Deze week heb ik me zoveel geërgerd, niet normaal. Want ik ben normaal zo een positieven mens. Eindejaarsvraagjes zitten daar voor een deel tussen en natuurlijk Pascal Smet (afbeelding), die ridder van het derde bruinknopsgat, die altijd op zere tenen trapt, zo erg, dat het een hobby lijkt te worden. Iemand moet die man tegen zichzelf in bescherming nemen. "We moeten allemaal harder werken", wel, boodschap voor het Smetje: we're not all gay. Een demonstratie van mijn talenkennis, daar zal hij blij mee zijn.
Maar terug naar de Eindejaarsvraagjes, die in Humo wel te verstaan, waarin Herman Brusselmans weer de rol van oerconservatief op zich neemt en de laatste is die nog gelooft in de multiculturele droom omdat hij toevallig een sympathieke Turkse kapper/ ik weet niet wat die gasten nog allemaal uitspoken heeft in zijn Patershol. En dat valt me tegenwoordig telkens op bij de uitspraken van Hermie, hoe hij als een soort Moeder Theresa de zwakkere probeert af ts schermen door bijvoorbeeld te schimpen op de nieuwe generatie stand-up comedians en Herman Finckers (geeuw) op het schild te hesen.
Volgens mij kun je op twee manieren omgaan met de zwakkeren (dommeriken bedoel ik eigenlijk): ofwel pamper je ze en scherm je ze af van kritiek zodat ze verder stommiteiten kunnen uithalen of je laat je frustraties de vrije baan en begint ze in het wilde weg uit te schelden. Wel, ik sta voor de tweede school, ze radicaal op de feitjes wijzen.
Anders was ik niet geweest wie ik nu ben geworden (mystieke doom).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten