Tijdsgebrek, de ziekte van deze tijd

Je hoort het weleens meer: het is vijf voor twaalf. Vandaag nog op de radio, letterlijk, iemand die professor was in de politiewetenschappen vond dat het vijf voor twaalf was, niet voor de politiewetenschappen, maar wel voor het object van zijn studie. Voor mij is het altijd vijf voor twaalf. Ik kom tijd te kort. Tijd, om alles te lezen, om alles gezien te hebben, om alles geschreven te krijgen, om zelf gezien te worden. En dan zou ik nog vrienden moeten hebben, trouwen, kinderen krijgen. Maar dat laat ik over aan de saaie mensen. Die hebben daar meer talent voor 

Lezen, wat je allemaal niet gelezen moet hebben.In boek, in print, op het internet. De weekendkrant met al zijn bijlagen is tegenwoordig zo dik dat je al werkloos moet zijn om ze helemaal uitgelezen te krijgen. Het grappige is dat mensen die werkloos zijn geen geld hebben voor een krantenabonnement. Er wordt dus steeds meer geproduceerd voor mensen die steeds minder tijd hebben. Bij je krantenabonnement krijg je er zo ook nog (naast een ipad) gratis een schuldcomplex bij. Als ik een weekendkrant zie liggen voel ik me schuldig dat ik geen journalist ben (geworden). Straks, iedereen journalist, zo lezen we tenminste nog de artikels die we zelf geschreven hebben. 

Ik ben bang om mijn tv-theek te openen. Door al die krantenbijlages en actualiteitsprogramma's vergeet ik zelf de programma's die ik met de digicorder heb opgenomen. En wanneer ik die tv-theek na een maand nog eens open staat er weer een volledig seizoen van Curb Your Enthousiasm op de harde schijf en tegen ik aan de tweede aflevering ben gekomen heeft iemand anders de resterende afleveringen al gewist omdat er nog maar 10 procent schijfruimte over is of gewoon om mij (weg) te pesten. En dan zijn er nog de programma's (denk 2BE rond middernacht, die programma's) waarvan je, telkens je ze in de tv-gids tegenkomt, denkt 'die moet ik eens opnemen' maar er door - wederom - tijdsgebrek nooit aan toekomt. Maar het is al vijf na twaalf, dus ben ik er van door.

De te kort(e) lijst

Ik heb ooit iemand gekend die bij het woord 'allusie' het hoorde donderen in Keulen, ook al zal ze die uitdrukking ook wel niet kennen. En als ik tegenwoordig allusies maak op het woord 'allusie' tegen haar denkt ze nog altijd dat ik het heb over illusies. En na vele gestreden en verloren veldslagen laat ik haar maar die illusie. Tot zover deze parabel over tekorten. Tekort aan herseninhoud, dus.

Tekorten, overal tekorten. En als we zo blijven doordoen zullen de tekorten alleen maar oplopen. "Geef deze onheilsprofeet een kans" zongen De Kreuners profetisch, nu ook weer niet zo lang geleden. Nieuw deze week binnengekomen in de te kort lijst naast het eeuwig durend tekort aan verplegend en zorgpersoneel: de politieagent. Meer blauw op straat, ik dacht het niet. Hadden we reeds op onze boterham gehad, het is ten slotte september geweest: de onderwijzers. Straks zullen de kinderen zichzelf les moeten geven, de slimste van de klas dan aan de rest. Tik het woordje 'tekort' in op Google en je krijgt geen tekort aan zoekresultaten, dat kan ik je verzekeren. Maar er zijn lichtpuntjes, meer en meer studenten volgen de opleiding huisarts, na jaren van noodkreten en alarmbellen hebben ze eigenlijk hun weg gevonden naar dat oude ambacht van weleer. Blijkbaar werkt het dus, al die onheilstijdingen over tekorten, dus verwacht je de komende maanden maar aan een hete herfst met vele tekorten want iedereen vindt de te kort lijst te kort en wil er daarom best zijn tekort aan toevoegen.

Lof der Luiheid

Ja, ik ben lui. Maar op een goede manier. Luiheid kan de wereld redden. Daar ben ik van overtuigd maar te lui om het uit te brengen (tenzij via deze weg). Een rijbewijs heb ik niet, te dom om de theorie te blokken, te lui om een praktisch rijexamen af te leggen. Maar de motivatie ontbreekt ook, ik heb geen zin om het milieu te vervuilen, om files nog langer te maken dan ze al zijn. Stel dat de droom van werkgevend Vlaanderen uitkomt en die 250.000 werklozen een baan vinden en de baan opgaan ... met een auto, zoals de rest van werkend Vlaanderen. Van een verkeersinfarct gesproken. Of rekenen ze erop dat die arme luizen allemaal de trein zullen nemen? Is dat de zieke logica achter al die uitspraken over activeringsbeleid. Ze zullen ze graag zien afkomen bij de NMBS. De vertragingen die ze nu kennen zullen als adempauzes lijken in vergelijking met wat hen in Vlaanderen 2.0 te wachten staat. 

Daarom een pleidooi voor luiheid. Ik ben te lui om vlees te kopen, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt enige tijd te verspillen voor een koelvak vol lijken. Niet goed, zal de Boerenbond zeggen, u zet uw gezondheid op het spel en uw veroordeelt een eerbare sector als de vleesverwerkende industrie tot de bedelstaf. Maar wat ziet mijn lodderige oog daar in de krant van vrijdag: knelpuntberoep (de spellingscontrole suggereert 'knelpuntennota', 'knelpuntenpot' en 'knelpuntenanalyse', een linkse spellingscontrole, maak dat mee)  nummer één: slager. Afgestudeerden: 79, vacatures: 739 of maar liefst een tekort van 89 % aan kandidaten. De enigste oplossing: minder vlees eten, want slagers opleiden doe je niet op één twee drie. En raadt eens wie dan het vuile werk mag doen: de allochtoon. Die doen dat toch thuis dus kunnen ze het even goed even verderop doen in het slachthuis om de hoek. Voor de slechte verstaander: ik heb niets tegen allochtonen hoor, ze moeten alleen met hun handen van onze dieren blijven. Ik heb liever een luie allochtoon dan een vleesverwerkende allochtoon, laat ik het zo eens zeggen.Een duivels dilemma voor al die Vlaams-Nationalisten: minder vlees eten of meer allochtonen importeren. Aan u de keuze. Knelpuntenpot nog aan toe.

Het oordopjesdebat

Moet ik weeral bloggen? Ik wil mijn drie volgers niet teleurstellen natuurlijk. Eens kijken wat ik op mijn lijstje 'to blog' vind? 'Oordopjesdebat' lees ik. Dat ging over een uitspraak van Bart de Wever in het nieuwe DeMorgen Magazine waarin het gebruik van koptelefoons en oordopjes allerhande werd aangeklaagd als een sign 'o times . So what, kun je denken, dat mag hij toch vinden. Maar ik kan toch drie goeie redenen verzinnen om je wel af te sluiten van de omgeving (in mijn geval: de trein) door middel van koptelefoons en oordopjes allerhande.

"De stilte in een treincoupé, daar kan ik verhalen over vertellen."

Ten eerste kan het zijn dat je naar de radio wil luisteren en aangezien door de intercom van de treinwagon enkel droge mededelingen worden doorgegeven ben je dan wel aangewezen op een mobiel apparaat dat een radiofunctie heeft. Ten tweede kan het een teken van eerbied zijn voor je medepassagier want het dragen van een koptelefoon/oordopjes voorkomt luistervinken. Ik ken genoeg mensen die eenmaal ze in een trein aanbeland zijn hun oren de kost geven door gesprekken van andere mensen af te luisteren. En een derde reden is escapisme, de stilte in een treincoupé, daar kan ik verhalen over vertellen. En als je ongeluk hebt en in zo'n trein van voor de val van de Muur (ooit zullen ze zeggen: zo'n trein van voor 9/11) beland komen die buitenwereldafschermende middelen ook wel van pas. Maar dan heb je wel het risico om met oorsuizingen van de trein te stappen. Daar zou Bart De Wever beter voor waarschuwen in plaats van sign 'o times te misbruiken voor zijn normen en waarden propaganda.

Vlaamse Filmpjes

Valt het jullie ook op, hoe de Vlaamse Film zijn ideeën iedere keer ietsje verder gaat zoeken. Wat hebben we het afgelopen jaar allemaal niet op onze cinematografische boterham gehad? Het gekste idee eerst lijkt het devies te zijn. Twee broers die Bijbels proberen te verslijten aan de deur, een Turk die in een fanfare gaat spelen omdat dat de droom was van zijn overleden vader, een paar mongolen die van Jozef en Maria gaan en dan nog een paar muco-patiënten die niet van elkaar kunnen afblijven omdat ze geen donor vinden die een long wil afstaan. De nieuwst telg in de familie maakt het helemaal te bond: Hasta La Vista over drie gehandicapten die zich bezondigen aan een mix van sekstoerisme en wijnproeverij. Ik verzin het niet, anderen wel. Het moet niet gekker worden. Worden er in Vlaanderen geen films meer gemaakt over normale mensen, waar er geen hoek af is, of die geen levensbedreigende ziekte hebben, niet als mongool geboren zijn, er niet uitzien als een rund?

"Ik verzin het niet, anderen wel."

