Verhaal zonder einde

Buiten de gebeurtenissen gerekend gebeurde er niets. Niets opzienbarend. Niets op zien barend, zoals ze in West-Vlaanderen zouden zeggen. Er werd daar wel nog meer gezegd waar je kop nog staart aan kreeg. Het was daar een gewoonte, een courante bezigheid om dingen te zeggen waar anderen niets van begrepen. Men kon zelf gewagen van een sport, mocht men medailles uitreiken voor dingen te zeggen waar anderen niets van begrijpen, wat niet het geval was. Klare taal bezigen was met  andere woorden geen topprioriteit in die wingewesten. Of beter: gewesten, want er werden evenmin medailles uitgereikt voor beste gewest, dus waren er geen winnaars, maar, aan de opkanten, ook geen verliezers. Mijn standpunt in deze bleef dat men niet van een wedstrijd kon spreken als er geen medailles werden uitgereikt. En dan bedoel ik: goud, zilver en brons en niet: goud, zilver en tin. Dan spreekt men van plakkaten en is er geen wedstrijd mee gemoeid. Maar, om terug naar het verhaal te gaan, we leiden af, of hoe zegt men dat weer? Nu ben ik weer afgeleid, van dat verhaal zal weer niet veel in huis komen. Van in huis komen gesproken, wie klopte daar aan de deur? Omdat de deur zo dik is (ze bestaat nog altijd, vermoed ik) werd mijn vraag niet gehoord en was ik genoodzaakt de deur zelf te openen om te zien wie er op de deur had geklopt. Toen ik keek stond er een man die zei dat hij deurklopper was. Ik zei: ok, nog een prettige dag verder en deed de deur weer dicht. En op slot, ik had het niet zo voor deurkloppers. Deurkloppers werden beter met een scheef oog bekeken dan uitgenodigd op de thee ging het gezegde. Door zo veel op de deur te kloppen versleten ze deuren en dat werd hen niet in dank aangenomen door de plaatselijke bevolking, die wel andere besognes had dan zich druk te maken over uitgedunde deuren. Er heerste namelijk hongersnood, omdat iedereen deurklopper werd waren er te weinig handen om het nodige voedsel te produceren. Dit betekende dus honger. Het ging zelfs zo ver dat men terug boomschors was gaan eten. Wat de problematiek van de deurkloppers in een volledig ander perspectief zette. Deur = boomschors = voedselvoorraad. Iedereen vroeg zich af hoe het mogelijk was geweest dat deurklopper een gerespecteerd beroep was geworden. Het kan soms raar lopen met die geschiedenis. Sommige dachten dat het kwam door de vele bejaarden, die uit eenzaamheid iedereen maar binnenlieten en er nog geld voor over hadden ook. Zo had het op een deur kloppen een hoge vlucht genomen waardoor iedereen nu honger had en er steeds meer deurkloppers bij kwamen. Een serieus vieze cirkel. Anderen zeiden dat het de schuld van de regering was, maar voor die groep was altijd alles de schuld van de regering, dus daar werd niet veel geloof aan gehecht. Maar afgezien van die hongersnood ging alles goed, buiten de geluidsoverlast die het vele deur kloppen veroorzaakte. Geen eten en veel lawaai om de situatie eens kernachtig samen te vatten. Alleen in West-Vlaanderen heerste geen hongersnood omdat ze daar katten en honden aten. West-Vlaanderen, altijd het buitenbeentje geweest.

Nu was mijn deur op slot waar ze voorheen open was. Dit allemaal door de deurklopper. Er gebeurde wat als je even niet oplette. Er gebeurde niet veel, maar het kon genoeg zijn. Dus hier zitten we dan met deur op slot en een maag om te vullen, dacht ik. Je moest iets denken anders werd je zot. Diegenen die niets denken dat zijn de echte zotten. Ik haalde wat boomschors uit de koelkast om mijn maag te vullen. Het was lekkere boomschors, ik had geluk. Boomschors kwam in vele soorten, je moest maar geluk hebben dat het meeviel. En in dit geval viel het mee en had ik geluk, niet noodzakelijk in die volgorde. Hongersnood werd overschat in het scala van globale wereldproblemen. Een beetje boomschors en een dosis geluk en van honger was geen sprake meer. En mocht er geen boomschors meer zijn dan maakte je jezelf toch gewoon van kant. Daar moest je toch niet moeilijk om doen. Jezelf opknopen aan een boom behoorde wel niet meer tot de mogelijkheden maar voor de rest lagen alle wegen open. Iedereen heeft wel al eens aan zelfmoord gedacht, ging het in de goegemeente als een lopend vuurtje. Ik had wel eens gedacht: zelfmoord. Toen was er een quiz met als vraag: hoe noem je de praktijk waarbij iemand zich zelf moordt. Ik dacht zelfmoord maar ik zei: dom, want toen heerste er nog geen hongersnood en werd aangenomen dat iemand die zich zelf  verhing dom was. Nu aten we boomschors en dachten we wel anders. Hoe je denkt, het is maar te zien hoe je eet. Een gedachte die ik er eventjes tussen werp. Sommige zullen zeggen proppen, ik zeg werpen. Het is mijn leven, het is mijn verhaal, het zijn mijn woorden.

In het licht van het perspectief

De sentimentele samenleving kristalliseert zich rond het voetbalveld. Recentste voorbeeld: voetbalclub KV Kortrijk zal wegens het overlijden van erevoorzitter X gedurende het verdere verloop van de competitie een zwarte band dragen. Ooit heb ik bedacht, toen men mij naar een toekomstvisie vroeg, dat in de toekomst voor iedere voetbalwedstrijd standaard een minuut stilte zal worden gehouden. Omdat er altijd wel een nicht van een neef van een materiaal meester te vinden is die er het bijltje bij heeft neergelegd, of een been heeft gebroken, of door een ingegroeide teennagel de wedstrijd niet kan bij wonen. Ook al is het verzinsel nog zo snel, de realiteit achterhaalt haar wel. De vraag stelt zich wat er zal gebeuren mocht er zich nog een calamiteit voordoen rond de velden van KV Kortrijk of anders in de wijde geburen rond Kortrijk. Dan zal men waarschijnlijk een extra zwarte band aantrekken om het rouwen omtrent de overleden erevoorzitter niet te minimaliseren. Omdat dit toch niet echt praktisch te noemen is, zal het pakje van volgend jaar behept zijn met twee zwarte mouwen. Om op het ergste voorbereid te zijn.

Ander voorbeeld van de SS (Sentimentele Samenleving): het breed uitgesmeerde verhaal van het verzonken cruiseschip. In de krant van maandag de volgende kop op de voorpagina: passagiers cruiseschip aan veel ergere ramp ontsnapt. Alsof het nog niet erg genoeg was! Als er een boot met asielzoekers op de klippen loopt bij Lampedusa  een klein kolommetje onder de hoofding ‘KORT’ bij het buitenlandse nieuws. Daar moeten ze niet rekenen op een reddingssloep want ze ZITTEN ER AL IN! Het ergste gevolg van de ramp met het cruiseschip? Een dame die zei waarschijnlijk nooit meer met een cruiseschip te zullen reizen. Dat valt zeker te betreuren want door de crisis staat het hele cruisegebeuren al genoeg op de helling. Als mensen moeten besparen, wat is het eerste dat dan wegvalt? De reis met het cruiseschip, je zal het altijd zien. En dan gebeurt DIT! De doodslag, let op mijn woorden, voor dat hele cruisegebeuren.

Of nog: het wedervaren van Rudi Vranckx in den verre. Aan de dood ontsnapt, uit de doden herrezen, live interventie op de radio bij de thuiskomst van het heldenpaar Vranckx/Franssens op de luchthaven in Zaventem. Gelukkig dat Rudi geen kinderen heeft, of toch niet waar de media weet van heeft, anders werden die er ook nog eens bij gesleurd. Andere journalisten gingen zo in overdrive dat Rudi Vranckx hen persoonlijk tot kalmte moest aanmanen. Het waren maar een paar granaten, zei hij en niets in vergelijking met wat je soms op je kop kan krijgen als je op een bus staat te wachten te midden een plein in Luik. Laten we het alsjeblieft allemaal een beetje in het licht van het perspectief zien. Alsjeblieft.

De SS is onder ons.

Twijfel zaaien en paniek oogsten

In 2012 wil ik het waarmaken. 2013 lijkt me dan weer een mooi jaar om bekend te worden. In 2011 wil ik dus mijn onbekendheid achterlaten. Iedereen moet weten wie ik ben. Anders is het leven niet meer waard geleefd te worden. Als iedereen mij kent moet ik niet meer uitleggen wie ik ben. Ik ben het beu uit te leggen wie ik ben. Ik wil eenzaam sterven zodat er niemand op mijn begrafenis verschijnt. Maar daarvoor moet ik eerst bekend worden. Alleen wie bekend is kan echt eenzaam sterven. Ik laat hierbij de anonieme massa achter me. Het was er gezellig toeven maar ik ben de club ontgroeit.

In 2012 wil ik zelf mijn woorden verzinnen. Het vocabularium uitbreiden. Ik wil al stoeprokend een tentsletje swaffelen om het zo eens te zeggen.

In 2011 wil ik mijn angst achterlaten. De angst om bekend te worden, om nagestaard te worden. Om aan de andere kant te staan. Bekend zijn is een vak. Je moet de mensen aan de andere kant in de ogen kunnen kijken. Je moet ze leren kijken. Je moet ze de indruk geven dat jij het niet bent, dat ze misschien naar een wildvreemde zitten te staren. Een wildvreemde die misschien plannen heeft, omdat hij altijd aangestaard wordt omdat hij lijkt op die ene bekende persoon. Twijfel zaaien en dan paniek oogsten want ze moeten in beide gevallen ( hij is het niet/hij is het wel)  wegkijken wegens onaangepast gedrag.
All hands on deck! Alle hens aan dek!

Een goed continuïteitsjaar op z’n tijd is ook niet mis

Wat zal ik van dit jaar onthouden? De betoging van de facebookgroep ‘Breng “F.C. De Kampioenen” terug op het scherm’ , natuurlijk, waar er meer cameramensen op afkwamen dan  betogers terwijl er toch twintig duizend mensen online hun steun hadden betuigd en langs hun neus weg beloofd hadden aanwezig te zijn op de bijbehorende betoging. Wat hadden we dan nog ? Ah ja, het West-Vlaams in ‘Het Goddelijke Monster’.  De meest gehoorde kritiek was ‘Zo spreken ze West-Vlaams in Antwerpen’.  Gevolgd door  ‘Zo spreken ze Antwerps in West-Vlaanderen’. Wetenschappers zijn nu aan het onderzoeken welke kritiek het dichtst de waarheid benaderd. Voor mij is dat goed zo lang er maar niet over de reeks zelf wordt gebabbeld. De overname van VT4 door Woestijnvis is ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. De eerste beleidsbeslissing van het nieuwe management was  het afschaffen van het dagelijkse nieuwsmagazine ‘Vlaanderen Vandaag’.  Ik begrijp die beslissing van Wouter Vandenhaute volledig maar al bij al  vind ik het toch veel geld om Dirk Tieleman van het scherm te halen.  De herdenking van 1O jaar 9/11 kreeg ook veel media-aandacht. Ik heb zelf een reportage gezien over tweelingen die vertelden over het trauma dat ze opliepen toen ze de Twin Towers in elkaar zagen storten. Om maar te zeggen dat we er weer voor 10 jaar tegen kunnen. In de nationale politiek zagen we de leegloop van de CD&V, de één na de ander verliet het zinkende schip met als top of the bill natuurlijk Yves Leterme die zijn overstap naar de OESO aankondigde.  Wouter Beke heeft zich toen het hoofd gebroken over wie o wie Yves Leterme moest vervangen in geval van uiterste nood. Omdat Inge Vervotte ook al andere oorden had opgezocht werd er een partijkaart aangemaakt voor een rekenmachine, dit na enkele aanpassingen in de statuten.  

