "Geef deze onheilsprofeet een kans" zongen De Kreuners profetisch, nu ook weer niet zo lang geleden. Nieuw deze week binnengekomen in de te kort lijst naast het eeuwig durend tekort aan verplegend en zorgpersoneel: de politieagent. Meer blauw op straat, ik dacht het niet. Hadden we reeds op onze boterham gehad, het is ten slotte september geweest: de onderwijzers. Straks zullen de kinderen zichzelf les moeten geven, de slimste van de klas dan aan de rest. Tik het woordje 'tekort' in op Google en je krijgt geen tekort aan zoekresultaten, dat kan ik je verzekeren. Maar er zijn lichtpuntjes, meer en meer studenten volgen de opleiding huisarts, na jaren van noodkreten en alarmbellen hebben ze eigenlijk hun weg gevonden naar dat oude ambacht van weleer. Blijkbaar werkt het dus, al die onheilstijdingen over tekorten, dus verwacht je de komende maanden maar aan een hete herfst met vele tekorten want iedereen vindt de te kort lijst te kort en wil er daarom best zijn tekort aan toevoegen.