Het zijn films over een niche maar voor een groot publiek, terwijl ik liever films zie over een groot publiek die bestemd zijn voor een nichepubliek. Bij al die gehandicapten, mongolen en allochtonen krijg ik altijd zo'n zendtijd voor derden gevoel. Op tv kijkt daar geen hond naar maar blijkbaar is het wel voldoende om geld te krijgen van allerhande fondsen die de Vlaamse film moeten ondersteunen en iets zegt mij dat dat niet toevallig is. Dus een tip voor toekomstige filmmakers die hun project gerealiseerd willen zien, hier de succesformule: verzin een clichéverhaaltje en verdeel de verschillende rollen over een mongool, een allochtoon, een gehandicapte en een godsdienstwaanzinnige of nog beter al die verschillende rollen in één personage verenigd omringd door allemaal verzuurde Vlamingen die hij/zij uiteindelijk toch kan charmeren  Succes gegarandeerd. Maar mij zul je er niet mee naar de cinema krijgen.

Verpletterend Pukkelpop

In Kiewit is het bewijs geleverd dat God niet van rock 'n roll houdt, als dat al bewezen moest worden. Een geluk bij een ongeluk: iedereen kon naar huis trekken en diezelfde avond nog de ontknoping van De Canvascrack bekijken. Een ongeluk bij een geluk bij een ongeluk: de supercrack in spe werd al bij de eerste tafel terug naar huis gestuurd nadat eerst zijn prijzengeld met de helft was gehalveerd. Die supercrack in spe kon het allemaal wel relativeren omdat hij het prijzengeld niet in euro's voor zich zag maar wel in punten. Maar toen het bedrag, of beter: het puntenaantal, effectief werd gehalveerd zag je de punten in pinten veranderen, als sneeuw voor de zon. Herman van Molle had de dag voordien nog opgeroepen om 'al uw afspraken af te zeggen'. Ze hebben de daad bij het woord gevoerd, me dunkt. Op Dour gebeuren zo'n dingen elk jaar maar dat haalt zelf de krant niet. Die ontknoping van De Canvascrack zou ik toch voor geen geld gemist willen hebben. Wel, nu kan ik daar een bedrag op plakken: de prijs van een combiticket voor Pukkelpop. Volgend jaar zullen er wel geen doden meer toegelaten worden op het festivalterrein.

Riep er daar iemand: 'Waar zijn die armen?'. De sentimentele tweets waren anders niet meer aan te slepen. 'Stop AUB met muziek draaien, Studio Brussel, daar hebben we absoluut geen boodschap aan, hoeveel doden, hoeveel zwaargewonden. De tol quoi, dat wil ik horen!' En zo zou ik er nog een honderdtal kunnen citeren. Zit het hem in die 140 tekens die onvermijdelijk leiden tot een gesmoorde, van elke vorm van humor gespeende reactie of is Twitter de moderne variant van Utopia, een oase van voorbeeldige burgers die te samen de polis besturen door middel van verdedelde sms'jes. De toekomst zal het uitwijzen.

De 10 hoofdzonden

8. Gij zult geen extra hoofdzonden uitvinden

Over de zeven hoofdzonden is heel zorgvuldig nagedacht, alle problemen die ons op onze levensweg vergezellen kunnen gecatalogiseerd worden onder één van de klassieke hoofdzonden. In onze moderne tijd zijn er meer verlangens, dat is zeker, maar als we er wat langer naar kijken zien we dat die verlangens niet zoveel verschillen van vroegere eenvoudige verlangens. Bovendien kan een mens maar zeven dingen na mekaar onthouden, dat is wetenschappelijk vastgesteld, extra hoofdzonden zullen altijd over het hoofd worden gezien, het geeft dus geen zin om ze dan ook uit te vaardigen. Maar het leven heeft geen zin dus bezondigen wij ons direct aan onze eigen bijzonde, en niet één keer, we gaan direct dubbel in de fout.

9. Gij zult uw gedachten niet wereldkundig maken

Als stelregel neem je beter aan: andere mensen zijn niet in mij geïnteresseerd. Op sociale netwerken kan de illusie ontstaan dat andere mensen op je zitten te wachten maar dat is gewoon puur eigen belang. Ze accepteren jouw onzin omdat ze zelf zoveel onzin uit te kramen hebben. Die sociale netwerken zijn een soort moderne zelfhulpgroepen geworden voor mensen die denken dat ze interessant zijn maar in het gewone leven niet meer aan de bak komen. Ze worden zelf gemeden en daarom kruipen ze allemaal achter hun computer omdat hun stinkende adem dan minder opvalt. Op Twitter bijvoorbeeld heeft iedereen boter op zijn hoofd. Ik heb er mij eens in verdiept en volgens mij kan je er vier groepen onderscheiden: een kwart nerds, een kwart lolbroeken en een kwart mensen die tout court hun gevoelsleven tentoonspreiden (en dat kan gaan van op komst zijnde examens tot een mislukte spaghetti, altijd in dezelfde paniekerige toon). De vierde groep combineert dan weer elementen van de andere drie groepen en lijden niet zelden aan keuzestress waar ze je dan ook mededeelzaam aan maken. Sommige mensen kunnen zelf niet meer gewoon ademen zonder dat ze tweets versturen omdat het hun ademhalingsritme regelt.