Wat me persoonlijk het meest is opgevallen en iets wat elk jaar lijkt terug te komen zijn ‘brandende voertuigen  langs de weg’.  Het blijft een plaag. Hoeveel keer dat je dat op een dag niet gehoord. ‘Pas op uw snelheid, er staat een brandend voertuig langs de weg’. Dan denk ik altijd: van waar komen die brandende voertuigen? Een auto vliegt toch niet zo maar in brand.  En waarom moet er op de radio  voor gewaarschuwd worden, ook zo’n mysterie. Je hoort toch ook nooit een nieuwslezer zeggen: ‘Er staat een koe langs de weg, matig uw snelheid’. Een brandend voertuig in de file, daar kan je voor waarschuwen, want dan kan de brand over slaan maar anders is dat toch behoorlijke overbodige informatie.  Volgens mij zijn die brandende voertuigen gewoon voertuigen die langs de weg geparkeerd staan maar wordt dat gezegd om de verkeersinformatie wat spannender te maken voor de thuisblijvers.  Er gaat bovendien meer urgentie uit van een brandend voertuig waardoor de thuisblijver niet denkt van ‘zijn ze nu weer het programma aan het onderbreken voor zo maar een voertuig langs de weg’.

Maar terug naar de actualiteit.

Voor de rest is er niet echt veel gebeurd. De leegloop van de CD&V , de mislukte facebookgroepbetoging en het West-Vlaams in ‘Het Goddelijke Monster’, dat zal het zo ongeveer geweest zijn. Grote trends vielen niet te ontwaren of het moet de terugkeer van uitlachtelevisie zijn. Toch een heugelijk feit om het jaar mee af te sluiten, de vaststelling dat we nog niet uitgelachen zijn.

Het kan niet elk jaar een knaljaar zijn, natuurlijk. Een goed continuïteitsjaar op z’n tijd is ook niet mis.

Ergernissen

Waar ik me tomeloos kan aan ergeren zijn verkiezingen, of ze zich nu afspelen in Egypte of in Congo, het bloed van onder mijn nagels krijgen ze gegarandeerd.  Die obligate gesprekken aan de stembus, die verslagen over chaotische verkiezingen, de waarnemers, de regen, de opkomst. Woest wordt ik er van. Het kan mij gestolen worden hoe die mensen zich voelen voor, tijdens of na ze gestemd hebben! Waar ik me nog aan erger als het niet over de verkiezingen in Congo of Egypte gaat zijn de liedjes van Van Morrison, altijd diezelfde driekwartsmaat, ook al weet ik totaal niet wat ik daarmee wil zeggen maar het is het gevoel dat telt en dat half opgewekte sfeertje van jongens onder mekaar. Het doet dingen met een mens die niet goed voor hem zijn. Verder op de schaal van ergernis vinden we de onderwerpen in Peeters & Pichal terug, zo kleinburgerlijk elke keer weer. Nu eens over ‘funny t-shirts’, dan weer over een IQ-test en als die onderwerpen dreigen uitgeput te raken is er nog altijd wel iemand die na één biertje positief blaast bij een alcoholcontrole en dat toch wel eens wil aanklagen op de nationale radiozender. Ga godverdomme met de fiets dan!  Het is van een hemeltergende detailzucht,  van een zo lang we over deze onderwerpen kunnen kakelen kan de situatie toch niet zo erg zijn als iedereen constant zit te beweren gehalte. Nog iets verder ten zuiden van de onderwerpen in #PePi treffen we Jeroen Maris, de sterreporter van de HUMO, aan die maar blijft midscheeps getroffen worden door allerhande zaken en er op zo’n manier kond van doet dat al ons haar er van gaat recht staan, en niet op die manier die hij voor ogen heeft.  Kan het een ons minder alsjeblieft? En The Black Keys is een kutgroep van het elfde knoopsgat die in hun eigen dampende blues rock gekookt zouden moeten worden.  Voor echte muziek ga naar: Big Deal, Warpaint, EMA en (beter laat dan nooit) de laatste platen van The Hickey Underworld en - bij alle Meurissen – Monza.