Zoals in mijn vorige bijzonde gezegd is dit niet echt een nieuwe zonde want deze ‘nieuwe’ bijzonde kan makkelijk gekwalificeerd worden onder de goeie ouwe hoofdzonde ‘ijdelheid’. Inderdaad, ijdelheid, maar het is wel een hele speciale vorm van ijdelheid om je gedachten à la minute met de wereld te delen en te denken dat er ook maar één persoon er waarde zal aan hechten . Wanneer je er even met een afstand naar kijkt moet je toch zelf vaststellen dat het grenst aan de waanzin. Volgens mij is het enkel te verklaren doordat je omringd bent door andere gekken waardoor het iets normaal krijgt. Zoals lachen op een eindejaarsconference van Geert Hoste (ook voor hem geldt deze bijzonde). Wat is het toch heerlijk om samen in de fout te gaan. In groep durven we dingen die we alleen nooit voor mogelijk zouden houden.

Als tegenargument zou je kunnen opwerpen dat de mens een sociaal dier is en daarom maar in het wilde weg zijn gedachten kan rond werpen. Maar daar geloof ik niet in, in de mythe van het sociale dier. Asociaal gedrag is all around, dan kan je moeilijk blijven volhouden dat de mens nood heeft aan (wat voor) contact (dan ook) met zijn medemens. Daarom hebben ze de intieme kring uitgevonden, klinkt beter dan schutskring.

10. Nooit maar dan ook nooit mag men zich herhalen

Herhalen in de ruimste zin van het woord. Verkapt gezegd: u zal geen nageslacht uitstoten over deze al overbevolkte planeet. Velen zijn u voorgegaan en het heeft nooit iets goed opgeleverd. U zegt: computers, onze gezondheidszorg en de maanlandingen .Ik zeg: AIDS, de Islam en Pieter De Crem. Iedere generatie valt in herhaling, maakt telkens weer dezelfde fouten en bovendien is deze tijd gewoonweg niet meer waard geleefd te worden. We hebben er een grote knoeiboel van gemaakt dus lijkt het mij weer tijd voor de dieren om aan zet te komen en misschien krijgen we zo wel weer de dinosauriër terug op aarde.

Knappe koppen hebben dat al door en hebben zich er van weerhouden zich te herhalen. Een Herman van Molle, om maar iemand te noemen, die heeft al zoveel vragen gesteld dat hij het antwoord niet meer weet, maar als het op kinderen aankomt is het duidelijk NEE. Of een Herman Brusselmans, die stopt nog liever met pillen pakken dan een kind te maken terwijl hij keuze te over heeft – om te bezwangeren. Nog niet overtuigd van de autoriteit van voorgaande figuren, wel, dan geef ik u Etienne Vermeersch, naast moraalfilosoof professioneel grafdelver der godsdiensten. Als hij geen kinderen wil waarom zou ù er dan wel nog één willen. Ze hebben elk hun specifieke redenen maar één ding hebben ze gemeen – naast het feit dat het alle drie Oost-Vlamingen zijn met een ongelooflijke lelijke kop: ze hebben er over nagedacht. Ze zijn niet over één nacht ijs gegaan, of beter gezegd door de knieën gegaan toen bij hun respectievelijke eega die verdomde biologische klok begon te tikken en om maar de lieve vrede te bewaren toch een spermazoïde werd afgegeven. Deze bijzonde is dan ook deels inwisselbaar met het bekende gebod om niet (te veel) naar je vrouw te luisteren. Vrouwen zijn hysterisch en vallen altijd in herhaling, het beste kun je ze nog negeren.

Hoofdzonden of bijzonden uitvinden is natuurlijk gemakkelijk, oplossingen aandragen een ander. Mijn oplossing om deze bijzonde niet langer te overtreden is door een belasting op kinderen te heffen. Zo geef je mensen een duwtje in de rug om het rechte pad te volgen. Iedereen die een document ondertekend waarin hij/zij verklaart geen kinderen te verwekken krijgt een premie die zal worden gefinancierd door een taks op het uitstoten van kinderen. Die zal betaald worden door de uitstoter van het kwaad en de verwekker de facto. De eersten die zullen overgaan tot het tekenen van een desbetreffend document zullen de zwakkeren / minderbedeelden / marginalen zijn die geld geroken hebben. Maar dat mag geen probleem vormen voor deze maatregel want het is bewezen dat hoe rijker mensen worden – hoe meer welvaart er is in een maatschappij – hoe minder kinderen ze maken.En zo lost het probleem zichzelf op.