Dat lucht op.

Supporter Superfan

Ik ben fan van superfans. Ik vind superfans super. Mijn persoonlijke favorieten zijn de K3-fans, de Christoff-fans en de Nys-fan. Die steken er toch echt bovenuit, vooral de Nys-fan. Van exotische liefde was ik niet zo wild maar van superfans ben ik echt grote fan. Zo erg dat ik het moeilijk heb om al die fans niet te gaan achtervolgen in de hoop een handtekening los te wrikken en misschien zelf mijn liefde te verklaren. Die ene Natalia-fan vind ik wel maar niets, dat moet ik er wel bij zeggen, veel te normaal, volgens mij is dat geen echte fan. Ik zie geen liefde voor het idool. Ik vind ofwel ben je fan van Natalia ofwel studeer je, maar niet allebei. Een superfan studeert niet, tenzij op de erelijst of het repertoire van het object van zijn begeerte.

 In de volgende reeks van superfans zal ik te bewonderen zijn terwijl ik op de hoek van een straat de Nys-fan sta op te wachten in de hoop een glimp op te vangen van deze sprankelende persoonlijkheid. Dus als Nys er in 2014 mee stopt weet die Nys-fan wat ze met haar leven moet aanvangen: zich ten volle wijden aan mijn fandom. Ik heb mijn dekbedovertrek met real-life foto al besteld. Ja, dubbelzijdig bedrukt.

Boekenhouders

Wie is Thomas Verbogt, wie is Peter de Boer, wie is Stefan Praet? Nee, ik kan er niet zo direct een hoofd op plakken. Wel een naam, die heb ik wel. 

Ook al bevalt het nummer dat op mijn wekkerradio speelt toch draai ik het weg, een voorzorgsmaatregel. Maar zo beland ik van de regen in de dop. De toekomstige regen, wel te verstaan want nu heb ik nog niets tegen het nummer maar daar zou dra verandering in kunnen komen, zo heeft mijn boekhouder me gewaarschuwd. En die man kent iets van muziek, naast zijn uitmuntende kennis van boekenhouders natuurlijk. 'Het probleem van nummers op de radio,' doceerde hij, 'is dat ze durven te gaan vervelen.' Hij had dit terloops opgemerkt terwijl hij mijn boekenhouders aan het inspecteren was. Aangezien ik niet zo veel boeken in mijn bezit heb, ik ben niet zo'n bibliofiel, was zijn werk rap gedaan en kon hij nog een tijdje babbelen over zijn tweede grote passie: muziek en specifiek nummers op de radio. Daar was hij, wist hij me te vertellen, op gedoctoreerd. De titel van zijn eindwerk was "De repercussies van muziek op de radio" geweest en in dat eindwerk had hij uitgevogeld dat het probleem van nummers op de radio is dat ze durven te gaan vervelen en die kennis deelde hij nu met mij, zovele jaren later, tijdens en na het inspecteren van mijn boekenhouders. Omdat ik zo gedwee naar zijn prachtige uiteenzetting had zitten luisteren gaf hij mij een fikse korting op het bedrag voor het geleverde werk, wat toch een serieuze meevaller was geweest voor het totale kostenplaatje die maand.

Een dag is lang als je vroeg bent opgestaan, op de radio kwijlt er iemand dat hij bang is dat hij, een man veronderstel ik maar met sommige vrouwen weet je het nooit zeker, dat hij dus bang is dat hij iemand zijn druiven heeft opgegeten. Zo zou je het inderdaad kunnen verwoorden en ik besluit mijn probleem zo te verwoorden de volgende keer ik bij een psychiater binnenstap. 'Ik heb constant het gevoel dat ik iemand zijn druiven heb opgegeten'. Die psychiater zou het natuurlijk horen donderen in Keulen (en denken 'Niet nog één') maar hij zou me begrijpend aankijken omdat dat nu eenmaal zijn taakomschrijving is.